Πριν επεκταθώ, να ξεκαθαρίσω πως παρακάτω αναφέρομαι αποκλειστικά στη νόμιμη κατοχή λειόκαννων (κυνηγετικών ή σκοπευτικών) τυφεκίων και μόνο... (Για πιστόλια και ραβδωτά δεν έχω ιδέα τι ισχύει και δεν μ' ενδιαφέρει κιόλας προσωπικά.)
Εάν κάποιος είναι κυνηγός ή σκοπευτής και συνάμα οπλόφιλος (όπως εγώ) και έχει την εξαιρετική ατυχία κάποια "κακιά ώρα" στη ζωή του να πάθει ένα σοβαρό ατύχημα που θα τον καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι, μη έχοντας την ικανότητα να ξανακυνηγήσει ή να ξαναπάει σε σκοπευτήριο, θα πρέπει αυτουνού του ανθρώπου, η ίδια η πολιτεία να του στερήσει και το τελευταίο του μεράκι, αυτό του οπλόφιλου, παίρνοντάς του με τη "βία" τα αντικείμενα του πόθου του (τα όπλα του), τα οποία νομίμως κατέχει κι ενδεχομένως απέκτησε με "θυσίες"...??? Έλεος!!! Υπάρχει λογική σε αυτό...???
Επίσης, στο ίδιο παράδειγμα, αφαιρέστε το "μακάβριο" ενδεχόμενο του σοβαρού ατυχήματος και στη θέση του βάλτε την απλούστατη επιθυμία του κυνηγού και νόμιμου κατόχου των όπλων, ο οποίος κάποια στιγμή στη ζωή του έκανε "στροφή 180 μοιρών" και είπε: "τέρμα! Δεν ξανασκοτώνω ζωάκια, τα λυπάται η ψυχή μου". Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος θα υποχρεούται τότε "ντε και καλά" να παραδώσει στους μπάτσους τα πολυαγαπημένα του οπλάκια...??? Και πάλι έλεος!!!
Και μιαν τρίτη εκδοχή: δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα κάποιος κυνηγός ή σκοπευτής και συνάμα οπλόφιλος, να κληροδοτήσει απλούστατα την (ακριβή ή μη) συλλογή από τα όπλα του στους απογόνους του (κι ας μην είναι ούτε κυνηγοί, ούτε σκοπευτές αυτοί), για να έχουν έναν παραπάνω λόγο αυτοί να τον θυμούνται και να τον αγαπούν...??? Έλεος!!!