Κυνηγετική Γωνιά - Αρχείο

Forum Νέες Δημοσιεύσεις
Status
Not open for further replies.
dim63 said:
Οποιοι απο εσας εχετε wind σταθερό και internet και μένετε Αθήνα , μπορείτε να μου πειτε αν ειστε ευχαριστημένοι με τις ταχύτητες συνδεσης στο internet αλλά και γενικότερα ;
Click to expand...
Εχω δυο σταθερα και το κινητο μου.
Πληρώνω συνολο ( χωρις να έχω καταφερει ποτέ να ξεπεράσω το πακέτο δεδομένων και χρονου ομιλίας ) 75 ευρω τον μηνα (και για τα τρία τηλέφωνα) .
Μου ειπαν για 24 ιντερνετ αλλα το εχω μετρησει απο 10 εως 12.
Δεν εχω κανενα προβλημα με τις ταχυτητες και με την καλυψη.
Ειμαι περιπου τρία χρόνια συνδρομητής
 
καλησπερα σας δυσκολη μερα για εμενα σημερα... σαν σημερα το 2010 εχασα τον πατερα μου 7 χρονια μετα τουλαχιστον στην περιπτωση μου μπορω να πω, ότι καμία ζωή δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει εντελώς.
Σταματάς να είσαι το παιδί του μπαμπά, σταματάς να έχεις την ασφάλεια οταν κατι παει στραβα, σταματάς να πετάς τις ευθύνες αλλού και κοιτάς να τις μαζέψεις πάνω σου, σταματάς να είσαι μικρός και μεγαλώνεις. Αν με ρωτήσεις, δηλαδή, τι άλλαξε από τις 7 φεβρουαριου 2010 μέχρι τώρα στη ζωή μου, αυτό θα σου πω: μεγάλωσα. Μυαλό δεν πολυέβαλα, αλλά αυτό είναι διαφορετική κουβέντα, μην την κάνουμε τώρα.
Και προς Θεού, μην παρεξηγηθούμε, δεν λέω ότι όλα είναι ωραία. Η στενοχώρια είναι εδώ, κανονικά στη θέση της. Με την απουσία πίνεις μέχρι και ποτό, πιάνεις κουβέντα. Κλάμα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Νεύρα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Αναμνήσεις που δεν καλείς εσύ, χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Απλώς, με τον καιρό μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να είσαι σε πένθος, επ’ αόριστον, στο φινάλε, αν ήταν εδώ, θα ήταν το πρώτο που θα (σου) έλεγε: “έλα ρε βλάκα, πώς κάνεις έτσι; Και τι έγινε;”. Ε κάτσε ρε Παντελο τι εννοείς και τι έγινε; Κάτσε να βρω λίγο τα πατήματα μου. Αυτά τα “πατήματα” είναι τα όσα τρέχουν και εσύ καλείσαι να προλάβεις. Δουλειές, γυναίκα, φίλοι, η υπόλοιπη οικογένεια αν είσαι τυχερός και έχεις αποθέματα. Να έχεις για παράδειγμα τη μητέρα σου, που αντέχει τα πάντα εκτός από το να χάσει το παιδί της, να έχεις τα αδερφια σου, που συνέχεια ο πατέρας σου έλεγε “τα αδερφια σου είναι πιο σημαντικα από τους γονείς σου, γιατί αυτα θα έχεις μετά”.
Γιατί, μη νομίζετε στα εφτα χρόνια που έχουν περάσει, η δική μου πρόοδος είναι πολύ μικρή. Και στη διαχείριση της απουσίας και στη διαχείριση της συνέχειας. Να, τώρα που γράφω, δεξιά μου είναι μια φωτογραφία του, και κάθε φορά που την κοιτάζω, πιστεύω ότι αύριο ή σε μια ώρα θα πάω σπίτι να τον δω, να με δει, να τα πούμε. Καμία σχέση. Το σενάριο αυτό δεν θα το γυρίσει κανείς σκηνοθέτης, άπατο θα πάει. Το γιατί μην το ψάχνεις, το έχουν κάνει άλλοι, πριν από σένα και από μένα και απάντηση δεν πήραν. Οπότε, άσε τα “γιατί;” και ασχολήσου με ερωτήσεις που μπορείς να δώσεις εξήγηση.
Ακόμη καλύτερα ασχολήσου με αυτά που έχεις και όχι αυτόν που έχασες, γιατί το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνεις όταν χάνεις τον πατέρα σου, είναι ότι τα δεδομένα είναι απλά μια λέξη που χρησιμοποιείται στα μαθηματικά, όχι στη ζωή σου. Αν είσαι τυχερός και στα 20, 30, 50 χρόνια που τον είχες, έκανες αυτά που έπρεπε και ήταν εκείνος που ήθελες, μπορείς να πανηγυρίσεις, γιατί υπάρχουν άλλοι που είτε δεν είχαν τον πατέρα που ονειρεύονταν, είτε δεν ήταν οι γιοι που είχαν υποχρέωση να είναι αυτα ειναι που με κανουν να συνεχίσω όρθιος από εκεί που με άφησε:(
 
