Είναι τόσο μικρές οι ποινές (ακόμα κι όταν επιβάλλονται) που το κόστος μιας σύλληψης είναι πολύ μικρότερο από το "κέρδος" της λαθροθηρίας, και, υπό αυτό το καθεστώς, αντί να αποτρέπεται η λαθροθηρία εδραιώνεται.Εδω οι δικοι μας το πανε και κληρονομικα. Από παππού σε γιο και τώρα τα εγγόνια. Τι καταγγελίες και καρφωματα τους έχουν ριξει! Αυτοί εκεί ακάθεκτοι. Στυλιαρι τους χρειάζεται μήπως και βάλουν μυαλό αλλά δύσκολο ακόμα και ετσι.
Κανονικά, για τέτοια κακοποίηση και υποβάθμιση της πανίδας και της φύσης εν γένει, θα έπρεπε να προβλέπεται προσβολή πατρότητας (αν είναι δυνατόν και στείρωση) και μεταβίβαση της περιουσίας των θητών στους απογόνους του …λαγού. Να μην έχουν δηλαδή να κληροδοτήσουν ούτε περιουσία ούτε και νοοτροπία αλλά ούτε καν απογόνους για να μεταβιβάσουν κάτι, αφού, τέτοιες συμπεριφορές που κρύβουν από κάτω βαθιά ψυχοπαθολογία, μεταφέρονται από γενιά σε γενιά στη συσκευασία του παραδοσιακού και του συνηθισμένου, και ως τέτοιες καθαγιάζονται. Ως κοινωνία, βρίσκουμε πολύ βολικό το να τοποθετούμε στη θέση της παθογένειας τη λέξη «Οικογένεια».
Σε κάποιο βαθμό, οι αντικυνηγοί δικαιολογούνται (λόγω άγνοιας) να μας τσουβαλιάζουν όλους, διότι οι λαθροθήρες (και υποβαθμιστές της φύσης) πιθανότατα είναι και αδειούχοι κυνηγοί. Αδειούχος όμως κυνηγός δεν σημαίνει απαραίτητα και ηθικός. Αυτή την ποιοτική διαφορά όμως έχουμε υποχρέωση εμείς οι κυνηγοί, που είμαστε αντίθετοι στη λαθροθηρία και ευαίσθητοι ως προς τους κανόνες της φύσης και την ισορροπία, σε κάθε ευκαιρία να την καθιστούμε αντιληπτή στους ανθρώπους που τυχαίνει να τους διαφεύγει.