ΝΑΜΟΥΝ ΕΚΕΙ
Μία κουβέντα θα σας πώ,
θάθελα νάμουν στο βουνό,
και Τσίχλες ας μην έχει...
Νάμουν εκεί στο πρωινό,
που παίρνω αέρα καθαρό,
νάμουν εκεί,κι ας βρέχει.
Νάμουνα με τον Αδερφό,
ή νάμουν με τον κολλητό,
στων Καθενών τα μέρη...
Ίσως Δεκέμβρη να τα δώ,
και χώμα,να πατήσω εγώ,
ο χρόνος,τι θα φέρει;
Δεν θέλω κάν να το σκεφτώ,
ότι τους τοίχους θα θωρώ,
ίσαμε τον Φλεβάρη...
Κι όλα είναι δύσκολα πολύ,
σ' ότι αφοράει την ζωή,
μα κάντε μου την χάρη.
Δύσκολα τούτη την φορά,
(οφείλεται στον Χαρδαλιά
τα μέτρα πούχουν πάρει...
Γιατί εμένα,μου το στερεί;
(Κυνήγι ίσον η πνοή),
δεν πήρα εγώ χαμπάρι.
Κι ας είμαστε τόσοι πολλοί,
όλοι εμεις οι Κυνηγοί,
κανείς δεν περισσεύει...
Γι αυτό καυγάδες δεν χωρούν,
(μην κάνεις ''άλλους'' να χαρούν),
κι ο Κυνηγός,το ξέρει.-