Κωστή το είδα όλο...είναι συγκλονιστικό!
Το μεγαλειο τους Ελληνισμου
- Thread starter kurtzhaar
- Ημερομηνία δημιουργίας
...βασιλικό φαγητό!
με παστό κολιό την τρώμε στο νησί!
Υ.Γ: o Πεθερός μου υπηρέτησε Εύζωνας στα Ανάκτορα, ...ήταν ένας από τους τέσσερις που ζούσαν μέσα στα Ανάκτορα, μια σειρά με τον Κοκό είναι...
Λοιπόν συζητώντας μαζί του η έννοια του βασιλικού φαγητού...απομυθοποιήθηκε...βασιλικό φαγητό είναι αυτό που θέλεις, που σου αρέσει να γευματίσεις και είναι καλοψημένο, οχι απαραίτητα ...αστακός...η χαβιάρι η οτι άλλο..., μπορεί κάλλιστα να είναι φασολάδα, φακές, ρεβίθια η οτι άλλο...σε εισαγωγικά ευτελές...
Αυτός ο κολιός 9 στις 10 λέξεις του λεξιλογίου του κάπτεν!!!...βασιλικό φαγητό!
με παστό κολιό την τρώμε στο νησί!
Υ.Γ: o Πεθερός μου υπηρέτησε Εύζωνας στα Ανάκτορα, ...ήταν ένας από τους τέσσερις που ζούσαν μέσα στα Ανάκτορα, μια σειρά με τον Κοκό είναι...
Λοιπόν συζητώντας μαζί του η έννοια του βασιλικού φαγητού...απομυθοποιήθηκε...βασιλικό φαγητό είναι αυτό που θέλεις, που σου αρέσει να γευματίσεις και είναι καλοψημένο, οχι απαραίτητα ...αστακός...η χαβιάρι η οτι άλλο..., μπορεί κάλλιστα να είναι φασολάδα, φακές, ρεβίθια η οτι άλλο...σε εισαγωγικά ευτελές...
...πάει παντού ρε συ!!!Αυτός ο κολιός 9 στις 10 λέξεις του λεξιλογίου του κάπτεν!!!
...πασπαρτού!!!
Prowler®
Banned
δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση το παρακάτω θέμα, σας προτρέπω να το διαβάσετε και να δείτε το βίντεο όλοι σας
Ο εθνικιστής Ιμπραήμ που ήταν Έλληνας και έγινε…Βασίλης
https://infognomonpolitics.gr/2022/02/o-ethnikistis-ibraim-pou-itan-ellinas-kai-egine-vasilis/Μάριε είναι συγκλονιστικό!
Μυνήματα από...ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ
Σπουδαιότερος από τους χορούς του Πόντου είναι ο Πυρρίχιος Χορός (χορός της φωτιάς), που αποτελεί αρχαιοελληνική πολιτισμική κληρονομιά. Τον χόρεψαν οι Κουρήτες οι Αθηναίοι στα Παναθήναια και οι Λάκωνες στα Διοσκούρεια. Οι Έλληνες του Πόντου τον διατήρησαν ζωντανό έως τις μέρες μας, και είναι οι μόνοι , προς τιμή τους.
Ο Πυρρίχιός είναι οπωσδήποτε πολεμικός χορος και χορεύονταν με όπλα. Ο Αριστοφάνης(450-388 π.Χ) αναφέρει ότι αυτός ο χορός ήταν στρατιωτικός και ένοπλος, ο δε Πλατων (427-347 π.Χ.) περιγράφει τον Πυρρίχιο ως πολεμικό χορό με φάσεις άμυνας και επίθεσης και με τους χορευτές παρατεταμένους με τα όπλα τους σε στρατιωτική διάταξη. Ο Όμηρος τον θεωρούσε ως ένα από τους σπουδαιότερους χορούς.
Οι γρήγορες κινήσεις του σώματος, η σύσφιξη των χορευτών μεταξύ τους, η βίαια στροφή των ποδιών στο δάπεδο, οι συσπάσεις των μυών του σώματος, ο ενθουσιασμός που καταλαμβάνει τους θεατές όταν βλέπουν τους χορευτές, όλα αυτά προσδίδουν αίγλη και πρωτοτυπία στο χορευτικό αυτό σύμπλεγμα.
Κάτι που είχαν κοινό οι Πόντιοι και οι Θρακιώτες ήταν ο Πυρρίχιος Χορός, μόνο που στην πορεία των αιώνων οι Πόντιοι συνέχισαν και διατήρησαν αυτόν τον χορό, ενώ οι Θρακιώτες τον έχουν μόνον ως ανάμνηση.
