Καλησπέρα σας!
Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τον Διονύση, τον Τζίμη και τον Μάκη που με μεγάλη τους χαρά δέχτηκαν στην παρέα τους τον Αργύρη και εμένα.
Ήταν μια γρήγορη απόφαση απο τον Αργύρη και εμένα και φυσικά δεν είχαμε κανονίσει ούτε ξενοδοχείο ούτε τίποτα.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας 12 το βράδυ για να φτάσουμε το πρωί στον κυνηγότοπο. Αφού φτάσαμε με το χάραμα, ούτε μια μαύρη, προχωρώντας η ημέρα άρχισαν τα πουλιά να "παίζουν" απο πυκνούρα σε πυκνούρα, αρκετά πουλιά. Μου θύμισαν παλιές καλές μέρες, όμως λόγω της πυκνής βλάστησης στο μέρος που καθίσαμε εγώ και ο Αργύρης είχαμε πάρα πολλά χαμένα! Αυτό μου έγινε μάθημα, τουλάχιστον σε μέρος που δεν έχω ξανα-κυνηγήσει και δεν το γνωρίζω και ειδικά όταν είναι μακριά, να υπάρχει προγραμματισμός και πάνω απόλα να έχω το σκυλί μαζί μου. Τα τόρντο τα πορτοκαλί με απογοήτευσαν πλήρως, μου χάλασαν τη διάθεση και με εκνεύρισαν, με ο,τι αυτό συνεπάγεται! Πρώτη φορά είδα τις τσίχλες να κάνουν "κωλοτούμπες" και να φεύγουν, πρώτη φορά κυνήγησα τόσες πολλές τραυματισμένες και πρώτη φορά μάδησα τόσες πολλές, μιλάμε για πούπουλα σύννεφα.
Στο απογευματινό καρτέρι το δικό μου και του Αργύρη αν και πήγαμε νωρίς για να τα "πιάσουμε" ήρθαν πολλοί συνάδελφοι και μας περικύκλωσαν, το αποτέλεσμα ήταν τα λίγα πουλιά που πέρναγαν να είναι ντουφεκισμένα, αγριεμένα και πολύ ψηλά. Αφου πέρασε αρκετή ώρα, είπα του Αργύρη οτι πρέπει να μετακινηθούμε απο εκεί ή να παίξουμε τάβλι. Ρωτώντας τον Διονύση που να κάτσουμε, αυτός μη έχοντας επιλογές μας πρότεινε να κάτσουμε 100 μέτρα μπροστά τους, του Αργύρη του είπα να πάει πιο αριστερά έγώ αφού δεν είχα επιλογή έκατσα σχεδόν μπροστά τους. Προσπαθούσα να τουφεκάω τα πουλιά που περνούσαν ακριβώς απο πάνω μου για να μην τους τα χαλάω, το αποτέλεσμα ήταν μηδαμινό, απελπίστηκα και πήγα στο ωραίο μου αυτοκινητάκι άφησα τη καραμπινίτσα μου, πήρα το καφεδάκι μου και παρακολουθούσα τον "αγώνα".
Η επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο που κυνηγήσαμε το προηγούμενο πρωϊνό, τα πουλιά σαφώς πολύ λιγότερα και αυτά τα λίγα πάλι να τα κυνηγάμε! Και στο κυνηγητό μιας τσίχλας μια πολύ άσχημη τούμπα είχε σαν αποτέλεσμα να χτυπήσω στα πλευρά και στο χέρι. Το χτύπημα είναι πιο σοβαρό αποτι πρωτοφάνηκε, έχω πολλούς πόνους γιαυτό "εξαφανίστηκα" αυτές τις μέρες Ευριπιδάκο! Τώρα είμαι με μεζουλίντ και γράφει η κόρη μου.
Στο δωμάτιο κοιμήθηκα μαζί με τον Αργύρη και όταν ξύπνησα μου είπε ο Αργύρης οτι ροχάλιζα πολύ και δεν κοιμήθηκε! Αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Κατά τα άλλα ήμασταν μια πολύ ευχάριστη παρέα, με πολύ φαγητό, πολύ κυνήγι και χάρηκα που κυνήγησα μαζί με τον Διονύση, τον Τζίμη και τον Μάκη για πρώτη φορά, χάρηκα ιδιαίτερα που γνώρισα τον Χρηστάκο με τα ωραία μπαμπαδάκια που μας κέρασε, θα μου μείνει αξέχαστο αυτό το κυνηγητικό 2ήμερο τόσο από πλευράς κυνηγητικής, από πλευράς φίλων, απο πλευράς ΣΚΑΤΟΦΥΣΙΓΓΩΝ, απο πλευράς κυνηγητού τσίχλας και απο πλευράς ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ που με κάνει να πονάω μέχρι τώρα και δεν ξέρουμε τι εξέλιξη θα έχει!
Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τον Διονύση, τον Τζίμη και τον Μάκη που με μεγάλη τους χαρά δέχτηκαν στην παρέα τους τον Αργύρη και εμένα.
Ήταν μια γρήγορη απόφαση απο τον Αργύρη και εμένα και φυσικά δεν είχαμε κανονίσει ούτε ξενοδοχείο ούτε τίποτα.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας 12 το βράδυ για να φτάσουμε το πρωί στον κυνηγότοπο. Αφού φτάσαμε με το χάραμα, ούτε μια μαύρη, προχωρώντας η ημέρα άρχισαν τα πουλιά να "παίζουν" απο πυκνούρα σε πυκνούρα, αρκετά πουλιά. Μου θύμισαν παλιές καλές μέρες, όμως λόγω της πυκνής βλάστησης στο μέρος που καθίσαμε εγώ και ο Αργύρης είχαμε πάρα πολλά χαμένα! Αυτό μου έγινε μάθημα, τουλάχιστον σε μέρος που δεν έχω ξανα-κυνηγήσει και δεν το γνωρίζω και ειδικά όταν είναι μακριά, να υπάρχει προγραμματισμός και πάνω απόλα να έχω το σκυλί μαζί μου. Τα τόρντο τα πορτοκαλί με απογοήτευσαν πλήρως, μου χάλασαν τη διάθεση και με εκνεύρισαν, με ο,τι αυτό συνεπάγεται! Πρώτη φορά είδα τις τσίχλες να κάνουν "κωλοτούμπες" και να φεύγουν, πρώτη φορά κυνήγησα τόσες πολλές τραυματισμένες και πρώτη φορά μάδησα τόσες πολλές, μιλάμε για πούπουλα σύννεφα.
Στο απογευματινό καρτέρι το δικό μου και του Αργύρη αν και πήγαμε νωρίς για να τα "πιάσουμε" ήρθαν πολλοί συνάδελφοι και μας περικύκλωσαν, το αποτέλεσμα ήταν τα λίγα πουλιά που πέρναγαν να είναι ντουφεκισμένα, αγριεμένα και πολύ ψηλά. Αφου πέρασε αρκετή ώρα, είπα του Αργύρη οτι πρέπει να μετακινηθούμε απο εκεί ή να παίξουμε τάβλι. Ρωτώντας τον Διονύση που να κάτσουμε, αυτός μη έχοντας επιλογές μας πρότεινε να κάτσουμε 100 μέτρα μπροστά τους, του Αργύρη του είπα να πάει πιο αριστερά έγώ αφού δεν είχα επιλογή έκατσα σχεδόν μπροστά τους. Προσπαθούσα να τουφεκάω τα πουλιά που περνούσαν ακριβώς απο πάνω μου για να μην τους τα χαλάω, το αποτέλεσμα ήταν μηδαμινό, απελπίστηκα και πήγα στο ωραίο μου αυτοκινητάκι άφησα τη καραμπινίτσα μου, πήρα το καφεδάκι μου και παρακολουθούσα τον "αγώνα".
Η επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο που κυνηγήσαμε το προηγούμενο πρωϊνό, τα πουλιά σαφώς πολύ λιγότερα και αυτά τα λίγα πάλι να τα κυνηγάμε! Και στο κυνηγητό μιας τσίχλας μια πολύ άσχημη τούμπα είχε σαν αποτέλεσμα να χτυπήσω στα πλευρά και στο χέρι. Το χτύπημα είναι πιο σοβαρό αποτι πρωτοφάνηκε, έχω πολλούς πόνους γιαυτό "εξαφανίστηκα" αυτές τις μέρες Ευριπιδάκο! Τώρα είμαι με μεζουλίντ και γράφει η κόρη μου.
Στο δωμάτιο κοιμήθηκα μαζί με τον Αργύρη και όταν ξύπνησα μου είπε ο Αργύρης οτι ροχάλιζα πολύ και δεν κοιμήθηκε! Αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Κατά τα άλλα ήμασταν μια πολύ ευχάριστη παρέα, με πολύ φαγητό, πολύ κυνήγι και χάρηκα που κυνήγησα μαζί με τον Διονύση, τον Τζίμη και τον Μάκη για πρώτη φορά, χάρηκα ιδιαίτερα που γνώρισα τον Χρηστάκο με τα ωραία μπαμπαδάκια που μας κέρασε, θα μου μείνει αξέχαστο αυτό το κυνηγητικό 2ήμερο τόσο από πλευράς κυνηγητικής, από πλευράς φίλων, απο πλευράς ΣΚΑΤΟΦΥΣΙΓΓΩΝ, απο πλευράς κυνηγητού τσίχλας και απο πλευράς ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ που με κάνει να πονάω μέχρι τώρα και δεν ξέρουμε τι εξέλιξη θα έχει!
