Απαντώ ένα ένα ξεχωριστά.
- Έγραψα ότι οι τεχνικές στο λειόκαννο είναι ίδιες για κινητό στόχο όταν ρίχνω μονόβολα και εκτιμώ συμφωνούμε. Δεν έχουμε κλεισιοσκόπιο/στόχαστρο μονόφθαλμη σκόπευση, αλλά εφαρμόζουμε διόφθαλμη σκόπευση που βασίζεται σε σεταρισμένο δοκιμασμένο στα μέτρα μας κοντάκι (και πιστοποιημένο με τεστ Churchill και με βολές). Αν έχουμε κάννη slug με σκοπευτικά, τότε η σκόπευση είναι διαφορετική.
- ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΑ κάτι για ραβδωτο. Το ραβδωτό έχει σκοπευτικά και έτσι η σκόπευσή του είναι διαφορετική. Ωστόσο ραβδωτό + κινητός στόχος σημαίνει ότι θα δανεισθούμε μέρος τεχνικών διόφθαλμης σκόπευσης και ας σκοπευουμε μονόφθαλμα.
- Η αναφορά μου σε δισκάκια και στόχους τακτικής σκοποβολής, αφορά το μικρό μέγεθος των στόχων και μάλιστα το γράφω ξεκάθαρα. Μπορεί ένα αγριογούρουνο να έχει μέγεθος ίσο με 10 παπιες, αλλά αν δεν επικεντρώσουμε τη σκόπευσή μας σε σημείο του στόχου, κάνουμε βολή στο περίπου. Προσωπικά σκοπεύω κεφάλια πτηνών ανεξαρτήτως μεγέθους καθώς επίσης και κεφαλι ή καρδιά αγριόχοιρου - λαγού. Περιορίζοντας το μέγεθος του στόχου εκουσίως, κατορθώνω να μην παρασύρομαι απο το μέγεθος. Παράδειγμα γνωστό σε πολλούς είναι οι τουφεκιές σε κοπάδια, ιδιαίτερα σε πτηνά. Πολλοί νομίζουν ότι θα αδειάσουν μια καραμπίνα σε ένα κοπάδι φάσσες και θα δρέψουν δάφνες ....
- Το μονόβολο πράγματι μπορεί να προκαλέσει διαμπερές τραύμα σε πνεύμονα είτε σε μαλακά μόρια της κοιλιάς, χωρίς να προκαλέσει τραυματικό σοκ, διότι ένα ποσοστό της ενέργειας που είχε, συνεχίζει να το ακολουθεί μετά την πύλη εξόδου. Αυτός είναι και ο ρόλος των σκύλων διώξεως, αλλά και η εμπειρία του κυνηγού είτε να ρίξει και δεύτερο φυσίγγι, είτε να αποδεχθεί πως έπεται συνέχεια. Συνήθως με τραύμα θώρακα, ένα αγριογούρουνο που διώκεται από σκύλο, δεν πάει πάνω από 1000-1500 μέτρα. Αν έχεις την ατυχία να είσαι μάλιστα κοντά σε σύνορο, τότε θα πάει στη διπλανή χώρα σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφυ.
Μέχρι σήμερα μόνο μια φορά μου συνέβη - όταν ήμουν νέος και κράταγα όπλο Beretta A303 76cm full choke - και αναγκαστικά έριξα δράμια (9βολο Express Remington με buffer) στη Μουργκάνα μετά τη Χαραυγή (Ήπειρος). Πηγε το ρημάδι και μετά 200 μέτρα τσακίσθηκε σε γκρεμό. Φύγαμε βράδυ και με "έλουσαν" οι Καραγκούνηδες
. Η επόμενη φορά - παρότι είχα άλλο όπλο και μπορούσα να έχω μολύβια - πάλι με δράμια (ΔΕΛΤΑ Έβρου - ΦΕΡΕΣ) μου κόστισε να ΜΗΝ τουφεκίσω, διότι σκυλιά και γουρούνι είχαν γίνει ένα, οπότε στα 40 μέτρα θεώρησα και πάλι πως πιθανότερο να ξάπλωνα κάποιο σκυλί, παρά τον κάπρο. Με ξαναέλουσαν Εβρίτες αυτή τη φορά
. Κατάλαβα πως αν ήθελα να αποφεύγω τις συγκινήσεις, θα έπρεπε να αλλάξω τακτική. Ένας παππούς (για μένα τότε) με έπεισε πως αν είμαι καλός στο σημάδι, θα είμαι και καλός στο μολύβι. Ξεκινήσαμε από το κοντάκι και φτάσαμε στα τενεκεδάκια της Coca Cola και σε αυτοσχέδιους στόχους στο νερό (φελλός από δίχτυ) στα 50 μέτρα .... Αυτός μου έμαθε να βλέπω το θήραμα μόνο στο σημείο που θέλω να το πλήξω και όχι ως σύνολο. Αυτά μοιράζομαι μαζί με όλους όσους διαβάζουν αυτό το ποστ.