Σε αυτόν που οφείλεται το ότι είμαι σήμερα, καλό ή κακό.
Στον άνθρωπο που με μεγάλωσε, που μαζί του έκανα τα πρώτα μου βήματα στο βουνό και τις πρωτες μου βουτιές στη θάλασσα.... Που με ήθελε πάντα δίπλα του, σύντροφό του στις εξορμήσεις...
Δεν θα ξεχάσω, 14 χρονών εγώ τότε περίπου, που έχει κανονίσει να πάμε διήμερο με τους φίλους του για φάσσες Εκκλησοχώρι στα Γιάννενα. Λίγες ώρες πριν την αναχώρηση του είπαν οι φίλοι του ότι θέλει και κάποιος άλλος να πάει μαζί και εγώ δεν χωρούσα στο αυτοκίνητο. Τα ακύρωσε όλα, τους ευχήθηκε καλά να περάσουν και πήγαμε οι δύο μας το πρωί στα Πολιτικά. Εκείνη τη μέρα πήρα την πρώτη μου τσίχλα, και όταν γύρισαν οι άλλοι από το ταξίδι με ένα τσουβάλι φάσσες εκείνος τους έδειχνε την τσίχλα μου και γέλαγε...
Αυτός ήταν ο μάστρο Στέλιος, αυστηρός αλλά δίκαιος και αυθεντικός.
Τον τελευταίο καιρό βασανίστηκε πολύ, τώρα όμως είναι όλα καλά, ξεκουράστηκε...υσήχασε....
Καλό παράδεισο πατέρα...
View attachment 74708