Διαβάζοντας ένα αρθρο του NEWS247 που αναφέρεται στο Πρότυπο Εθνικό Νηπιοτροφείο Καλλιθέας (ΠΕΝ),http://news247.gr/eidiseis/weekend-...seis-thn-plath-se-ayta-ta-paidia.3206536.html έρχεται στο μυαλό μου ένα παλιότερο άρθρο που πραγματικά με συγκίνησε πάρα πολύ το οποίο αναφερόταν σε ένα κοριτσάκι του συγκεκριμένου βρεφοκομείου το οποίο η μητέρα του το άφησε εκεί γιατί δεν είχε την δυνατότητα να του προσφέρει ούτε το βασικότερο αγαθό.Την τροφή.
Κάθε Παρασκευή η μητέρα επισκεπτόταν το παιδί και κάποια μέρα οταν ήρθε η ώρα του αποχαιραιτισμού εκείνο κρεμόταν απο το φουστάνι της και την παρακαλούσε να την ξαναπάρει στο σπίτι.Και ο διάλογος είχε ως εξής όπως καταγράφτηκε απο παρόντα δημοσιογράφο.
«Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…»
Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου:
«Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ……»
Μέσα λοιπόν στο κλίμα των εορτών που οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι τα ίδια τα παιδιά έχουμε υποχρέωση να σταθούμε απέναντί τους προσφέροντας ότι μπορεί ο καθένας.Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ΄αυτά τα παιδιά γιατί είμαστε όλοι λίγο πολύ συμμέτοχοι στην κοινωνική αδικία που υπάρχει γύρω μας.
Ανοίγω λοιπόν το θέμα και πιστεύω να προλαβαίνουμε να το οργανώσουμε και να κάνουμε κάτι.Ας είμαστε ακόμα λίγοι ,δεν έχει σημασία .Την επόμενη φορά θα είμαστε πιο πολλοί.
Και όπως γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης
«Οταν δεν ζούμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί» .
Κατόπιν συνεννόησης λοιπόν με τους υπεύθυνους του ιδρύματος μας προτάθηκαν οι εξής τρόποι βοήθειας.
1) Κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό του ιδρύματος.
2) Συγκεντρώνουμε εμείς χρήματα και τους τα δίνουμε με την μορφή δωροεπιταγής κάποιου supermarket.
3) Αγοράζουμε εμείς πράγματα τα οποία έχει ανάγκη το ίδρυμα και τα δίνουμε μετά τις γιορτές σε επίσκεψη που μπορούμε να κάνουμε για να το δούμε από κοντά.
Περιμένω άμεσα προτάσεις ως προς την επιλογή της βοήθειας για να το προχωρήσουμε.
Κάθε Παρασκευή η μητέρα επισκεπτόταν το παιδί και κάποια μέρα οταν ήρθε η ώρα του αποχαιραιτισμού εκείνο κρεμόταν απο το φουστάνι της και την παρακαλούσε να την ξαναπάρει στο σπίτι.Και ο διάλογος είχε ως εξής όπως καταγράφτηκε απο παρόντα δημοσιογράφο.
«Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…»
Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου:
«Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ……»
Μέσα λοιπόν στο κλίμα των εορτών που οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι τα ίδια τα παιδιά έχουμε υποχρέωση να σταθούμε απέναντί τους προσφέροντας ότι μπορεί ο καθένας.Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ΄αυτά τα παιδιά γιατί είμαστε όλοι λίγο πολύ συμμέτοχοι στην κοινωνική αδικία που υπάρχει γύρω μας.
Ανοίγω λοιπόν το θέμα και πιστεύω να προλαβαίνουμε να το οργανώσουμε και να κάνουμε κάτι.Ας είμαστε ακόμα λίγοι ,δεν έχει σημασία .Την επόμενη φορά θα είμαστε πιο πολλοί.
Και όπως γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης
«Οταν δεν ζούμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί» .
Κατόπιν συνεννόησης λοιπόν με τους υπεύθυνους του ιδρύματος μας προτάθηκαν οι εξής τρόποι βοήθειας.
1) Κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό του ιδρύματος.
2) Συγκεντρώνουμε εμείς χρήματα και τους τα δίνουμε με την μορφή δωροεπιταγής κάποιου supermarket.
3) Αγοράζουμε εμείς πράγματα τα οποία έχει ανάγκη το ίδρυμα και τα δίνουμε μετά τις γιορτές σε επίσκεψη που μπορούμε να κάνουμε για να το δούμε από κοντά.
Περιμένω άμεσα προτάσεις ως προς την επιλογή της βοήθειας για να το προχωρήσουμε.
Last edited:
Α ρε Μήτσο μας σακάτεψες...
