Το λάθος είναι στη ρίζα του ορισμού!!!
πολύ σωστός ο διαχωρισμός σε συντροφιάς και εργασίας
Κύριοι,
Νομίζω πως έχουμε παρασυρθεί σε ένα ολισθηρό –στο πεδίο της λογικής– έδαφος.
Το λάθος έγκειται στον ορισμό της λέξης
εργασία, η οποία προϋποθέτει την ελευθερία, και, εδώ και πολλά χρόνια (και όχι τυχαία, ούτε και αθώα), έχει ταυτιστεί με τη λέξη
δουλεία, η οποία ορίζεται και απορρέει από σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Το θεωρώ πιο επικίνδυνα πλανερό λάθος από την απλή σύγχυση μιας επίκτητης ιδιότητας, η οποία μάλιστα, για το αντικείμενό της πια, δεν έχει καμία σημασία.
Ένας σκύλος, ονομάζεται από τον άνθρωπο "κυνηγόσκυλο" όταν το "αφεντικό" του είναι κυνηγός· "τσοπανόσκυλο", όταν το "αφεντικό" του είναι τσοπάνος και "μαξιλαρόσκυλο" όταν το "αφεντικό" του είναι όλη μέρα στα μαξιλάρια. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις, η σχέση μεταξύ σκύλου και "αφεντικού", είναι σχέση περι-ορισμού και εκμετάλλευσης, της οποίας, μεγαλύτερο θύμα είναι το "αφεντικό". Σε μια τέτοια σχέση, όλα τα σκυλιά, σκυλιά "εργασίας" είναι, απλώς, κάποια θέλουν να τους κρατάς συνεχώς συντροφιά.
Κάθε πλάσμα της φύσης είναι προικισμένο από την ίδια τη φύση να αποκομίζει όλα τα απαραίτητα για την αξιοβίωτη ζωή του, με τις δυνάμεις του και μέσω της εργασίας και της συνεργασίας. Μόνο τότε είναι σε θέση να την απολαμβάνει και να αναπτύσσει σχέσεις συντροφικότητας. Όμως, αν τύχει και βρεθεί μέσα σε ένα περιβάλλον που του αφαιρεί αυτές τις δυνάμεις ή, έστω, πείθεται για την αδυναμία του να ζήσει έξω από αυτό, τότε νιώθει αναγκασμένο να υπομένει την εκμετάλλευση και να
δουλεύει (ακόμη και να πεθαίνει) για κάποιο "αφεντικό" ώστε απλώς να επιβιώσει και αποκτάει επίκτητες ιδιότητες που υποκαθιστούν τις δυνατότητές του και εκφυλίζουν τις ικανότητές του.
Ο σκύλος δεν κυνηγάει για τον κυνηγό αλλά για τον εαυτό του, και το κάνει με τη μέγιστη χαρά αφού ασκεί κάτι που θα ασκούσε κι ελεύθερος στη φύση, και γι’ αυτό, ως "κυνηγόσκυλο", είναι ο πιο τυχερός από τους υπόλοιπους. Απλώς, η εκπαίδευση που έχει φάει, τον κάνει να αποδέχεται την αδικία στη μοιρασιά που έχει επιβάλει ο κυνηγός μέσα στο περιοριστικό του περιβάλλον.
Φυσικά, τα παραπάνω αφορούν κυρίως τον ίδιο τον άνθρωπο, κι αν κάποιος δεν το αποδέχεται ή βολεύεται με τη σκέψη ότι είναι το "αφεντικό", είναι επειδή η εκπαίδευση έχει πετύχει πλήρως το σκοπό της.
Οι Γερμανοί, όντως, είναι μανούλες στο να διαχωρίζουν σαφώς τα πράγματα στον κόσμο και μετά να του τα επιβάλλουν. Εγώ όμως, είμαι ακόμα με εκείνους του Γερμανούς που ήταν μανούλες στο να ορίζουν αυστηρώς τις έννοιές τους, και γι’ αυτό ήταν άξιοι συνεχιστές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, το οποίο κάθε φορά, λόγω παρεξήγησης, καρατομείται από την πειθώ του σπαθιού, εξοντώνεται από το δίκαιο της πυρίτιδας και αναιρείται από την εγκυρότητα του "υπαρκτού… υλισμού".