Κ εμένα με απόσυγκεντρώνει, ειδικά στο περπάτητο που ο χρόνος είναι μετρημένος κ πολύτιμος... Βάζω μια επιπλέον έννοια στο κεφάλι που μου χαλάει πολύ τη διαδικασία κ την απόδοση αν θες... Τουφεκαω τραγικά καλύτερα χωρίς την κάμερα... Είναι που δεν γράφει κ συνεχόμενα κ πρέπει με το σήκωμα του πουλιού να την ανοίξεις κιόλας... Ωστόσο 5 πλάνα που μένουν έχουν τη γοητεία τους, δεν μετράει μόνο το αποτέλεσμα πάντα...
Όσο για το εκκλησάκι, δεν ήξερα να το βάλω, να μην το βάλω, είναι κ κάτι ιδιαίτερο κ προσωπικό... Με όλο αυτό όμως με τη μέση πέρασα κ μια χρονιά που έβλεπα τις κορυφές που αγαπάγα κ έβαζα τα κλάματα από τον πόνο κ τον φόβο αν θα τις ξανανεβω... Κ με τον δικό μου τρόπο τις ξανανεβηκα... Εγώ νιώθω ότι χρωστάω ένα ευχαριστώ κ εκεί, άλλοι μπορεί όχι... Κάθε χρόνο όμως, θα μπω στο εκκλησάκι, νιώθω ότι είμαι κομμάτι αυτής της ιστορίας...
