Θα διηγηθώ μία ιστορία από αυτές που μένουν, αν και έχουν περάσει χρόνια.
Ο παππούς μου ήταν από τους πολύ καλούς κυνηγούς στον λαγό. Κυνηγούσε πάντα με μονόκαννο παρ’ όλο που πολλοί προσπαθούσαν να τον πείσουν να πάρει δίκαννο. Έλεγε ότι τα δίκαννα δεν τραβάνε και το μονόκαννο είναι υπέρ αρκετό. Πάντα είχε πολύ καλά σκυλιά που τα εκπαίδευε μόνος του. Μπορεί να μην καταφέραμε να κυνηγήσουμε μαζί καθώς έφυγε όταν εγώ ήμουν μικρός από λευχαιμία, αλλά παρ’ όλα αυτά με τις ιστορίες του μου μετέφερε το μικρόβιο. Εκτός από αυτό μου άφησε το όπλο του και την φυσιγγιοθήκη του. Σε αυτή υπήρχαν φυσίγγια rottweil No3. Κάποια στιγμή αφού είχα ξεκινήσει το κυνήγι και είχα καρπωθεί τους πρώτους μου λαγούς μου καρφώθηκε η ιδέα να χρησιμοποιήσω ένα από αυτά τα φυσίγγια για να καρπωθώ έναν λαγό εις μνήμη του παππού. Παραμονή λοιπόν Χριστουγέννων έχουμε πάει για κυνήγι. Τα σκυλιά βγάζουν έναν λαγό ο οποίος δεν πέφτει με τίποτα σε καρτέρι και μετά από 3 περίπου ώρες δίωξης τον χάνουν. Επιστρέφουμε λοιπόν προς το αυτοκίνητο για να γυρίσουμε πίσω. Έχουμε αφήσει τα όπλα και περιμένουμε να έρθουν και τα τελευταία σκυλιά. Όπως λοιπόν συζητάμε ξαφνικά ακούμε σήκωμα πολύ κοντά στο αυτοκίνητο, παίρνουμε γρήγορα τα όπλα μας τα ξαναγεμίζουμε καθώς τα είχαμε αδειάσει και πάμε να πιάσουμε καρτέρια. Εγώ έπιασα ένα καρτέρι πάνω στον χωματόδρομο όπου οδηγούσε στο κοντινό χωριό. Περίμενα εκεί ώσπου κάποια στιγμή ακούω θόρυβο. Δεν άργησε να εμφανιστεί ο λαγός ο οποίος βγήκε από το πυκνό και δρόμο δρόμο ερχόταν προς εμένα. Σηκώνω σιγά σιγά το όπλο για να μη με αντιληφθεί, τον σημαδεύω και πατάω την σκανδάλη. Ο λαγός κάνει μία τούμπα και χτυπιέται πάνω στον δρόμο. Περιμένω μήπως χρειαστεί δεύτερη ντουφεκιά για να τον σιγουρέψω αλλά η μία είναι αρκετή. Φεύγω και τον παίρνω στα χέρια μου. Μεγάλος λαγός, παλιός. Μαζεύω τον κάλυκα για να θυμάμαι την στιγμή και νιώθω ότι ο παππούς είναι εκεί μαζί μου και χαίρεται με τη χαρά μου.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτή η στιγμή δεν θα σβήσει από τη μνήμη μου. Θεωρώ ότι ο λαγός ήταν το δώρο του παππού. Μπορεί να μην κυνηγήσαμε ποτέ μαζί, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν σαν να βρισκόταν κοντά μου.