Ο Ξενοφών δίνει την πληροφορία στην «Κύρου Ανάβασής», οτι σε μια γιορτή που διοργάνωσε ο στρατός των Μυρίων, όταν βρισκόταν στην παραλιακή πόλη του Πόντου Κοτύωρα, προς τιμήν των απεσταλμένων του βασιλιά της Παφλαγονίας Κορύλα ( η Παφλαγονία ήταν ορεινή περιοχή μεταξύ Βιθυνίας και Πόντου, οι Παφλαγόνες ήσαν συγγενείς με τους Θράκες και Φρύγες και θεωρούνται φρυγοθρακικό φύλλο. Πρώτη μνεία για τη χώρα αυτή έχουμε από τον Ομηρο (Ιλ.Β' 851 κ.ε) κατά τον οποίο ο βασιλιάς της, Πυλαιμένης, ήταν σύμμαχος των Τρώων) στην οποία προσκάλεσαν, εκτός των απεσταλμένων, εκλεκτούς πολίτες των Κοτυώρων και της Σινώπης ,πρώτοι χόρεψαν οι Θράκες, και συγκεκριμένα Πυρρίχιο. Αναφέρει συγκεκριμένα ο Ξενοφών:
(Πβ. Ξενοφώντα, Κύρου Άνάβασις, Βιβλίο Στ’, κεφ. 1, 5-6: «Έπεί δε σπονδαί τε εγένοντο καί έπαιάνισαν, άνέστησαν πρώτον μεν Θράκες καί προς αύλόν ώρχήσαντο συν τοις όπλοις καί ήλλοντο υψηλά τε καί κούφως καί ταις μαχαίραις έχρώντο τέλος δε ό έτερος τον έτερον παίει, ως πάσιν έδόκει πεπληγέναι τον άνδρα ο δ’ έπεσεν τεχνικώς πως - Αφού και το συμπόσιο έγινε και έπαιξαν τον παιάνα, σηκώθηκαν πρώτα – πρώτα Θράκες και σύμφωνα με τη μουσική χόρεψαν ένοπλοι και αναπηδούσαν ψηλά και ανάλαφρα και τα μαχαίρια χρησιμοποιούσαν. Στο τέλος ένας από τους δύο, όπως πίστεψαν οι καλεσμένοι, χτύπησε θανατηφόρα τον άλλο. Ο οποίος έπεσε καταγής, μιμούμενος με πολλή πειστικότητα τον πεθαμένο»).
Η χρησιμοποίηση των μαχαιριών στον χορό παραπέμπει άμεσα στον ανάλογο ποντιακό Χορό των Μαχαιριών η «Tη μαχαιρί» ή «Πιτσάκ οϊνί» που είναι η Τούρκικη ονομασία του χορού[1] ,που χορεύεται από τους Πόντιους μέχρι και σήμερα, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Απομονωμένοι οι Πόντιοι από τις Ποντιακές Άλπεις και τα άλλα βουνά της Μικράς Ασίας, με τη Μαύρη Θάλασσα να τους ενώνει αλλά και να τους χωρίζει από τον υπόλοιπο Ελληνισμό, με έναν εχθρικό πάντοτε μουσουλμανικό περίγυρο, διατήρησαν για αιώνες τα αναγκαστικά τραχιά τους έθιμα, έτσι συνέχισαν να χορεύουν τον Πυρρίχιο, που τον έλεγαν και χορό Σέρα, μάλλον από το όνομα του ποταμού που περνάει κοντά από τα Πλάτανα της Τραπεζούντας, γι αυτό και οι Πλατανίτες θεωρούνταν ως οι καλύτεροι χορευτές του χορού Σέρα. Σήμερα ο χορός Σέρα είναι ο πιο εντυπωσιακός ποντιακός χορός. Οι χορευτές του χορού Σέρα δεν πηδάνε ψηλά, όπως οι αρχαίοι Θράκες χορευτές, αλλά με χαρακτηριστικές κινήσεις, όπως οι αρχαίοι τους πρόγονοι, σαρκάζουν τον εχθρό και ταυτόχρονα προετοιμάζονται για τη μάχη, γιατί ο χορός αυτός στην αρχαιότητα αποτελούσε έναν τρόπο άσκησης των πολεμιστών.
Οι Θρακιώτες, αντίθετα, με τις πόρτες τους ανοιχτές στον υπόλοιπο ελληνισμό, με τη βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη να αποτελεί για αιώνες το κέντρο του τότε γνωστού κόσμου, επηρεάσθηκαν στα ήθη και έθιμα τους, ακόμη και από τους λαούς με τους οποίους συμβιούσαν, όπως ήταν οι ορθόδοξοι χριστιανοί Σλάβοι. Έτσι, οι χοροί τους έγιναν περισσότερο συρτοί, τους διακρίνει αισθητική λεπτότητα και ευπρέπεια, και βέβαια, δεν χοροπηδούν σήμερα τον πυρρίχιο, όπως οι αρχαίοι τους πρόγονοι, τους οποίους τόσο παραστατικά περιγράφει ο Ξενοφών.