Last edited:
τζιμης-τσαπ. said:
καλησπερα σας δυσκολη μερα για εμενα σημερα... σαν σημερα το 2010 εχασα τον πατερα μου 7 χρονια μετα τουλαχιστον στην περιπτωση μου μπορω να πω, ότι καμία ζωή δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει εντελώς.
Σταματάς να είσαι το παιδί του μπαμπά, σταματάς να έχεις την ασφάλεια οταν κατι παει στραβα, σταματάς να πετάς τις ευθύνες αλλού και κοιτάς να τις μαζέψεις πάνω σου, σταματάς να είσαι μικρός και μεγαλώνεις. Αν με ρωτήσεις, δηλαδή, τι άλλαξε από τις 7 φεβρουαριου 2010 μέχρι τώρα στη ζωή μου, αυτό θα σου πω: μεγάλωσα. Μυαλό δεν πολυέβαλα, αλλά αυτό είναι διαφορετική κουβέντα, μην την κάνουμε τώρα.
Και προς Θεού, μην παρεξηγηθούμε, δεν λέω ότι όλα είναι ωραία. Η στενοχώρια είναι εδώ, κανονικά στη θέση της. Με την απουσία πίνεις μέχρι και ποτό, πιάνεις κουβέντα. Κλάμα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Νεύρα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Αναμνήσεις που δεν καλείς εσύ, χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Απλώς, με τον καιρό μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να είσαι σε πένθος, επ’ αόριστον, στο φινάλε, αν ήταν εδώ, θα ήταν το πρώτο που θα (σου) έλεγε: “έλα ρε βλάκα, πώς κάνεις έτσι; Και τι έγινε;”. Ε κάτσε ρε Παντελο τι εννοείς και τι έγινε; Κάτσε να βρω λίγο τα πατήματα μου. Αυτά τα “πατήματα” είναι τα όσα τρέχουν και εσύ καλείσαι να προλάβεις. Δουλειές, γυναίκα, φίλοι, η υπόλοιπη οικογένεια αν είσαι τυχερός και έχεις αποθέματα. Να έχεις για παράδειγμα τη μητέρα σου, που αντέχει τα πάντα εκτός από το να χάσει το παιδί της, να έχεις τα αδερφια σου, που συνέχεια ο πατέρας σου έλεγε “τα αδερφια σου είναι πιο σημαντικα από τους γονείς σου, γιατί αυτα θα έχεις μετά”.
Γιατί, μη νομίζετε στα εφτα χρόνια που έχουν περάσει, η δική μου πρόοδος είναι πολύ μικρή. Και στη διαχείριση της απουσίας και στη διαχείριση της συνέχειας. Να, τώρα που γράφω, δεξιά μου είναι μια φωτογραφία του, και κάθε φορά που την κοιτάζω, πιστεύω ότι αύριο ή σε μια ώρα θα πάω σπίτι να τον δω, να με δει, να τα πούμε. Καμία σχέση. Το σενάριο αυτό δεν θα το γυρίσει κανείς σκηνοθέτης, άπατο θα πάει. Το γιατί μην το ψάχνεις, το έχουν κάνει άλλοι, πριν από σένα και από μένα και απάντηση δεν πήραν. Οπότε, άσε τα “γιατί;” και ασχολήσου με ερωτήσεις που μπορείς να δώσεις εξήγηση.
Ακόμη καλύτερα ασχολήσου με αυτά που έχεις και όχι αυτόν που έχασες, γιατί το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνεις όταν χάνεις τον πατέρα σου, είναι ότι τα δεδομένα είναι απλά μια λέξη που χρησιμοποιείται στα μαθηματικά, όχι στη ζωή σου. Αν είσαι τυχερός και στα 20, 30, 50 χρόνια που τον είχες, έκανες αυτά που έπρεπε και ήταν εκείνος που ήθελες, μπορείς να πανηγυρίσεις, γιατί υπάρχουν άλλοι που είτε δεν είχαν τον πατέρα που ονειρεύονταν, είτε δεν ήταν οι γιοι που είχαν υποχρέωση να είναι αυτα ειναι που με κανουν να συνεχίσω όρθιος από εκεί που με άφησε:(
Click to expand...
Ο Θεος να τον αναπαυσει. Εχω να πω πολλα... Συνεχισε. Και ατη ζωη και στη θυμιση.
 
