Ανοίγω το θέμα αν και δεν βρήκα αν υπάρχει κάτι παρόμοιο αλλιώς ας μεταφερθει εκεί για να κάνουμε μια κουβέντα για το σεβασμό που υπήρχε στον συνκυνηγο και το θήραμα παλαιότερα η γενικά στον όλο τρόπο του κυνηγιού σε σχέση με το σήμερα και να δούμε ότι έχουμε κατά τη γνώμη μου ξεφύγει σε πολλά τα οποία περηφανευομαστε κιόλας λέγοντας τα ως κατωρθωμα και εξέλιξη των σκυλιών και των όπλων τα οποία μάλλον έχουν απολέσει την ευχαρίστηση του όλου πράγματος μετατρέποντας το κυνήγι και την καρπωση ως επέκταση του εγώ του καθενός .Να πω κάποια ας πούμε .Έχουμε καταντήσει τα πουλοσκυλα να το πω έτσι σε δίωξης σκυλιά να κυνηγούς στο χιλιόμετρο ,προσπαθούμε αν είναι δυνατόν να φτιάξουμε φυσίγγια και κανες όχι για το μακρινή ντουφέκια αλλά για να μην ξεφύγει τιποτε κοντινό ,καθόμαστε σε παραδοσιακά μέρη όπου θέλει ο κάθε ένας,χωρίς τη σκέψη το που καθόμαστε πίσω,δίπλα ,πολύ κοντά γενικά στον άλλον που προϋπάρχει ,πιάνουμε καρτερία από τις 12 τη νύχτα ,χωρίς να καθόμαστε εκεί με φαναράκια και καρεκλακια.Και θα ήθελα να ακούσω την άποψη των φίλων εδώ .Δεν αναφέρω τους κραχτες αν και σε κάποια κυνήγια θα έπρεπε να είναι απαραίτητοι (φασα, παπί).Ούτε τα υπεράριθμα θηράματα διότι εάν υπήρχε το σωστό κράτος και ομοσπονδία μαζί δική μας τα παραπτώματα θα είχαν ελαχιστοποιηθεί.