Για πολλούς ο Χορός των Μαχαιριών κλείνει τον Πυρρίχιο Χορό αφού τα δύο πιο δυνατά παλικάρια που έμεναν ακούραστα, συνέχιζαν με τον χορό αυτό, και τούτο ειναι επίσις απόλυτα δικαιολογημένο απο το γεγονός οτι οι αρχαίες πηγές περιγράφουν τον Πυρρίχειο όπως αναφέρουμε στην αρχή, ως ένοπλο στρατιωτικό χορό με φάσεις άμυνας και επίθεσης.
Οι δύο χορευτές (Πυρριχιστές) ξέφευγαν από τον κύκλο και συνέχιζαν με έναν χορό στον οποίο κρατούσαν μαχαίρια. Με τα οποία αυτοσχεδιάζουν, μιμούμενοι επίθεση και άμυνα. Το τέλος του χορού μας δίνει ζωντανή την εικόνα της μάχης.
Ο Χορός των Μαχαιριών βασίζει το ρυθμό του στον «πυρρίχιο πόδα». Ένα μουσικό μέτρο σύντομο, γι’ αυτό και σαν ρυθμός είναι έντονος και ζωηρός.
Όπως και τότε, έτσι και στον Πόντο, ο χορός χορευόταν από δυο χορευτές που κρατούσαν μαχαίρια, με κατάληξη τον εικονικό θάνατο του ενός.
Πολλές φορές σήμερα, σε παραλλαγή αυτού του Χορού των Μαχαιριών, στο τέλος ο εικονικός Θάνατος του ενός παραλείπεται και συμβολικά οι δύο χορευτές μετά την διαμάχη τους αγκαλιάζονται, δίνοντας ένα μήνυμα συμφιλίωσης και αδελφοσύνης. Ίσως να είναι η καλύτερη παρέμβαση(με σημασία) στην παράδοση που έγινε ποτέ...
Στην κινηματογραφική σειρά εποχής του Μανούσου Μανουσάκη ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ, στο ένατο επεισόδιο(25’ εως 28’) τα δυο αδέλφια(πρωταγωνιστές) Μιλτιάδης (Μίλτος,Ιωάννης Παπαζήσης) και Θεμιστοκλής(Θέμης, Αργύρης Πανταζάρας) χορεύουν το Χορό των Μαχαιριών, και στο τέλος αγκαλιάζονται...
Εν πλώ, 16 Μάϊου 2020
Ιωάννης Ε.Τράτσης
Από διάφορες πηγές, με συντακτική διάρθρωση, παρεμβάσεις και σχόλια «εμού του ιδίου».
[1] Υπάρχει ανάλογος Τούρκικος «Χορός των Μαχαιριών", αλλά με ελεγχόμενη καταγωγή. Το σίγουρο είναι οτι δεν τον δανειστήκαμε εμείς από τους Τούρκους, γιατί πολύ απλά ο Ελληνικός Πυρρίχιος Χορός έχει ρίζες τουλάχιστον Ομηρικές. Αν θεωρήσουμε χρονολογικά την έλευση του Χρίστου (Χριστιανισμός) σύγκαιρη με του Μωάμεθ (Μωαμεθανισμός) με ταυτόχρονη την εμφάνιση των πρώτων Τουρκικών φυλών στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου στην μ.χ. εποχή και αποδεχτούμε την «επίσημη» εκδοχή ότι τα Ομηρικά Έπη γραφτήκαν τον 8ο π.χ. αιώνα (πράγμα που αμφισβητείται από σοβαρούς επιστημονικούς κύκλους, που θέλουν τον Όμηρο σύγχρονο του Τρωικού Πολέμου, τον 12ο π.χ. αιώνα, βασιζόμενοι σε αρχαίες πηγές) τότε μιλούμε για ύπαρξη του Πυρρίχιου 800 με 1200 χρόνια τουλάχιστον πριν την γέννηση του Τουρκικού Έθνους...
