Μετά από πολλές αναβολές μου λέει την Παρασκευή το απόγευμα το φιλαράκι.
- Αύριο πάμε Ψαχνά τέλος.
Άλλο που δεν ήθελα και εγώ. 07.00 αναχώρηση παίρνουμε και ένα άλλο φιλαράκι περνώντας από Αθήνα και 09,30 φτάνουμε.
Όπως περνάγαμε τον δρόμο , αριστερά μας στην πλαγιά βλέπαμε άσπρες τέντες και ακούγαμε τουφεκιές. Αδρεναλίνη στο τέρμα.
Φτάνουμε παρκάρουμε στο parking και αφού μας καθοδήγησαν που πάμε και τι κάνουμε , είμαστε στην ουρά στο γκισέ ( πίσω από 5 Ρώσους ) για να πάρουμε την κάρτα με τις πούλες.
Παίρνουμε την κάρτα και μας λέει ο υπάλληλος ( σοκ πρώτο )
- Πάρτε τα πράγματά σας και πείτε στον οδηγό σε ποια πίστα θέλετε να σας πάει.
Κοιταζόμαστε ( με το βλέμμα του βλαχάκου που κατεβαίνει πρώτη φορά στην πόλη ) δεν μιλάμε και πάμε και φορτώνουμε φυσίγγια και όπλα.
Μας πλησιάζει ένας άλλος υπάλληλος μας δείχνει δύο 9-θέσια λεωφορειάκια και μας λέει.
- Εκεί είναι η επιβίβαση , πείτε στον οδηγό να σας πάει στο drop 1 ( δεύτερο σοκ )
Μπαίνουμε και ξεκινάει και σε περίπου 1,5 χλμ μας αφήνει ( σοκ 3 – όπλα και βαλιτσάκια με φυσίγγια βοηθούσαν οι υπάλληλοι να τα φορτώσεις και να τα ξεφορτώσεις ) στο drop 1.
Τέντα τεράστια , καθίσματα τραπεζάκια ( με τραπεζομάντηλα παρακαλώ ) και αυτόματοι πωλητές.
Κοιτάς από την άλλη και βλέπεις αυτό ………. την «ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ» , έτσι το ονόμασα………..
Δίπλα σου , Ρώσοι , Ουκρανοί , Ούγγροι , Έλληνες να ετοιμάζονται , να συζητάνε , να περπατάνε προς τις πίστες , ένα πανηγύρι χρωμάτων , ανθρώπων , όπλων , γλωσσών .
Μερικές φωτό από τις πίστες.
Στη μέση περίπου της διαδρομής δεύτερη μεγάλη Τέντα τεράστια , καθίσματα τραπεζάκια ( με τραπεζομάντηλα επίσης ) και αυτόματους πωλητές ( και ανεμιστήρες ).
Εκεί συναντηθήκαμε και με τον Παύλο ο οποίος γέλαγε συγκαταβατικά με το «χάσιμο» που είχα ……. Χεχεχε
Φόρεσα και τα PILLA που πήρε ( άλλο έργο αυτό ………… )
Κοιτώντας προς τα πίσω…
Υπάρχουν πίστες με ….
3 single– 1 double O/R
3 single – 1 double SIM
1 single – 2 double O/R
1 single – 2 double SIM
Ότι γουστάρει η ψυχούλα σου.
Οκτώ πίστες η μία διαφορετική από την άλλη. Κοιτάς όταν ρίχνουν για να «διαβάσεις» τις τροχιές και μετά πας στην επόμενη και έχεις ήδη ξεχάσει την προηγούμενη.
Το απόλυτο χάσιμο ( που είναι η μπάλα οεοοοοοοοοοοοοοοο )
Σταθμός να «φορτώσεις» την κάρτα σου με πούλες , δίπλα στις πίστες ( να μην χρειάζεται να κατέβεις κάτω ).
Τα van σε μεταφέρουν όποτε θέλεις στο club house.
Ξεκινώντας να ρίχνω , προσπαθούσα να εγκλιματιστώ σε αυτό το έργο συνολικά.
Πολύ δύσκολο , στην αρχή έριχνα στον γάμο τελείως. Δεν χαλάστηκα όμως καθόλου , μα καθόλου , με είχε συνεπάρει τόσο πολύ η όλη ατμόσφαιρα που δεν με πείραζε καθόλου.
Έπειτα από τις δύο πρώτες πούλες άρχισα να συνέρχομαι και τα σκόρ πήραν τον συνήθη αριθμό που έγραφε το 2 μπροστά .
Το μεσημέρι είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα , και κατεβήκαμε στο club house .
Αν το ήξερα θα είχα πάρει και το μαγιό και θα έριχνα και μια βουτιά στην πισίνα.
Και εκεί που πίναμε το καφεδάκι μας ( ωραίο καφεδάκι , όχι χαζομάρες ) ακούμε τουφεκιές δίπλα.
Τι έγινε ρε παιδιά ??
Άλλα δύο γήπεδα εδώ. ( ακόμα ένα σοκ , μετά το σοκ της πισίνας.)
Συμπερασματικά .
πρέπει να ήταν γύρω στους 100-150 σκοπευτές που όμως δεν φαινόταν καθόλου λόγω των πολλών τερέν.
10 γήπεδα ( πρόλαβα και έριξα στα 8 )
15 πούλες
450 περίπου φυσίγγια.
11 ώρες με διάλειμμα 1,5 ώρα
2,5 + 2,5 ώρες το πήγαινε – έλα.
Εικόνες – αίσθηση – ήχοι – εμπειρία , ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ…
Φαντάζομαι όσα παιδιά έχουν πάει σε σκοπευτήρια στο εξωτερικό δεν θα τους κάνει και μεγάλη εντύπωση.
Για όποιον όμως η εμπειρία του είναι μόνο από Σχιστό , Ασπρόπυργο , Μαλακάσα , αυτό είναι ΑΛΛΟ ΕΡΓΟ.
Προφανώς μεγάλη σημασία είχε , και του ότι λόγω και του πανευρωπαϊκού , υπήρχαν και τόσοι ξένοι που δημιουργούσαν αυτήν την φανταστική αίσθηση.
Στον γυρισμό προσπαθούσα να «χωνέψω» όλη αυτήν την εμπειρία .
Ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.
Αν μπορείτε , να πάτε , το συνιστώ ανεπιφύλακτα.