Αν ερμηνεύω σωστά, εκείνο που διαπιστώνει ένας ρομαντικός παρατηρητής, και μάλιστα, μέσω του φίλτρου της περίσσιας καλοσύνης, είναι ότι αυτό που [μας] συμβαίνει είναι αποτέλεσμα έλλειψης πληροφόρησης και συνειδητοποίησης; Και για τον στυγνό ρεαλιστή τι μένει να διαπιστώσει;;;
Θέλεις να πεις ότι, αυτό το βήμα που έκανε σήμερα η ανθρωπότητα, όλες οι επί μέρους αποφάσεις που πάρθηκαν ως συνιστώσες αυτού του βήματος, ήταν αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης των ατόμων της μετά από μεθοδική εξέταση των δεδομένων που τους παρήχθησαν μέσω επαρκούς πληροφόρησης; Και αύριο το πρωί θα ξεκινήσει ένα νέο βήμα έχοντας διαθέσιμα τα δεδομένα της συνειδητοποίησης του σημερινού της βήματος;
Συγγνώμη αλλά, ακόμα και το σκυλάκι μου, που χρησιμοποιεί πολλές φορές και το
βιβλίο του Dario Maestripieri για προσκέφαλο, ξέρει ότι η συμπεριφορά του ανθρώπου, διέπεται [κυρίως] από τα ζωικά του ένστικτα που κρύβει στο υποσυνείδητο, και όχι μόνο για τις ήσσονος σημασίας υποθέσεις.
Ο άνθρωπος έχει πολύ σκουλήκι ακόμα μέσα του, όπως έλεγε κι ο Νίτσε.
Το αντίδοτο πάντως που είχε ανακαλύψει ο άνθρωπος για τον κυνικό ορθολογισμό
που σκοτώνει και το κακό (όχι με την ηθική έννοια αλλά με την έννοια της
καταστροφής της δυνατότητας), είναι η παιδεία. Η παιδεία που, αντί να καταπιέζει τη ζωική φύση του ανθρώπου και να την καλλωπίσει με καθωσπρεπισμό, την απελευθερώνει και τη μετουσιώνει σε δυνατότητα και αρετή. Θα συμφωνήσω όμως στο ότι η βαρβαρότητα είναι ισχυρότερη και πάντα νικάει, διότι, μαζί με τη βλακεία, είναι πιο κοντά στη βαρύτητα που τα νικάει όλα – ακόμα και το φως.
Τέλος, για μένα, η αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης
ως έχει και η αναπόδραστη απόλαυσή της, δεν δηλώνει κάτι άλλο εκτός από ατομική αδυναμία και πολιτισμική παρακμή.