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και η Μικρασιατική Καταστροφή – Μια αφήγηση
Μετά την συμμετοχή του και τον σοβαρό τραυματισμό του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βίωμα που είχε ως αποτέλεσμα να τον μεταλλάξει ριζικά και ως άνθρωπο, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ως δημοσιογράφος πλέον, κατάφερε όμως να φτάσει έως την Αδριανούπολη, όπου έζησε και κατέγραψε μοναδικά το δράμα των Ελλήνων προσφύγων και του εξαθλιωμένου, ηττημένου ελληνικού στρατού, καθώς επίσης να συνομιλήσει με αυτόπτες μάρτυρες της καταστροφής της Σμύρνης.
Αργότερα, σε βιβλία του όπως τη συλλογή διηγημάτων «Στην εποχή μας» και στη νουβέλα «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» (στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη), δραματοποίησε, ως μυθοπλασία πλέον, ως λογοτεχνική αφήγηση ,μερικά από εκείνα τα γεγονότα που σφράγισαν την ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού.
Δεν είναι όμως τυχαίο ότι ο νεότατος τότε Χέμινγουεϊ επιλέγει ως θέματα κάποιων διηγημάτων του την τραγωδία της Ιωνίας. Η όλη κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας τον συγκίνησε βαθιά.
Το 1969, ο Φρέντυ Γερμανός συνάντησε την τελευταία σύζυγο του Χέμινγουεϊ, την Μέρι Ουέλς στον Καναδά, η οποία του είχε πει ότι ο Έρνεστ «είχε πάντα αυτή την εικόνα μέσα του», των προσφύγων της Θράκης. Η Ουέλς προέτρεψε τον Έλληνα συγγραφέα και δημοσιογράφο να διαβάσει όλες τις ανταποκρίσεις του Χέμινγουεϊ, λέγοντας ότι πάντα της έλεγε ότι οι «οι Έλληνες δεν νικήθηκαν από τους Τούρκους – νικήθηκαν από την προδοσία».
Ο Φρέντυ Γερμανός βρήκε εκείνες τις ανταποκρίσεις («Μια πομπή βυθισμένη στη σιωπή και τη θλίψη» και «Πρόσφυγες από τη Θράκη»), σε μία από τις οποίες διαβάζουμε: «Σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Έλληνας φαντάρος για την ήττα του ’22. Ακόμη και στην υποχώρηση, οι κουρασμένοι Έλληνες στρατιώτες έδειχναν τις έξοχες αρετές τους. Έβλεπες ακόμη και εκείνη την ώρα στα σφιγμένα πρόσωπα το πείσμα, ένα πείσμα που σίγουρα θα κόστιζε ακριβά στους στρατιώτες του Κεμάλ, αν αναγκάζονταν να πολεμήσουν ξανά με τον στρατό αυτό. Αλλά ο πόλεμος στη Θράκη δεν έγινε ποτέ. Η Θράκη χαρίστηκε στον Κεμάλ με τη συνθήκη στα Μουδανιά».
Σε μια άλλη ανταπόκριση με ημερομηνία 3 Νοεμβρίου 1922, ο Χέμινγουεϊ κυριεύεται από οργή. Το άρθρο είναι βασισμένο σε αποκλειστική συνέντευξη με τον λοχαγό Ουίταλ, έναν από τους Βρετανούς παρατηρητές στον πόλεμο της Μικράς Ασίας. Ο Ουίταλ πέρασε αργότερα στα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» ως ο Άγγλος παρατηρητής που «έκλαιγε σαν μικρό παιδί βλέποντας τους αξιωματικούς του Κωνσταντίνου να μην ξέρουν που πάνε τα τέσσερα». Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ανταπόκριση, «Οι Έλληνες ήταν πρώτης τάξεως πολεμιστές και σίγουρα κάμποσα σκαλοπάτια παραπάνω από το στρατό του Κεμάλ. Αυτή είναι η άποψη του Ουίταλ.
Πιστεύει ότι εύζωνοι θα είχαν καταλάβει την Άγκυρα – και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο, αν δεν είχαν προδοθεί».
Τι ακριβώς όμως εννοούσε ο Χέμινγουεϊ όταν μιλούσε περί «προδοσίας»; «Όταν ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την εξουσία», γράφει στο ίδιο κομμάτι, «όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί που βρίσκονταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερα πόστα. Πολλοί από αυτούς είχαν κερδίσει τους βαθμούς τους επ’ ανδραγαθία, στο πεδίο της μάχης. Ήταν έξοχοι πολεμιστές – και μεγάλοι ηγέτες. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε το Κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει μια τουφεκιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο».
