καταλαβαίνω την τρελή επιθυμία να συναντήσει κάποιος με τον σκύλο του μια μπεκάτσα και με τεχνάσματα να καταφέρει να την εγκλωβίσει και τελικά να τη "πάρει". Δεν μπορώ να έχω σκύλο και όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον στον αέρα, περιορίζομαι στο περπατάω ήσυχα σε μέρη που δείχνουν ότι θα μπορούσαν να κρατούν μπεκάτσες....
έτσι και προχτές το Σαββατο, περπατούσα δίπλα σε ποτάμι όπου έρεε 3-4 μέτρα πιό χαμηλά από την όχθη.....αγριοτριανταφυλλιές και σε πολλά σημεία πατημένες φτέρες...Υγρό μέρος, ήσυχο, χωρίς να το βλέπει πολύ ο ήλιος και μακριά από κάθε φασαρία....βασικά ξεκίνησα να ακολουθώ κάτι κοτσύφια που πετούσαν μέσα στο ποτάμι...προφανώς δεν είχα ελπίδες, γιατί όσο τα "πίεζα" αυτά πετούσαν παρακάτω. Δεν μπορούσα να τα μπλοκάρω, ήμουν μόνος !
Κοιτώντας δύσκολα προς το ποτάμι, έπιασε το μάτι μια κίνηση, ένα πέταγμα που έμοιαζε από μεγάλο πουλί όπου ακούμπησε σε ένα χοντρό κορμό και με τη παραλλαγή του φτερώματος έγινε ένα με το δάσος..... δεν μπορούσα να σιγουρευτώ όμως τί ήταν, κι ούτε να σημαδέψω αφού και μακρία ήταν και στο ποτάμι θα έπεφτε χωρίς καμία ελπίδα να μπω εκεί μέσα...ακολούθησα λοιπόν τα κοτσύφια......μετά από καμιά εκατοστή βήματα, άκουσα "βαρύ" πέταγμα μέσα από το ποτάμι, σηκώνω κεφάλι πάνω απο τη βλάστηση να δω προς το ποτάμι, και βλέπω πάλι για ένα μικροδευτερόλεπτο ένα άνοιγμα φτερών να ανεβαίνει το ποτάμι όπως και εγώ.... το πέταγμα ήταν χαρακτηριστικό αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω τί πουλί ήταν, όλα γίνονταν εκπληκτικά γρήγορα......βοηθούσε όμως το ¨αθόρυβο" και αργό περπάτημά μου.... έκανα ακόμα καμιά 50αριά βήματα ελπίζοντας ότι κάποιος κότσυφας θα έκανε το λάθος να βγει από το ποτάμι.....
Στα 100 βήματα από τη θέση μου το ποτάμι έκανε 90 μοίρες δεξιά και ως είθισται, τα κοτσύφια ήταν μαζεμένα στη κούρμπα και άρχισα να σκέφτομαι πώς να πάρω θέση γύρω από τα δέντρα της όχθης....μπροστά μου, τα πουλιά έμπαινα και έβγαιναν αλλά δεν έριχνα αφού έτσι θα τα σκορπούσα με τη μία....ήθελα να είμαι 100% σίγουρος ότι θα έπαιρνα ένα έως δύο πουλιά. Έκοψα λοιπόν και παρατηρούσα τις κινήσεις τους...έμπαιναν και έβγαιναν με αργό πέταγμα, προφανώς δεν με είχαν ακούσει....όπως λοιπόν οι αισθήσεις μου δούλευαν στις 8.000 στροφές, παίρνω χαμπάρι στα 10-15 βήματα δεξιά και πίσω από έναν χαμηλό κισσό που στη βάση του είχε πατημένες αγριοτριανταφυλλιές, ένα φτερό να κουνιέται.....έγινε για μισό δευτερόλεπτο, έτυχε να περνάω τα μάτια μου από εκεί σκανάροντας το μέρος για να βρω τη κατάλληλη θέση να τουφεκίσω τους κότσυφες...