τζιμης-τσαπ. said:
καλησπερα σας δυσκολη μερα για εμενα σημερα... σαν σημερα το 2010 εχασα τον πατερα μου 7 χρονια μετα τουλαχιστον στην περιπτωση μου μπορω να πω, ότι καμία ζωή δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει εντελώς.
Σταματάς να είσαι το παιδί του μπαμπά, σταματάς να έχεις την ασφάλεια οταν κατι παει στραβα, σταματάς να πετάς τις ευθύνες αλλού και κοιτάς να τις μαζέψεις πάνω σου, σταματάς να είσαι μικρός και μεγαλώνεις. Αν με ρωτήσεις, δηλαδή, τι άλλαξε από τις 7 φεβρουαριου 2010 μέχρι τώρα στη ζωή μου, αυτό θα σου πω: μεγάλωσα. Μυαλό δεν πολυέβαλα, αλλά αυτό είναι διαφορετική κουβέντα, μην την κάνουμε τώρα.
Και προς Θεού, μην παρεξηγηθούμε, δεν λέω ότι όλα είναι ωραία. Η στενοχώρια είναι εδώ, κανονικά στη θέση της. Με την απουσία πίνεις μέχρι και ποτό, πιάνεις κουβέντα. Κλάμα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Νεύρα χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Αναμνήσεις που δεν καλείς εσύ, χωρίς λόγο, απλά επειδή έτσι. Απλώς, με τον καιρό μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να είσαι σε πένθος, επ’ αόριστον, στο φινάλε, αν ήταν εδώ, θα ήταν το πρώτο που θα (σου) έλεγε: “έλα ρε βλάκα, πώς κάνεις έτσι; Και τι έγινε;”. Ε κάτσε ρε Παντελο τι εννοείς και τι έγινε; Κάτσε να βρω λίγο τα πατήματα μου. Αυτά τα “πατήματα” είναι τα όσα τρέχουν και εσύ καλείσαι να προλάβεις. Δουλειές, γυναίκα, φίλοι, η υπόλοιπη οικογένεια αν είσαι τυχερός και έχεις αποθέματα. Να έχεις για παράδειγμα τη μητέρα σου, που αντέχει τα πάντα εκτός από το να χάσει το παιδί της, να έχεις τα αδερφια σου, που συνέχεια ο πατέρας σου έλεγε “τα αδερφια σου είναι πιο σημαντικα από τους γονείς σου, γιατί αυτα θα έχεις μετά”.
Γιατί, μη νομίζετε στα εφτα χρόνια που έχουν περάσει, η δική μου πρόοδος είναι πολύ μικρή. Και στη διαχείριση της απουσίας και στη διαχείριση της συνέχειας. Να, τώρα που γράφω, δεξιά μου είναι μια φωτογραφία του, και κάθε φορά που την κοιτάζω, πιστεύω ότι αύριο ή σε μια ώρα θα πάω σπίτι να τον δω, να με δει, να τα πούμε. Καμία σχέση. Το σενάριο αυτό δεν θα το γυρίσει κανείς σκηνοθέτης, άπατο θα πάει. Το γιατί μην το ψάχνεις, το έχουν κάνει άλλοι, πριν από σένα και από μένα και απάντηση δεν πήραν. Οπότε, άσε τα “γιατί;” και ασχολήσου με ερωτήσεις που μπορείς να δώσεις εξήγηση.
Ακόμη καλύτερα ασχολήσου με αυτά που έχεις και όχι αυτόν που έχασες, γιατί το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνεις όταν χάνεις τον πατέρα σου, είναι ότι τα δεδομένα είναι απλά μια λέξη που χρησιμοποιείται στα μαθηματικά, όχι στη ζωή σου. Αν είσαι τυχερός και στα 20, 30, 50 χρόνια που τον είχες, έκανες αυτά που έπρεπε και ήταν εκείνος που ήθελες, μπορείς να πανηγυρίσεις, γιατί υπάρχουν άλλοι που είτε δεν είχαν τον πατέρα που ονειρεύονταν, είτε δεν ήταν οι γιοι που είχαν υποχρέωση να είναι αυτα ειναι που με κανουν να συνεχίσω όρθιος από εκεί που με άφησε:(
Click to expand...
Θελω τοσα πολλα να γραψω αλλα δεν βγαινει λεξη. Ξερω ομως οτι τα νοιωθεις φιλε μου... .shake.
 