Η επόμενη ανταπόκριση στην ίδια εφημερίδα, αποκάλυπτε μια τραγική πτυχή από το πεδίο της μάχης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, την οποία έφερε στο φως η μαρτυρία του Ουίταλ: «Οι νέοι Έλληνες αξιωματικοί του Πυροβολικού, οι οποίοι δεν είχαν καμία επαγγελματική πείρα, τα έκαναν θάλασσα με τις βολές τους. Συχνά εξόντωσαν το ίδιο το ελληνικό Πεζικό. Ο Ουίταλ ανέφερε σε μένα προσωπικά περιπτώσεις εγκληματικής αμέλειας του Επιτελείου και για αξιωματικούς που έκαναν χρήση πούδρας (face powder – not gun powder) και ρουζ! Σε κάποια μάχη της Μικράς Ασίας, οι εύζωνοι πραγματοποίησαν μια πραγματικά άψογη έφοδο.
Ξαφνικά, το ελληνικό πυροβολικό άρχισε να βάλλει εναντίον τους. Ο Άγγλος ταγματάρχης Τζόνσον, επίσης παρατηρητής στη συγκεκριμένη μάχη, άρχισε να ουρλιάζει όταν είδε το μακελειό που γινόταν μπροστά στα μάτια μας. Ήθελε να μπει στη μάχη και να αναλάβει αυτός τη διοίκηση της Πυροβολαρχίας. Αλλά δεν μπορούσε. Οι εντολές που είχαμε ήταν να τηρήσουμε αυστηρή ουδετερότητα – δεν περνούσε από το χέρι μας να κάνουμε τίποτε απολύτως».
Η ανταπόκριση έκλεινε με ένα σχόλιο του Χέμινγουεϊ: «Αυτή είναι η πικρή ιστορία της προδοσίας του Ελληνικού Στρατού από τον Κωνσταντίνο…»
Στην τελευταία του ανταπόκριση, ο Χέμινγουεϊ έκανε λόγο και για την Επανάσταση του 1922. «Η επανάσταση του 1922 ήταν η εξέγερση ενός προδομένου στρατού. Οι παλαιοί βενιζελικοί αξιωματικοί επέστρεψαν στις θέσεις τους και οργάνωσαν σωστά το στρατό της Θράκης. Για την Ελλάδα του 1922, η Θράκη ήταν σαν τη μάχη του Μάρνη – εκεί θα παιζόταν και θα κερδιζόταν ξανά το παιχνίδι. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Όλη η χώρα βρισκόταν μέσα σε πολεμικό πυρετό. Τα τρένα μετέφεραν συνεχώς στρατιώτες. Κι ύστερα, συνέβη το αναπάντεχο: οι Σύμμαχοι χάρισαν την ανατολική Θράκη στους Τούρκους και έδωσαν στον Ελληνικό Στρατό προθεσμία τριών ημερών για την εκκένωσή της…» Στο σημείο αυτό, ο Αμερικανός συγγραφέας και ανταποκριτής δίνει μιαν ανάγλυφη εικόνα του ταπεινωμένου Έλληνα στρατιώτη. «Στην αρχή περίμεναν, νομίζοντας ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι η κυβέρνησή τους είχε αποδεχθεί τη συμφωνία αυτή. Το πικρό χαρτί, ωστόσο, είχε υπογραφεί. Κι επειδή ήταν στρατιώτες κι έπρεπε να υπακούσουν, άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά».
Ο Φρέντυ Γερμανός, που πρώτος αυτός παρέθεσε τις παραπάνω περιγραφές στο περιοδικό «Διαβάζω» (τχ. 159, 13/1/1987), σχολιάζει: «Τις καταθέτω στη μνήμη των φαντάρων εκείνων που, καθώς έσερναν τα βήματά τους, περνούσαν χωρίς να το ξέρουν μπροστά στο νικητή του αυριανού Νόμπελ: έναν αμούστακο νεαρό που κρατούσε σημειώσεις σε ένα μικρό μαύρο σημειωματάριο».
Η ανταπόκριση με τον τίτλο, «Μια πομπή βυθισμένη στη σιωπή και τη θλίψη», είναι ενδεικτική του βλέμματος του Χέμινγουεϊ πάνω σε εκείνα τα γεγονότα. Σε μιαν άλλη, που επίσης παραθέτει ο Φρ. Γερμανός, ο Χέμινγουεϊ γράφει: «Όλη τη μέρα τους έβλεπα να περνούν από μπροστά μου. Κουρασμένοι, βρόμικοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι. Και γύρω τους η σιωπή της ξαφνιασμένης Θράκης Έφευγαν. Χωρίς μπάντες, χωρίς εμβατήρια, χωρίς καν περίθαλψη! Μόνο με μια βρόμικη κουβέρτα ο καθένας. Και με συντροφιά βέβαια τα κουνούπια της νύχτας. Αυτοί οι άντρες ήταν οι σημαιοφόροι της δόξας που πριν λίγο καιρό λεγόταν Ελλάδα. Κι αυτή η εικόνα ήταν το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας».