είδα το 1/4 του χαρακτηριστικού φτερού αλλά η εικόνα του ήταν "άσχετη" με το όλο σκηνικό......όλα ακίνητα, ήσυχα πλην των κοτσυφιών στα 2 μέτρα από τη γη.....το μυαλό έφτιαξε την ιστορία ότι το πουλί που ανέβαινε το ποτάμι ήταν μπεκάτσα και είχε βγει μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω φυσικά...... η εικόνα λοιπόν αυτή δεν ταίριαξε με το γύρω σκηνικό, το ονόμασα μπεκάτσα κοταριστή και τη τουφέκισα γρήγορα ώστε η μισή τουφεκιά να πάει στο σημείο που είδα το κινούμενο φτερό και η άλλη μισή στα δεξιά του......το πουλί πήρε λίγα σκάγια αριστερά και έφυγε μπροστά και σύριζα με τις αγριοτριανταφυλλιές στους 30 πόντους από τα φυτά και μου έβαλε μπροστά 2 συνεχόμενα δέντρα........ τρελάθηκα με τη γκαντεμιά μου και τη τύχη μου ταυτόχρονα αλλά μένω ψύχραιμος σκεπτόμενος να μη κάνω υπερβολική φασαρία με το περπάτημά μου μπας και δεν είχε αλλάξει νομό...είχα επίσης αντιληφθεί ότι κάποια σκάγια την είχαν χτυπήσει, δεν μπορεί να είχα σημαδέψει τόοοοοσο λάθος....τα κοτσύφια με χαιρέτησαν για άλλες πολιτείες, πήγα προς τα δέντρα που έφυγε το μεγάλο πουλί και δεν είδα τίποτα, όλα ξαφνικά έγιναν μια μεγάλη, τεράστια αποτυχία.......
περπάτησα ακόμα καμιά 15 βήματα στο δρόμο που μου έφυγε η μπεκάτσα.....αριστερά τα μεγάλα δέντρα, δεξιά πυκνά, κάτω είχε χαμηλές αγριοτριανταφυλλιές σαν να είχε περάσει πριν 15 μέρες ένα τρακτεράκι και τις πάτησε και έφταναν μέχρι 30 πόντους πάνω απο το έδαφος.....
στην απόλυτη ησυχία και ακινησία (τα κοτσύφια είχαν αλλάξει χώρα) κάθε κίνηση τραβάει το μάτι.......μπροστά και δεξιά μου, πάλι καμιά 20αριά βήματα σκανάριζα το έδαφος περισσότερο περίεργος με το γιατί ήταν έτσι οι αγριοτριανταφυλλιές, προσπαθούσα να καταλάβω τί μπορεί να τις είχε πατήσει σε εκείνο το μέρος, μέχρι που είδα ακριβώς 2-3 πόντους πάνω απο το τελευταίο φυτό μια βεντάλια να κάνει μια κίνηση, αθόρυβη μεν, εμφανέστατη δε......
με το φόβο να ξαναφύγει μπροστά, σήκωσα γρήγορα το τουφέκι και σημάδεψα στο σημείο που θα ήταν το σώμα του πουλιού και ελαφρώς προς τα πάνω ώστε αν πεταγόταν μπροστά να έτρωγε τα σκάγια ψηλά στη πλάτη........έκανε 1 γρήγορο κοτταριστό μέτρο αλλά η τύχη του τελείωσε εκεί...
το πουλί μπήκε στη πουλιάστρα λοιπόν, το σημείο που έκατσε ήταν αυτό που αν ξαναπέταγε θα έφευγε μόνο μπροστά οπότε θα είχα ακόμα 2 τουφεκιές διαθέσιμες και βολικές..........δεν κυνηγάω πολλά χρόνια και αυτό ήταν το καλύτερο κυνηγετικό μου στιγμιότυπο, είχε καταδίωξη, φέρμα, ωραίες τουφεκιές ...πραγματικό περπατητό βήμα προς βήμα κυνήγι !!!!
