Χαιρετώ την παρέα.
Κοντεύω να παλαβώσω.Απο την Κυριακή βουίζουν τα αυτιά μου ,απο το δεξί δεν ακούω σχεδόν τίποτα ,και είμαι σε μια κατάσταση ελαφρού ιλίγγου.Για όλα αυτά φταίνε κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών και δεδομένου του προβλήματος με τα αυτιά μου, ζω αυτή την δύσκολη κατάσταση.Τόσο έντονα έχω χρόνια να το αισθανθώ.
Είναι διαπιστωμένο και απο μένα αλλά και τα λεγόμενα των γιατρών λένε το ίδιο πράγμα.Όταν στρεσάρεσαι θα τραβάς αυτό το λούκι.Άλλοτε λίγο ,άλλοτε πολύ.
Απο απόψε θα είμαι πιο ελεύθερος κι εγώ και η γυναίκα μου από τα καθημερινά δρομολόγια λόγω των προβλημάτων της μάνας μου γιατί ήρθε η αδερφή .Οπότε αρχίζουν επίσημα οι ετοιμασίες για την μεθαυριανή αναχώρηση.Ετσι ελπίζω να απαλλαγώ και απ αυτό το χάλι που ζω τώρα με τα βουητά και τον ίλιγγο.
Που είναι τα χρόνια που όταν πλησίαζε η αναχώρηση χαμογελούσα μέχρι τα αυτιά ένα μήνα πριν.
Τελικά στην πουτάνα τη ζωή δεν ησυχάζεις ποτέ.Μεγαλώνεις και από πίσω μεγαλώνουν και τα προβλήματα.Πάνω που λες θα πάρω γραψαρχιδίνη σου ρχεται ένα χειρότερο και τρελαίνεσαι .
Πάντως αυτό μετράει είναι να κάνεις αυτό που γουστάρεις και σε ευχαριστεί.Όσο τρελό και να ναι.Ακόμη και το να πας για φάσσες στα Τζουμέρκα ενω δεν υπάρχουν ..buy buy.Τα χρόνια περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε.Και αυτό ισχύει για νέους και για μεγαλύτερους.
Γι αυτο και γω θα την κοπανίσω για 17 μέρες και θα χαθώ σε βουνά και δάση .Ρεματιές και ...ίσως και βούρκους .