H αποβιομηχάνιση της χώρας της χώρα ς δεν εγινε ουτε σε μια νύχτα ,ουτε σε μια τετραετία .Ξεκίνησε ξεκίνησε αμέσως μετα την μεταπολίτευση .
Το ελληνικό νόμισμα για όλη την περίοδο (1950-1980) δεν εισήλθε στον μηχανισμό των νομισματικών ισοτιμιών, διατηρώντας υποτιμημένη και σταθερή την σχέση δραχμής-δολαρίου. Αυτή η νομισματική σχέση διευκόλυνε τις ελληνικές εξαγωγές να είναι ανταγωνιστικές, με μεγάλα όμως προβλήματα στο ισοζύγιο πληρωμών. Το γεγονός αυτό δημιουργούσε συναλλαγματικά και δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία καλύπτονταν από τους άδηλους πόρους (ναυτιλιακό-μεταναστευτικό-τουριστικό συνάλλαγμα) και με την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος.
Οι Έλληνες βιομήχανοι δεν είχαν λόγο να εκσυγχρονίζουν τα μέσα παραγωγής κατά συνέπεια να μην αλλάζουν τις τεχνολογικές, οργανωτικές και διοικητικές δομές της επιχείρησης. Ένας επιπρόσθετος λόγος ήταν η μετοχική σύνθεση των επιχειρήσεων , (κυρίως οικογενειακές) εμπόδιζαν την εισροή ξένων κεφαλαίων.
Οι χώρες της δυτικής Ευρώπης ακολουθούσαν έναν διαφορετικό δρόμο. Ήταν ανοικτές στον ανταγωνισμό και μέσα στον μηχανισμό των νομισματικών ισοτιμιών, με κατεύθυνση την μεγέθυνση και ανανέωση των μέσων παραγωγής για να αντέχουν στον διεθνή ανταγωνισμό.
Η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή αντί να μηδενίσει τον πληθωρισμό τον έσερνε στο 20 % και παραπάνω επι 7 χρόνια και επιπλέον έβαζε και αγορανομική διατίμηση στα προϊόντα , τα τραπεζικά επιτόκια ανέβηκαν στο 25% , το κόστος του χρήματος έγινε απαγορευτικό για την βιομηχανία και βιοτεχνία . Οι περισσότερες βιομηχανίες είχαν μικρό ποσοστό ίδιων κεφαλαίων , με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας να γίνει προβληματικό οικονομικά ,οι λεγόμενες προβληματικές βιομηχανίες .
Ετσι λοιπόν άρχισε να κρατικοποιεί μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις υπό τη γενική «δικαιολογία» (ομπρέλα) της διάσωσης, ξεκινώντας το «χτίσιμο» μιας κουλτούρας που έγινε εθισμός για μια ολόκληρη χώρα!
Κατόπιν το ΠΑΣΟΚ εξέλιξε και τελειοποίησε αυτό το «θρήσκευμα» ότι το κράτος δύναται να είναι στήριγμα και αρωγός δια πάσαν (επιχειρηματική ή άλλη) νόσο!
Ετσι ξόδεψε μερικά δισεκατομμύρια στις προβληματικές μετά τις έκλεισε και έκανε όλους τους εργαζόμενους σε αυτές δημόσιους υπαλλήλους .Κρατικοποιήσεις, «τυφλές» επιδοτήσεις, δανειοδοτήσεις, στηρίξεις πάσης φύσεως - πάντα με διόγκωση του δανεισμού από την Ευρώπη - ήταν η οικονομική «σχολή» που επιβλήθηκε και καθιερώθηκε από το '85 και μετά.
Οι βιομηχανίες μετά το 1980 έκλειναν η μία μετά την άλλη και παράλληλα εμφανίσθηκε το φαινόμενο να έχουμε πλούσιους βιομηχάνους και χρεοκοπημένες επιχειρήσεις. Με την κρατικοποίηση απάλλαξε τους βιομήχανους από κάθε χρέος στιςτράπεζες (κρατικές) λόγω πτώχευσης και δεν φορολόγησε τον πλούτο που απεκόμισαν οι βιομήχανοι όλη αυτήν την περίοδο.
Ετσι λοιπόν μια γενιά δηλητηριάστηκε με ψεύτικες δοξασίες περί οικονομίας .Δοξασίες που ήταν απολύτως στρεβλές σε σχέση με την πραγματικότητα και οδηήγησαν εδώ που οδήγησαν με τη συνδρομή των κυβερνήσεων.