Εδώ επιτρέψετε μου να ανοίξω μια παρένθεση για να σχολιάσω τρεις ευρέως διαδεδομένες παρανοήσεις.
Πρώτη παρανόηση: το ότι έχεις κατοικίδιο δείχνει ευαίσθητο χαρακτήρα. (Γι’ αυτό πολιτικοί και δημόσιες περσόνες φωτογραφίζονται αγκαλιά με γατάκια και σκυλάκια: για να περάσουν την εικόνα του τρυφερού και του αγαπησιάρη.) Το πώς είσαι στις σχέσεις σου με τα ζώα δεν δίνει καμμία πληροφορία για το πώς είσαι στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι και κάποιες, που επειδή είναι ανίκανοι/ες να δημιουργήσουν σχέσεις με ανθρώπους, το έχουν ρίξει στη γατοσκυλομέριμνα. Για να μην παρεξηγηθώ: ξέρω εκλεκτούς ανθρώπους που έχουν πολλά σκυλιά ή/και γατιά και αναλώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους για τη φροντίδα τους. Ξέρω όμως και παλιάνθρωπους ή σαλταρισμένους/ες που κάνουν το ίδιο.
Δεύτερη παρανόηση: ο ζωόφιλος αγαπάει τα ζώα. Τι ακριβώς σημαίνει «ζωόφιλος»; Να αγαπάς τον σκύλο και τη γάτα σου; Να αγαπάς όλα τα σκυλιά και τα γατιά του κόσμου; Όλα τα όντα του ζωικού βασιλείου; Κι όταν το ένα τρώει το άλλο; Ζώα είναι και η αγελάδα και το κοτόπουλο, με τη σάρκα των οποίων φτιάχτηκε η εκλεκτή ζωοτροφή που μόλις αγόρασες. Ζώα είναι και το ποντίκι και το κουνάβι και η αλεπού και ο λύκος και το φίδι και ο σκορπιός και η κατσαρίδα και τα κουνούπια και τα βακτήρια. Τι σημαίνει τελικά “αγάπη” για τα ζώα, γενικώς και αορίστως; Όταν βλέπεις μια γάτα να πιάνει και να τρώει μια πεταλούδα και δεν επεμβαίνεις να σώσεις την πεταλούδα τι είσαι; Αγαπάς τη γάτα; Μισείς την πεταλούδα; Όταν ένας ζωόφιλος βλέπει μια αλεπού να αρπάζει έναν λαγό κι έναν αετό να ορμάει και να γραπώνει με τα νύχια του και αλεπού και λαγό (υπάρχει το βίντεο στο διαδίκτυο), ποια θέση πρέπει να πάρει ως ζωόφιλος; Αν βρει εκεί κοντά τη φωλιά με τα αλεπουδάκια τι πρέπει να κάνει; Κάποιες μορφές “ζωοφιλίας” έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο διαστροφής που ξέχασαν ότι στη φύση τα όντα λειτουργούν και ανταγωνιστικά, ότι τα σαρκοφάγα τρέφονται με άλλα ζώα, ότι ο άνθρωπος είναι κι αυτός ον της φύσης και ότι σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο υπάρχει και θάνατος.
Τρίτη παρανόηση: οι εχθροί των ζώων λέγονται “κυνηγοί”. Άρα τους βγάζουμε έξω από τη διαβούλευση και τους έχουμε γενικώς στη μπούκα. Το κυνήγι είναι μια αρχέγονη ανθρώπινη δραστηριότητα, η οποία επιβιώνει σε όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως μορφωτικού και πολιτισμικού επιπέδου, και είναι ένας τρόπος ελέγχου του πληθυσμού κάποιων ειδών, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα που δεν υπάρχουν φυσικοί θηρευτές. Για μερικούς μήνες απαγορεύτηκε το κυνήγι λόγω κορονοϊού (τι παραλογισμός κι αυτός!) και τα αγριογούρουνα του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης έφτασαν να βολτάρουν στην πλατεία Αριστοτέλους. Προφανώς υπάρχουν ασυνείδητοι κυνηγοί ή λαθροθήρες, αλλά αυτοί είναι η μειονότητα την οποία οι σωστοί κυνηγοί προσπαθούν να εξαλείψουν. Ξέρετε πως η μισθοδοσία των θηροφυλάκων καλύπτεται κατά 100% από την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος; Οι κυνηγοί λοιπόν