Μόλις σχόλασα κατά τις 18:30 ανέβηκα με τη μια στο σκοπευτήριο, ήμουν που ήμουν ψιλονερο από τη κούραση, άλλαξαν και τα παιδιά το σχήμα κάνοντας τα 4 από τα 6 δισκάκια να πηγαίνουν τουρμπατα με αποτελειώσαν. Τα ζερό πήγαιναν σύννεφο, έκανα κάποια ωραία σπασίματα αλλά ήταν λίγα. Ακόμα και μια τραπαδορικη από αυτές τις ανερχόμενες που μου αρέσουν πολλή με έκαψε. Μωρέ τη στο ανέβα τη βαραγα τη στο πέσιμο ένα και το αυτό ήτανε, ελάχιστες φορές την έσπασα. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σταματάει τη κίνηση μετά τη τουφεκιά με αποτέλεσμα φυσικά να μένω πίσω. Δεν πειράζει όμως γιατί δεν με πήρε από κάτω μιας και ήξερα λόγω κούρασης σωματικής και ψυχολογικής ήμουν ένα και δύο κλικ πιο αργός για να μη πω ότι επωμιζα σε slow motion.......
Είδα τα φιλαράκια, είπαμε δύο τρεις κουβέντες και αποχώρησα γιατί έτοιμος ήμουν να αποκοιμηθώ στη καρέκλα, είχε και ένα φρέσκο εκεί, όνειρο.
Είδα τα φιλαράκια, είπαμε δύο τρεις κουβέντες και αποχώρησα γιατί έτοιμος ήμουν να αποκοιμηθώ στη καρέκλα, είχε και ένα φρέσκο εκεί, όνειρο.