Καλημέρα στην παρέα. Είπα να πεταχτώ στο σκοπευτήριο χθες το απόγευμα, ο καιρός ήταν θαυμάσιος, δεν είχε βρέξει καθόλου όλη μέρα. Όταν έφτανα στην περιοχή του Πολυτεχνείου βλέπω τους δρόμους από κει και πέρα γεμάτους νερά ... ! Φτου ρε γμτ, λέω, την πάτησα! εδώ βρέχει! άλλος καιρός εδώ πάνω, άδικα πάω! Όμως συνέχισα και πήγα, πράγματι είχε ρίξει 2-3 γερές μπόρες στην περιοχή απ' ότι μου είπαν, αλλά ευτυχώς δεν έβρεξε άλλο, κάποια στιγμή πέταξε 2-3 ψιχάλες αλλά τελικά τίποτα! Βρήκα το παρεάκι εκεί, ρίξαμε τις πούλες μας, είπαμε τις μ@λακίες μας, ωραία περάσαμε!
Άκουσα κι ένα ... "ωραίο" - βέβαια αλλιώς είναι να ακούσεις τον ίδιο το Μιχάλη τον Ελπικίδη να το διηγείται, κι αλλιώς να το μεταφέρω σε γραπτό λόγο. Η ιστορία σε κάποιο σκοπευτήριο, κάπου στα βόρεια - δεν συγκράτησα σε ποιο ακριβώς - πριν πολλά χρόνια, στις αρχές που δεν είχε ακόμα οργανωθεί καλά, είχε για το τραπ μια μόνο μηχανή ρομποτική (που πετάει τα δισκάκια μπροστά αλλά προς διάφορες τυχαίες κατευθύνσεις) κι εκεί προπονούνταν μερικοί νέοι τότε τραπαδόροι. Μια μέρα ήταν εκεί κι ένας μπάρμπας, κυνηγός, και τους ζήτησε να ρίξει κι αυτός μια πούλα. Του δώσανε 2 κουτιά από τα φυσίγγια τους, και στήθηκε στο βατήρα.
Γεμίζει ... επωμίζει ... καλεί: Α! ... μπαμ-μπαμ ... τίποτα!
Ξαναγεμίζει, επωμίζει ... Α! ... μπαμ-μπαμ ... πάλι τίποτα!
Αυτό επαναλήφθηκε ξανά και ξανά, είχε ρίξει σχεδόν τα 2 κουτιά φυσίγγια και δεν είχε σπάσει πάνω από 2-3 πιάτα. Εντωμεταξύ οι άλλοι πίσω του συζητούσαν για τα φυσίγγια (που τα γεμίζανε οι ίδιοι) για τα μπαρούτια, τις γεμισιές κλπ. Εκεί πάνω ρωτάει ο ένας:
-Αυτά τώρα με τι είναι, με το 1,20 γρ.;
-Όχι, λέει ο άλλος, αυτά είναι με 1,17.
Εκείνη τη στιγμή βλέπουν το γέρο (ενώ ήταν επωμισμένος κι ετοιμαζόταν να ξαναρίξει), να κατεβάζει το όπλο, να γυρνάει προς το μέρος τους και να λέει:
- Ε, πείτε το ρε παιδιά ότι είναι με 1,17 !!!
.buy buy..buy buy.