Μετά την συμμετοχή του και τον σοβαρό τραυματισμό του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βίωμα που είχε ως αποτέλεσμα να τον μεταλλάξει ριζικά και ως άνθρωπο, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ως δημοσιογράφος πλέον, κατάφερε όμως να φτάσει έως την Αδριανούπολη, όπου έζησε και κατέγραψε μοναδικά το δράμα των Ελλήνων προσφύγων και του εξαθλιωμένου, ηττημένου ελληνικού στρατού, καθώς επίσης να συνομιλήσει με αυτόπτες μάρτυρες της καταστροφής της Σμύρνης.
Αργότερα, σε βιβλία του όπως τη συλλογή διηγημάτων «Στην εποχή μας» και στη νουβέλα «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» (στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη), δραματοποίησε, ως μυθοπλασία πλέον, ως λογοτεχνική αφήγηση ,μερικά από εκείνα τα γεγονότα που σφράγισαν την ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού.
Δεν είναι όμως τυχαίο ότι ο νεότατος τότε Χέμινγουεϊ επιλέγει ως θέματα κάποιων διηγημάτων του την τραγωδία της Ιωνίας. Η όλη κατάληξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας τον συγκίνησε βαθιά.
Το 1969, ο Φρέντυ Γερμανός συνάντησε την τελευταία σύζυγο του Χέμινγουεϊ, την Μέρι Ουέλς στον Καναδά, η οποία του είχε πει ότι ο Έρνεστ «είχε πάντα αυτή την εικόνα μέσα του», των προσφύγων της Θράκης. Η Ουέλς προέτρεψε τον Έλληνα συγγραφέα και δημοσιογράφο να διαβάσει όλες τις ανταποκρίσεις του Χέμινγουεϊ, λέγοντας ότι πάντα της έλεγε ότι οι «οι Έλληνες δεν νικήθηκαν από τους Τούρκους – νικήθηκαν από την προδοσία».
Ο Φρέντυ Γερμανός βρήκε εκείνες τις ανταποκρίσεις («Μια πομπή βυθισμένη στη σιωπή και τη θλίψη» και «Πρόσφυγες από τη Θράκη»), σε μία από τις οποίες διαβάζουμε: «Σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Έλληνας φαντάρος για την ήττα του ’22. Ακόμη και στην υποχώρηση, οι κουρασμένοι Έλληνες στρατιώτες έδειχναν τις έξοχες αρετές τους. Έβλεπες ακόμη και εκείνη την ώρα στα σφιγμένα πρόσωπα το πείσμα, ένα πείσμα που σίγουρα θα κόστιζε ακριβά στους στρατιώτες του Κεμάλ, αν αναγκάζονταν να πολεμήσουν ξανά με τον στρατό αυτό. Αλλά ο πόλεμος στη Θράκη δεν έγινε ποτέ. Η Θράκη χαρίστηκε στον Κεμάλ με τη συνθήκη στα Μουδανιά».
Σε μια άλλη ανταπόκριση με ημερομηνία 3 Νοεμβρίου 1922, ο Χέμινγουεϊ κυριεύεται από οργή. Το άρθρο είναι βασισμένο σε αποκλειστική συνέντευξη με τον λοχαγό Ουίταλ, έναν από τους Βρετανούς παρατηρητές στον πόλεμο της Μικράς Ασίας. Ο Ουίταλ πέρασε αργότερα στα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» ως ο Άγγλος παρατηρητής που «έκλαιγε σαν μικρό παιδί βλέποντας τους αξιωματικούς του Κωνσταντίνου να μην ξέρουν που πάνε τα τέσσερα». Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ανταπόκριση, «Οι Έλληνες ήταν πρώτης τάξεως πολεμιστές και σίγουρα κάμποσα σκαλοπάτια παραπάνω από το στρατό του Κεμάλ. Αυτή είναι η άποψη του Ουίταλ.
Πιστεύει ότι εύζωνοι θα είχαν καταλάβει την Άγκυρα – και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο, αν δεν είχαν προδοθεί».
Τι ακριβώς όμως εννοούσε ο Χέμινγουεϊ όταν μιλούσε περί «προδοσίας»; «Όταν ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την εξουσία», γράφει στο ίδιο κομμάτι, «όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί που βρίσκονταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερα πόστα. Πολλοί από αυτούς είχαν κερδίσει τους βαθμούς τους επ’ ανδραγαθία, στο πεδίο της μάχης. Ήταν έξοχοι πολεμιστές – και μεγάλοι ηγέτες. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε το Κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει μια τουφεκιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο».
