Η κρίση που περνάμε δεν είναι οικονομική. Άλλωστε το 1893 "δυστυχώς επτωχεύσαμεν", αλλά μετά κάναμε δύο επιτυχείς Βαλκανικούς πολέμους και το Β παγκόσμιο.
Η διαφορά όμως με τότε και αυτή είναι η πραγματική κρίση σήμερα, η έλλειψη ηθικών αρχών και αξιών.
Και αυτά φυσικά και είναι απόρροια της καταστροφής του θεσμού της οικογένειας, αλλά και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Δε μαθαίνει κανείς στα νέα παιδιά τι σημαίνει αυτοσεβασμός, τι σημαίνει πειθαρχία, τι σημαίνει ηθική, τι σημαίνουν αξίες και κανόνες.
Για διανοηθείτε σήμερα έναν μεγαλοαστο, με λαμπρή στρατιωτική καριέρα μπροστά του, οικογενειάρχη με μικρά παιδιά, γαμπρό πρωθυπουργού της χώρας, να παρατάει τη βολή του στην ασφαλή πρωτεύουσα και να φεύγει στην κατεχόμενη Μακεδονία με σκοπό να θυσιαστεί και με το παράδειγμα του να σηκώσει τον ελληνισμό.
Αυτός πχ ήταν ο Παύλος Μελάς.
Σήμερα δεν υπάρχει αντίστοιχου ήθους και αξιών Έλληνας. Πριν 100+ χρόνια υπήρχε.
Γι αυτό πάμε κατά διαόλου, γι αυτό ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε και γι αυτό δε θα σηκώσουμε κεφάλι ποτέ ξανά.
Κι αν σήμερα υπήρχε ένας Παύλος Μελάς θα τον έβγαζαν τρελό, παλαβό, ψυχοπαθή, ρατσιστή, φασίστα, ομοφοβικό, πατριαρχικό, τοξικά αρρενωπό και ό,τι άλλη σαχλαμάρα μας σερβίρουν καθημερινά.
Κάποτε πλακωνομασταν σαν παιδιά με τα χέρια και ήταν ντροπή να σκύψεις και να πιάσεις μία πέτρα, γιατί είναι γυναικουλιστικη συμπεριφορά. Σήμερα τα πρότυπα είναι οι τραπερς και είναι μαγκιά να έχεις σιδερικο στο τσαντάκι και να το κραδαίνεις.
Ας μη συνεχίσω άλλο, γιατί μόνο αηδία και θλίψη φέρνει η περιγραφή για το μέλλον μας.