Διαβάζοντας τυχαία το συγκεκριμένο thread και συνδυάζοντάς το με μία σημερινή συζήτηση στον κυνηγετικό σύλλογο που είχα πάει, έχω να πω το εξής: Είμαι 32 ετών πλέον και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα είχα μέσα μου την αγάπη του κυνηγιού. Από φίλους στην ηλικία μου μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ασχολούνται με το κυνήγι. Γιατί όμως;
Αυτό το γιατί πάντα με απασχολούσε; Γιατί κάτι που για εμένα ήταν η ύπαρξή μου, για την πλειοψηφία των φίλων μου στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν αδιάφορο. Αναλογιζόμενος μετά από χρόνια τις αιτίες μπορώ να τις συνοψίσω στα εξής:
Το κυνήγι απαιτεί τα λεγόμενα 3 χ ( χρόνο, χρήμα, χιλιόμετρα) αλλά και γνωριμίες.
Δεν θυμάμαι και εγώ πόσες φορές έχω ακυρώσει εξόδους, έχω κανονίσει βάση του κυνηγίου τις άδειες μου από τη δουλειά και έχω φύγει σερί μετά από το γραφείο Παρασκευή προκειμένου να κυνηγήσω το Σαββατοκύριακο και να επιστρέψω Κυριακή βράδυ. Αλλά ας πάρουμε ένα παράδειγμα ενός ανθρώπου που δεν έχει κάποιον κυνηγό στο οικογενειακό του περιβάλλον. Αρχικά του λείπει το ερέθισμα. Η κοινωνία έχει αλλάξει, οι περισσότεροι το κυνήγι το βλέπουν αρνητικά γιατί δεν γνωρίζουν τη μαγία του ( πόσες φορές έχουμε βρεθεί όλοι μας σε συζητήσεις όπου προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι το κυνήγι είναι κάτι περισσότερο από τη θανάτωση ενός ζώου). Στη συνέχεια έρχεται το πρακτικό κομμάτι. Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο πχ 18 ετών να δαπανήσει τα χρήματα που απαιτούνται (αγορά όπλου, άδεια, φυσίγγια, εξοπλισμός, καύσιμα, μεταφορικό μέσο, σκυλιά); Και τέλος και σημαντικότερο πόσο εύκολο είναι να βρει μόνος του μέρη που θα μπορέσει να κυνηγήσει; Αναφέρομαι στην περίπτωση των ανθρώπων που μένουν σε πόλεις όπως Αθήνα- Θεσσαλονίκη, η επαρχία υπερτερεί εδώ.
Η λύση στα παραπάνω δεν είναι εύκολη, αλλά σίγουρα θα μπορούςαν αρχικά οι κυνηγετικές οργανώσεις να βοηθήσουν τα νέα παιδιά ( η πρώτη άδεια σε νέους να καλύπτεται και το κόστος να είναι μηδενικό), καθώς και όλοι μας να βοηθάμε αυτά τα παιδιά παίρνοντας τα μαζί μας στις εξορμήσεις μας ώστε να μεταλαμπαδεύει ο καθένας τις γνώσεις του. Η εγωιστική σκέψη που ακούω από πολλούς ότι οι κυνηγότοποι πρέπει να παραμένουν κρυφοί, οδηγοί πολλούς στην απογοήτευση και στην εγκατάλειψη της δραστηριότητας. Ζώντας μόνιμα στην Αθήνα και μακριά από τα μέρη που γνώρισα το κυνήγι δυσκολεύτηκα πολύ να μάθω μέρη που θα μπορούσα να ασκήσω την αγαπημένη μου δραστηριότητα. Θυμηθείτε οι παλαιότεροι ότι πριν την δημιουργία της εφαρμογής Κένταυρος οι περισσότεροι πηγαίναν στα τυφλά και ψάχνανε να βρούνε τα όρια του επιτρεπόμενου. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέποντας την δίψα μου για το κυνήγι όταν έκανα τα πρώτα μου κυνηγετικά βήματα, μοιράστηκαν μαζί μου τις γνώσεις τους, την παρέα τους, τα αγαπημένα τους κυνηγοτόποια και με βοήθησαν να γνωρίσω τη μαγία του κυνηγιού.
Ο κυνηγετικός κόσμος γεράζει και η δραστηριότητα αυτή δυστυχώς θα χαθεί