Η επόμενη ανταπόκριση στην ίδια εφημερίδα, αποκάλυπτε μια τραγική πτυχή από το πεδίο της μάχης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, την οποία έφερε στο φως η μαρτυρία του Ουίταλ: «Οι νέοι Έλληνες αξιωματικοί του Πυροβολικού, οι οποίοι δεν είχαν καμία επαγγελματική πείρα, τα έκαναν θάλασσα με τις βολές τους. Συχνά εξόντωσαν το ίδιο το ελληνικό Πεζικό. Ο Ουίταλ ανέφερε σε μένα προσωπικά περιπτώσεις εγκληματικής αμέλειας του Επιτελείου και για αξιωματικούς που έκαναν χρήση πούδρας (face powder – not gun powder) και ρουζ! Σε κάποια μάχη της Μικράς Ασίας, οι εύζωνοι πραγματοποίησαν μια πραγματικά άψογη έφοδο.
Ξαφνικά, το ελληνικό πυροβολικό άρχισε να βάλλει εναντίον τους. Ο Άγγλος ταγματάρχης Τζόνσον, επίσης παρατηρητής στη συγκεκριμένη μάχη, άρχισε να ουρλιάζει όταν είδε το μακελειό που γινόταν μπροστά στα μάτια μας. Ήθελε να μπει στη μάχη και να αναλάβει αυτός τη διοίκηση της Πυροβολαρχίας. Αλλά δεν μπορούσε. Οι εντολές που είχαμε ήταν να τηρήσουμε αυστηρή ουδετερότητα – δεν περνούσε από το χέρι μας να κάνουμε τίποτε απολύτως».
Η ανταπόκριση έκλεινε με ένα σχόλιο του Χέμινγουεϊ: «Αυτή είναι η πικρή ιστορία της προδοσίας του Ελληνικού Στρατού από τον Κωνσταντίνο…»
Στην τελευταία του ανταπόκριση, ο Χέμινγουεϊ έκανε λόγο και για την Επανάσταση του 1922. «Η επανάσταση του 1922 ήταν η εξέγερση ενός προδομένου στρατού. Οι παλαιοί βενιζελικοί αξιωματικοί επέστρεψαν στις θέσεις τους και οργάνωσαν σωστά το στρατό της Θράκης. Για την Ελλάδα του 1922, η Θράκη ήταν σαν τη μάχη του Μάρνη – εκεί θα παιζόταν και θα κερδιζόταν ξανά το παιχνίδι. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Όλη η χώρα βρισκόταν μέσα σε πολεμικό πυρετό. Τα τρένα μετέφεραν συνεχώς στρατιώτες. Κι ύστερα, συνέβη το αναπάντεχο: οι Σύμμαχοι χάρισαν την ανατολική Θράκη στους Τούρκους και έδωσαν στον Ελληνικό Στρατό προθεσμία τριών ημερών για την εκκένωσή της…» Στο σημείο αυτό, ο Αμερικανός συγγραφέας και ανταποκριτής δίνει μιαν ανάγλυφη εικόνα του ταπεινωμένου Έλληνα στρατιώτη. «Στην αρχή περίμεναν, νομίζοντας ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι η κυβέρνησή τους είχε αποδεχθεί τη συμφωνία αυτή. Το πικρό χαρτί, ωστόσο, είχε υπογραφεί. Κι επειδή ήταν στρατιώτες κι έπρεπε να υπακούσουν, άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά».
Ο Φρέντυ Γερμανός, που πρώτος αυτός παρέθεσε τις παραπάνω περιγραφές στο περιοδικό «Διαβάζω» (τχ. 159, 13/1/1987), σχολιάζει: «Τις καταθέτω στη μνήμη των φαντάρων εκείνων που, καθώς έσερναν τα βήματά τους, περνούσαν χωρίς να το ξέρουν μπροστά στο νικητή του αυριανού Νόμπελ: έναν αμούστακο νεαρό που κρατούσε σημειώσεις σε ένα μικρό μαύρο σημειωματάριο».
Η ανταπόκριση με τον τίτλο, «Μια πομπή βυθισμένη στη σιωπή και τη θλίψη», είναι ενδεικτική του βλέμματος του Χέμινγουεϊ πάνω σε εκείνα τα γεγονότα. Σε μιαν άλλη, που επίσης παραθέτει ο Φρ. Γερμανός, ο Χέμινγουεϊ γράφει: «Όλη τη μέρα τους έβλεπα να περνούν από μπροστά μου. Κουρασμένοι, βρόμικοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι. Και γύρω τους η σιωπή της ξαφνιασμένης Θράκης Έφευγαν. Χωρίς μπάντες, χωρίς εμβατήρια, χωρίς καν περίθαλψη! Μόνο με μια βρόμικη κουβέρτα ο καθένας. Και με συντροφιά βέβαια τα κουνούπια της νύχτας. Αυτοί οι άντρες ήταν οι σημαιοφόροι της δόξας που πριν λίγο καιρό λεγόταν Ελλάδα. Κι αυτή η εικόνα ήταν το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας».
