Καλημέρα σ' όλους τους φίλους!
Το παλιό όρθρο του ΔΗΜ. Π. ΠΑΠΑΔΕΑ με τίτλο ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΤΕ μπορεί να το βρει όποιος θέλει στο ίντερνετ. Η εισαγωγή του νομίζω σε πολλά σημεία της εξακολουθεί και σήμερα να είναι επίκαιρη...
Ο Έλληνας και ειδικότερα ο κυνηγός, επειδή κάτι άκουσε στο καφενείο, ή διάβασε στα κυνηγοπεριοδικά, δεν καταδέχεται να ρωτήσει, όχι από εγωισμό, αλλά νομίζει πως ξέρει τα πάντα, κατά το πασίγνωστο διαφημιστικό σλόγκαν "Σαράντα χρόνια φούρναρης !!!!!!!!...".. Εξήντα χρόνια κυνηγάω και διαβάζω, ανελλιπώς, όλα τα κυνηγετικά έντυπα και πάλι δεν μπορώ να καυχηθώ ότι είμαι παντογνώστης. Αυτό που μου έχει μείνει είναι, πως όποιος δεν ρωτάει δεν μαθαίνει, όχι πως να κυνηγάει και να σημαδεύει σωστά, αλλά ούτε στην πρέφα ή το τάβλι. Μένει στην ημιμάθεια που είναι χειρότερη της πλήρους αμάθειας και η κυνηγετική μυθολογία πλουτίζεται για να ακούμε, στις κυνηγοσυζητήσεις, περί ζεματιστών σκαγίων και μπαρουτιών που δήθεν φαρμακώνουν τα σκάγια και άλλα τέτοια φαιδρά.
Όταν πιάσω, το όποιο κυνηγοέντυπο στα χέρια μου, το πρώτο που διαβάζω είναι η στήλη των ερωτήσεων, τις οποίες υποβάλουν οι αναγνώστες ζητώντας τα φώτα των συνεργατών του περιοδικού. Την εποχή των Κυνηγετικών Νέων και του αείμνηστου Ελευθέριου Συνοδινού, οι ερωτήσεις περιεστρέφοντο σε αναζήτηση "αυτόματων πιλότων" με τη μορφή κεραυνοβόλων γομώσεων. Η ερώτηση...Παρακαλώ όπως μου υποδείξετε γόμωσην δια κυνήγιον υδροβίων με την πυρίτιδα (Χ)... ήταν κλασική.
Τώρα που οι αυτογεμιστές είναι μειοψηφία, την ερώτηση αυτή σπάνια την συναντάμε. Στην τεχνολογική μας εποχή, όλοι έγιναν "ειδικοί", για να γνωματεύουν περί ατσαλιών, κώνων συναρμογής, μαγικών ελατηρίων στις καραμπίνες αδρανείας, στοχάστρων και κοντακιών. Κοντολογίς, μας έχει καβαλήσει μια λεπτομερειομανία. Όχι πως βλάπτει, αλλά δεν αρκεί να μας γεμίσει το σακούλι με θηράματα.
Όλοι έχουμε μείνει στη σκόπευση που μάθαμε στο στρατό και δεν καταδεχόμαστε να μάθουμε κάτι περισσότερο. Τουναντίον μας απασχολούν οι κρυογενείς κάνες, τα τσοκάκια τάδε και τάδε, τα μέτρα των κοντακίων, οι αυλοί των κανών, λες πως τα κοντάκια, με τις όποιες κλίσεις, οι κάνες,τα τσοκάκια, οι αυλοί και οι κώνοι συναρμογής, είναι συμπράγκαλα που σκοτώνουν από μόνα τους και ξεχνάμε τα εκατομμύρια θηράματα, που άφησαν πίσω τους τον μάταιο τούτο κόσμο, επειδή τα καλοσημάδεψε κάποιος με ένα εργοστασιακό κοντάκι και ένα φτηνό κανούλι της σειράς.
[...]