έτσι και προχτές το Σαββατο, περπατούσα δίπλα σε ποτάμι όπου έρεε 3-4 μέτρα πιό χαμηλά από την όχθη.....αγριοτριανταφυλλιές και σε πολλά σημεία πατημένες φτέρες...Υγρό μέρος, ήσυχο, χωρίς να το βλέπει πολύ ο ήλιος και μακριά από κάθε φασαρία....βασικά ξεκίνησα να ακολουθώ κάτι κοτσύφια που πετούσαν μέσα στο ποτάμι...προφανώς δεν είχα ελπίδες, γιατί όσο τα "πίεζα" αυτά πετούσαν παρακάτω. Δεν μπορούσα να τα μπλοκάρω, ήμουν μόνος !
Κοιτώντας δύσκολα προς το ποτάμι, έπιασε το μάτι μια κίνηση, ένα πέταγμα που έμοιαζε από μεγάλο πουλί όπου ακούμπησε σε ένα χοντρό κορμό και με τη παραλλαγή του φτερώματος έγινε ένα με το δάσος..... δεν μπορούσα να σιγουρευτώ όμως τί ήταν, κι ούτε να σημαδέψω αφού και μακρία ήταν και στο ποτάμι θα έπεφτε χωρίς καμία ελπίδα να μπω εκεί μέσα...ακολούθησα λοιπόν τα κοτσύφια......μετά από καμιά εκατοστή βήματα, άκουσα "βαρύ" πέταγμα μέσα από το ποτάμι, σηκώνω κεφάλι πάνω απο τη βλάστηση να δω προς το ποτάμι, και βλέπω πάλι για ένα μικροδευτερόλεπτο ένα άνοιγμα φτερών να ανεβαίνει το ποτάμι όπως και εγώ.... το πέταγμα ήταν χαρακτηριστικό αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω τί πουλί ήταν, όλα γίνονταν εκπληκτικά γρήγορα......βοηθούσε όμως το ¨αθόρυβο" και αργό περπάτημά μου.... έκανα ακόμα καμιά 50αριά βήματα ελπίζοντας ότι κάποιος κότσυφας θα έκανε το λάθος να βγει από το ποτάμι.....
Στα 100 βήματα από τη θέση μου το ποτάμι έκανε 90 μοίρες δεξιά και ως είθισται, τα κοτσύφια ήταν μαζεμένα στη κούρμπα και άρχισα να σκέφτομαι πώς να πάρω θέση γύρω από τα δέντρα της όχθης....μπροστά μου, τα πουλιά έμπαινα και έβγαιναν αλλά δεν έριχνα αφού έτσι θα τα σκορπούσα με τη μία....ήθελα να είμαι 100% σίγουρος ότι θα έπαιρνα ένα έως δύο πουλιά. Έκοψα λοιπόν και παρατηρούσα τις κινήσεις τους...έμπαιναν και έβγαιναν με αργό πέταγμα, προφανώς δεν με είχαν ακούσει....όπως λοιπόν οι αισθήσεις μου δούλευαν στις 8.000 στροφές, παίρνω χαμπάρι στα 10-15 βήματα δεξιά και πίσω από έναν χαμηλό κισσό που στη βάση του είχε πατημένες αγριοτριανταφυλλιές, ένα φτερό να κουνιέται.....έγινε για μισό δευτερόλεπτο, έτυχε να περνάω τα μάτια μου από εκεί σκανάροντας το μέρος για να βρω τη κατάλληλη θέση να τουφεκίσω τους κότσυφες...είδα το 1/4 του χαρακτηριστικού φτερού αλλά η εικόνα του ήταν "άσχετη" με το όλο σκηνικό......όλα ακίνητα, ήσυχα πλην των κοτσυφιών στα 2 μέτρα από τη γη.....