Μα αυτοί που κάνουν όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις που αφορούν στο όπλο συνολικά, σε αριθμούς και μαθηματικούς τύπους στηρίζονται.
Το κομμάτι της βλητικής που αφορά στη διέλευση της γόμωσης απ' το κοίλο του όπλου υπακούει στους νόμους της Φυσικής και όχι σε ανθρώπινη δύναμη. Ο νόμος του Bernoulli πχ έχει περίπου 300 χρόνια ζωής... Όσο είναι να φτάσουμε, φτάσαμε. Απλά γύρω από μικροσυνδυασμούς θα γυρνάμε.
Ό,τι πήραμε, πήραμε απ τις κάννες, έχω την ταπεινή άποψη. Παίξαμε με κράμματα, παίξαμε με χρωμιώσεις-αχρωμίωτες, με διαμέτρους αυλού, με μήκη κώνου, με τρόπο κατασκευής της κάννης (θερμή-ψυχρή σφυρηλάτιση, βαθύς τρυπανισμός), βάλαμε κρυογενική επεξεργασία. Βάλαμε ρίγες, βγάλαμε ρίγες, ξαναβάλαμε ανθρακονημάτων (και η ρίγα παίζει ρόλο στην ταλάντωση της κάννης...), κάναμε porting.
Πιστεύω ότι μέλλον υπάρχει στο φυσίγγι σίγουρα και ακόμα έχει κάποια (πόσα δεν ξέρω, βλέπω πολύ μεγάλη και ενδιαφέρουσα ήδη άνθηση) περιθώρια η εξέλιξη τεχνολογίας πάνω στο τσοκ.
Δε μηδένισε κανείς τίποτα, απλά πρέπει να τα ιεραρχούμε σωστά.
Δε θα αφήσουμε το Α, τον χειριστή και τη συνεχή βελτίωσή του και το Β, δηλ. το κοντάκι πάνω του, για να πάμε καρφί στο Δ-Ε για τον κώνο ή τον αυλό.
Όλα αυτά έχουν ένα συντελεστή βαρύτητας στο τελικό αποτέλεσμα.
Πάντα ο άνθρωπος είναι στην κορυφή και η ψυχολογία του...
Αλήθεια είμαστε
απόλυτα σίγουροι ότι "οι κάννες του 1980" ανεξαρτήτου εταιρείας, είναι κατώτερες βλητικά από τις κάννες του 2020 της ίδιας εταιρείας;
να εξαιρέσω για προφανείς λόγους τα ατσάλινα σκάγια, που τότε δεν υπήρχαν ως υποχρέωση.