έχουν συμφέρον να υπάρχουν θηράματα, για να κυνηγήσουν και του χρόνου. Κι αν σου φαίνεται βάρβαρο να πατάει κάποιος τη σκανδάλη βλέποντας μια πέρδικα, σκέψου ότι στη φύση τα ζώα δεν πεθαίνουν σε βαθιά γεράματα. Κατά κανόνα κατασπαράσσονται ζωντανά από άλλα ζώα. Κι όταν γεννιούνται, τα ποσοστά θνησιμότητας είναι εφιαλτικά. Η φύση παράγει αφειδώς ζωή για να αντισταθμίσει τον θάνατο. Και αντιστρόφως: με τον θάνατο εξισορροπούνται οι αθρόες γεννήσεις. Όσα δικαιώματα στη ζωή έχει η πέρδικα, άλλα τόσα έχει το κατσικάκι που θα φτιάξεις στη γάστρα με σκόρδο και δεντρολίβανο. Δικαιώματα όμως έχεις κι εσύ έχει και το μωρό σου, που πρέπει να φάει κρεατόσουπα για να δυναμώσει. Τα κομμάτια κρέας σε σελοφάν στο supermarket κάποτε ήταν χαριτωμένα ζωάκια με εκφραστικά ματάκια. Κάποιος όμως τα έσφαξε, για να γίνουν τροφή για τους ανθρώπους. Μακάρι να επιβιώναμε αναπνέοντας μόνο οξυγόνο ή διοξείδιο του άνθρακα όπως τα φυτά. Όμως ζούμε ως παμφάγα όντα και κάπως πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτό. Κι εμάς κάποτε θα μας φαν τα σκουληκια. Ακόμα κι αν είσαι βήγκαν, η γάτα σου δεν είναι. Και το αντιβιοτικό που θα πάρεις, θα σκοτώσει εκατομμύρια ανυπεράσπιστα μικρόβια που προσπαθούν να επιβιώσουν στους πνεύμονές σου, τα καημένα. Γιατί δεν τα λυπάσαι; Αυτός είναι ο κόσμος μας: περίεργος, αντιφατικός, με τον θάνατο να τροφοδοτεί τη ζωή και τούμπαλιν. Το να τον αρνείσαι δεν βοηθάει στον να τον κατανοήσεις.
Οι κυνηγοί, λοιπόν, διώκονται από το νομοσχέδιο. Αν βρεθεί κυνηγός με ατσιπάριστο σκυλί, εκτός από το πρόστιμο που θα πληρώσει, αφαιρείται και η άδεια κυνηγίου! Δηλαδή αν βρεθεί τυφλός με ατσιπάριστο, του αφαιρούμε το μπαστούνι; Αν είναι ατσιπάριστο ένα σκυλάκι του καναπέ, κατάσχονται τα έπιπλα; Ίσως κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στην κυβέρνηση πως ισονομία είναι όταν για το ίδιο αδίκημα ισχύουν οι ίδιες ποινές, ανεξαρτήτως της ιδιότητας του παραβάτη. Ο κυνηγός ακόμα και στο περίπτερο να πάει με τον σκύλο του πρέπει να έχει μαζί του το “διαβατήριο” του ζώου. Μόνον ο κυνηγός, κανένας άλλος. Κι επειδή οι κυνηγοί είναι ο εύκολος σάκος του μποξ, κατηγορούνται ότι αυτοί δημιουργούν αδέσποτα, παρατώντας τα σκυλιά τους στο βουνό, όταν δεν τα χρειάζονται πια. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν κυνηγοί που το έχουν κάνει αυτό. Το ερώτημα είναι: πόσοι; Η επίσημη απάντηση του ΔΙΚΕΠΑΖ, του μόνου διαδημοτικού οργανωμένου καταφύγιου αδέσποτων στη χώρα, που έχει περιθάλψει πάνω από 40.000 αδέσποτα, είναι πως φαινότυπο κυνηγόσκυλου είχε λιγότερο από το 2% των ζώων που πέρασαν από τα χέρια του, χωρίς αυτό να αποδεικνύει πως ανήκαν οπωσδήποτε σε κυνηγούς, διότι ένα σέτερ, πόιντερ, κόκερ σπάνιελ κ.λπ. μπορεί να το έχει ο άλλος μόνιμα στο σπίτι, να του κουνάει την ουρά όταν γυρνάει από το γραφείο. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπιτική πλειονότητα των σκυλιών που εγκαταλείπονται προέρχονται από «φιλόζωες» οικογένειες που διαπίστωσαν ότι το κατοικίδιο έχει μεγαλύτερο μπελά από αυτόν που φανταζόντουσαν, όταν το αγόρασαν για δώρο στα γενέθλια του μικρού Γιαννάκη.