το μυαλό έφτιαξε την ιστορία ότι το πουλί που ανέβαινε το ποτάμι ήταν μπεκάτσα και είχε βγει μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω φυσικά...... η εικόνα λοιπόν αυτή δεν ταίριαξε με το γύρω σκηνικό, το ονόμασα μπεκάτσα κοταριστή και τη τουφέκισα γρήγορα ώστε η μισή τουφεκιά να πάει στο σημείο που είδα το κινούμενο φτερό και η άλλη μισή στα δεξιά του......το πουλί πήρε λίγα σκάγια αριστερά και έφυγε μπροστά και σύριζα με τις αγριοτριανταφυλλιές στους 30 πόντους από τα φυτά και μου έβαλε μπροστά 2 συνεχόμενα δέντρα........ τρελάθηκα με τη γκαντεμιά μου και τη τύχη μου ταυτόχρονα αλλά μένω ψύχραιμος σκεπτόμενος να μη κάνω υπερβολική φασαρία με το περπάτημά μου μπας και δεν είχε αλλάξει νομό...είχα επίσης αντιληφθεί ότι κάποια σκάγια την είχαν χτυπήσει, δεν μπορεί να είχα σημαδέψει τόοοοοσο λάθος....τα κοτσύφια με χαιρέτησαν για άλλες πολιτείες, πήγα προς τα δέντρα που έφυγε το μεγάλο πουλί και δεν είδα τίποτα, όλα ξαφνικά έγιναν μια μεγάλη, τεράστια αποτυχία.......
περπάτησα ακόμα καμιά 15 βήματα στο δρόμο που μου έφυγε η μπεκάτσα.....αριστερά τα μεγάλα δέντρα, δεξιά πυκνά, κάτω είχε χαμηλές αγριοτριανταφυλλιές σαν να είχε περάσει πριν 15 μέρες ένα τρακτεράκι και τις πάτησε και έφταναν μέχρι 30 πόντους πάνω απο το έδαφος.....
στην απόλυτη ησυχία και ακινησία (τα κοτσύφια είχαν αλλάξει χώρα) κάθε κίνηση τραβάει το μάτι.......μπροστά και δεξιά μου, πάλι καμιά 20αριά βήματα σκανάριζα το έδαφος περισσότερο περίεργος με το γιατί ήταν έτσι οι αγριοτριανταφυλλιές, προσπαθούσα να καταλάβω τί μπορεί να τις είχε πατήσει σε εκείνο το μέρος, μέχρι που είδα ακριβώς 2-3 πόντους πάνω απο το τελευταίο φυτό μια βεντάλια να κάνει μια κίνηση, αθόρυβη μεν, εμφανέστατη δε......
με το φόβο να ξαναφύγει μπροστά, σήκωσα γρήγορα το τουφέκι και σημάδεψα στο σημείο που θα ήταν το σώμα του πουλιού και ελαφρώς προς τα πάνω ώστε αν πεταγόταν μπροστά να έτρωγε τα σκάγια ψηλά στη πλάτη........έκανε 1 γρήγορο κοτταριστό μέτρο αλλά η τύχη του τελείωσε εκεί...
το πουλί μπήκε στη πουλιάστρα λοιπόν, το σημείο που έκατσε ήταν αυτό που αν ξαναπέταγε θα έφευγε μόνο μπροστά οπότε θα είχα ακόμα 2 τουφεκιές διαθέσιμες και βολικές..........δεν κυνηγάω πολλά χρόνια και αυτό ήταν το καλύτερο κυνηγετικό μου στιγμιότυπο, είχε καταδίωξη, φέρμα, ωραίες τουφεκιές ...πραγματικό περπατητό βήμα προς βήμα κυνήγι !!!!
τοσο τυχη πια αυτο το παιδι