τζιμης-τσαπ. said:
Συγνώμη για το παραλήρημα σκέψεων άλλα πιστεύω σε αυτον εδώ τον χώρο έχουμε γίνει όλοι μια παρέα κ μπορούμε να μοιραστουμε αυτά που νιώθουμε κ τα όμορφα κ τα λίγο πιο στεναχωρα
Click to expand...

Eνταξει, παραληρημα δεν ειναι. Οπως και οι καλες στιγμες εδω μεσα, ετσι και οι δυσκολες. Και παντα ειναι πιο ευκολο οταν τις μοιραζεσαι
 
Τζιμη
Να ζησετε να τον θυμαστε
Ο πατερας σου σε βλεπει και σε χαιρετε γιαυτο να μην εχεις την παραμικρη αμφιβολια
Νιωθει περηφανος που σε στρατεψε σωστα
Το παραληρημα που λες να μην το βλεπεις λαθος
Ειναι ο τροπος του ανθρωπου να κανει αυτοκριτικη και να βλεπει που παταει και πως προχωρα
Εγω αυτο που ειδα ειναι εναν αντρα που του δωθηκαν σωστος τροπος σκεψης και αυτοκριτικης και που μεγαλωσε μεσα σε αξιες που κερδιζεις απο μια σωστη οικογενεια
Να θυμασαι τις ατιγμες μαζι του και να τις τιμας γιατι τους δινει χαρα οταν μας βλεπουν απο ψηλα
Και σε μας δινει δυναμη και πιστη γιατι οσο και αν δεν το καταλαβαινουμε καποτε συνηδειτόποιουμαι ολοι οτι αυτες οι στιγμες ειναι κληρονομια μας και τα εφοδια μας να αντιμετωπιζουμε τις δυσκολιες
Αυτες εχουμε στο πισω μερος του μυαλου και στα καλα μα και στα κακα και αυτες προσπαθουμε και μεις να διδαξουμε στα παιδια μας ωστε μια μερα να χουν και εκεινα πτι εχουμε εμεις
Τα εφοδια να συνεχισουν
Πιατευω οτι θα ταν περηφανος για σενα και πιστευω οτι καθε γονιος ειναι περηφανος να δινει αξιες στα παιδια του και να φευγει πρωτος ξεροντας πως πισω του με οτι τους εδωσε μπορουν να συνεχισουν και να τον κανουν περηφανο στον σωστο δρομο που χαραξε γιαυτα
Ο Θεος ας αναπαυσει την ψυχη του και σεις να στε γεροι να τον θυμαστε και να τον τιμαται

Και φιλε
Και Οι αντρες καποτε κλαιμε
Απλα ειναι στιγμες καλα κλειστες μεσα μας και που δεν τις εχει δει ουτε καθρεπτης

Δεν ειμαστε γυναικες να κλαιμε για το τιποτα αλλα στα δυσκολα αμα ειμαστε μονοι και θελουμε να αδειασουμε τη στεναχωρια η την περηφανια ενα κλαμα μπορει να μας βγει

Γιατι δεν ειναι πραγματα που τα λες η τα βγαζεις ακομα και σε φιλους

Μας κανει καλο γιατι δεν επιτρεπετε να γινει μπροστα στους αδυνατους που καθημερινα στηριζουμε δηλαδη την γυναικα και τα παιδια μας
Και μας δινει την δυναμη να ειμαστε ακομη πιο δυνατοι μπροστα τους ωστε να εχουν αυριο τα εφοδια που χουμε πει

Πατα γερα και προχωρα

Εγω εκλαψα οταν εφυγε ο παππους μου
Εκλαψα οταν εφυγε για ψηλα ο κουμπαρος μας 33 χρονων παλικαρι

Οταν γεννηθηκαν τα μωρα μου απ χαρα

Στο πρωτο γελιο του γιου μου απο συγκινηση μου γεμισαν τα ματια

Οταν καναμε την σκεψη να μην κρατησουμε το τριτο μωρο απο αγωνια επιβιωσης και τυψεις (και παντα θα μετανιωνω που το σκεφτηκα εστω)

Ενας αντρας αμα ειναι μονος του μπορει να κλαψει για ενα λέπτο
Εχει πολλα να σηκωσει στην πλατη του
 
Status
Not open for further replies.
Back
Top