Το παλιό όρθρο του ΔΗΜ. Π. ΠΑΠΑΔΕΑ με τίτλο ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΤΕ μπορεί να το βρει όποιος θέλει στο ίντερνετ. Η εισαγωγή του νομίζω σε πολλά σημεία της εξακολουθεί και σήμερα να είναι επίκαιρη...
[...]ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΤΕ
ΔΗΜ. Π. ΠΑΠΑΔΕΑΣ
ΔΗΜ. Π. ΠΑΠΑΔΕΑΣ
Ο Έλληνας και ειδικότερα ο κυνηγός, επειδή κάτι άκουσε στο καφενείο, ή διάβασε στα κυνηγοπεριοδικά, δεν καταδέχεται να ρωτήσει, όχι από εγωισμό, αλλά νομίζει πως ξέρει τα πάντα, κατά το πασίγνωστο διαφημιστικό σλόγκαν "Σαράντα χρόνια φούρναρης !!!!!!!!...".. Εξήντα χρόνια κυνηγάω και διαβάζω, ανελλιπώς, όλα τα κυνηγετικά έντυπα και πάλι δεν μπορώ να καυχηθώ ότι είμαι παντογνώστης. Αυτό που μου έχει μείνει είναι, πως όποιος δεν ρωτάει δεν μαθαίνει, όχι πως να κυνηγάει και να σημαδεύει σωστά, αλλά ούτε στην πρέφα ή το τάβλι. Μένει στην ημιμάθεια που είναι χειρότερη της πλήρους αμάθειας και η κυνηγετική μυθολογία πλουτίζεται για να ακούμε, στις κυνηγοσυζητήσεις, περί ζεματιστών σκαγίων και μπαρουτιών που δήθεν φαρμακώνουν τα σκάγια και άλλα τέτοια φαιδρά.
Όταν πιάσω, το όποιο κυνηγοέντυπο στα χέρια μου, το πρώτο που διαβάζω είναι η στήλη των ερωτήσεων, τις οποίες υποβάλουν οι αναγνώστες ζητώντας τα φώτα των συνεργατών του περιοδικού. Την εποχή των Κυνηγετικών Νέων και του αείμνηστου Ελευθέριου Συνοδινού, οι ερωτήσεις περιεστρέφοντο σε αναζήτηση "αυτόματων πιλότων" με τη μορφή κεραυνοβόλων γομώσεων. Η ερώτηση...Παρακαλώ όπως μου υποδείξετε γόμωσην δια κυνήγιον υδροβίων με την πυρίτιδα (Χ)... ήταν κλασική.
Τώρα που οι αυτογεμιστές είναι μειοψηφία, την ερώτηση αυτή σπάνια την συναντάμε. Στην τεχνολογική μας εποχή, όλοι έγιναν "ειδικοί", για να γνωματεύουν περί ατσαλιών, κώνων συναρμογής, μαγικών ελατηρίων στις καραμπίνες αδρανείας, στοχάστρων και κοντακιών. Κοντολογίς, μας έχει καβαλήσει μια λεπτομερειομανία. Όχι πως βλάπτει, αλλά δεν αρκεί να μας γεμίσει το σακούλι με θηράματα.
Όλοι έχουμε μείνει στη σκόπευση που μάθαμε στο στρατό και δεν καταδεχόμαστε να μάθουμε κάτι περισσότερο. Τουναντίον μας απασχολούν οι κρυογενείς κάνες, τα τσοκάκια τάδε και τάδε, τα μέτρα των κοντακίων, οι αυλοί των κανών, λες πως τα κοντάκια, με τις όποιες κλίσεις, οι κάνες,τα τσοκάκια, οι αυλοί και οι κώνοι συναρμογής, είναι συμπράγκαλα που σκοτώνουν από μόνα τους και ξεχνάμε τα εκατομμύρια θηράματα, που άφησαν πίσω τους τον μάταιο τούτο κόσμο, επειδή τα καλοσημάδεψε κάποιος με ένα εργοστασιακό κοντάκι και ένα φτηνό κανούλι της σειράς.
[...]