Λευτέρη τι πιστεύω.
Στην εκπυρσοκρότηση (max πιέσεις) τα σκάγια υφίστανται τις μεγαλύτερες παραμορφώσεις.
Στον κώνο, είτε αυτός είναι κοντός είτε μακρύς η ακτινική συμπίεση (αρχική-τελική διάμετρος) είναι η ίδια.
Το ίδιο και στο τσοκ (κοντό μακρύ).
Η διαφορά μεταξύ κώνου και τσοκ είναι ότι στον κώνο τα σκάγια συμπιέζονται ακτινικά ενώ τους ασκείται μεγάλη δύναμη κατά την διεύθυνση της κίνησης και κινούνται με μικρή ταχύτητα, ενώ στο τσοκ πάλι συμπιέζονται ενώ τους ασκείται μικρή δύναμη κατά την διεύθυνση της κίνησης και κινούνται με την μέγιστη ταχύτητα.
Κάθε σύσφιξη για κάθε διάμετρο αυλού και για κάθε γόμωση (# και ποσότητα σκαγιών) έχει την δική της ταχύτητα με την οποία δίνει την πιο σφιχτή κατανομή.
Δεν παίζει τόσο ρόλο το μήκος του τσοκ όσο η ταχύτητα.
Κοντά τσοκ βγάζουν θαυμάσιες τουφεκιές όπως φυσικά και μακρυά με τα κατάλληλα πυρομαχικά.
Κοντοί κώνοι βγάζουν θαυμάσιες τουφεκιές όπως και το αντίθετο φυσικά.
Βρίσκουμε το φυσίγγι με την κατάλληλη ταχύτητα για κάθε γόμωση και με σκληρά προφυλαγμένα σκάγια και τελειώσαμε..
End of story ...
Γιατί θέλουμε σταθερά φυσίγγια ;
Γιατί θέλουμε σταθερά καψούλια ;
Γιατί δεν μας αρέσει όταν αλλάζει το lot των πυρίτιδων ;
Γιατί θέλουμε σταθερές δοσολογίες ;
Πολλά γιατί ...
Για ένα μόνο πράγμα.
Για να έχω την ίδια Vo.
Ας βρούμε φυσίγγι που μας αρέσει και ας του δώσουμε 40μ/δ παραπάνω ή παρακάτω να δούμε αν συνεχίζει να αρέσει στις κάνες που χωνεύουν τα πάντα.
Προστασία σκαγιών, παίξιμο με την Vo και μετά η απόλυτη σταθερότητα.
Εκεί γίνεται όλο το παιχνίδι.
Αν δε, βρεις τρόπο να κρατήσεις στα πρώτα μέτρα τα σκάγια ενωμένα, βάρα παπιά όπου τα βλέπεις.
Απορία έχω γιατί κανένας δεν αναφέρει κάτι που έχω στο μυαλό μου για να πετύχουμε το τελευταίο .....
Μάλλον γιατί θέλει ειδική κατασκευή και γιατί στις δοκιμές δεν θέλει να χάσει κανένα δάχτυλο.
Ένας άσχετος