Last edited:
Χρυσανθε, δεν έγινε το ίδιο στην Κύπρο το 74 ή στα Ίμια ; Στην πομπή των προσφύγων που γράφει πιο πάνω ήταν και οι δικοί μου από την μεριά της μάνας μου, εκτοπισμενοι στην αρχή από την Σαμψουντα και το 22 μέσω αν. Θράκης στην Ελλάδα. Ακόμα θυμάμαι την γιαγιά μου να διηγείται κλαίγοντας πως δολοφόνησαν εν ψυχρώ τα 4 αδελφια της οι Τούρκοι στον πρώτο εκτοπισμο στην Ανατολία, παιδιά 10 έως 20 ετών, μια οργανωμένη γενοκτονία ,και την συμμετοχή των << φίλων >> Κούρδων που ήταν χειρότεροι από τούς Τούρκους. Φαντάζεσαι πως αισθάνομαι ακούγοντας σήμερα απόψεις τύπου φίλη ή ρεπουση ή τα περί ελληνοτουρκικης φιλίας. Και για να μην έχουμε αυταπάτες, στην διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής, τα ίδια εγκλήματα με τους τουρκους διέπρατταν συστηματικά οι αλβανοι από την Ήπειρο έως την Αττική και οι βουλγαροι στην Μακεδονία ,και μην ξεχνάμε τούς αιγυπτιους του ιμπραημ.
Ο καπετανιος το εβαλε Λευτερη
Αλλα εφοσον με ρωτας να σου πω
Εχουμε μαθει να λεμε οτι η Ελλαδα ειναι εχει μαθει στον κοσμο τον πολιτισμο την δημοκρατια και την εξελιξη
Κανεις μας δεν λεει οτι εμαθε στο κοσμο και τα χειροτερα κακα
Την προδοσια και την διχονοια
Ειμαι λατρης της ιστοριας
Το κυριο μας χαρακτηριστικο σαν λαος ειναι οτι προδονουμε και μισουμε μεταξυ μας
Μονο αφου προηγηθουν αυτα και καταστραφουμε θυμομαστε να μονιασουμε
Σε κανεναν αλλο λαο δεν θα βρεις αυτο το χαρακτηριστικο!!!
Σε οσους το βρεις θα δεις οτι απο εμας το διδαχτηκαν!!!
Δεν το λεω εγωιστικα
Αλλα πραγματικα μπορουσαμε να ειμασταν ηγεσια στον κοσμο με το μυαλο το θαρρος και την κουλτουρα μας σαν ελληνες
Αλλα παντα η προδοσια και η διχονοια ( που οι εκαστοτε φιλοι- εχθροι μας φτοντιζαν να εκμεταλευοντα) μας επερναν παλι στην αρχη της σκαλας
Η ιστορια μας θυμιζει το επιτραπεζιο φιδακι…………
Παντα μεσω του φιδιου φταναμε στο πατο…….
Μην ξεχνατε οτι η λεξη εφιαλτης ειναι ελληνικη !!!
Και εχει μεγαλο βαθος η προελευση της
Περαστικα μας……
Και κατι αλλο
Ο τουρκος ειδικα αλλα και ο καθε εχθρος που ειχαμε αν μελετησεις την ιστορια θα δεις οτι στα ισα οποτε μετρηθηκε εχασε!!!
Ειναι λαος φοβιτσιαρης
Αρκει μονο να του αφαιρεσεις την ηγεσια και πνιγετε στον φοβο
Οσο αυκολα ξεσηκωνετε τοσο ευκολα πατιετε χαμω
Γιαυτο και παντα την δυναμη τιυ την εδειχνε ετσι οπως περιγταφεις
Στους αμαχους στις πομπες και στους αδυνατους
Με σφαγες γενοκτονιες κλπ
Παραδειγματα πολλα θα σου πουν και τα παιδια που υπηρετησαν η υπηρετουν στα συνορα
Εχω και γω προσωπικα απο την πρασινη γραμμη που συγνωμη δεν θα αναφερω
Κανενας απο τιυς λαους αυτους δεν εχει θαρρος
Τρεμουν τον ελληνα!!!
Γιαυτο και μαθαινουν απο μωρα να τον μισουν
Και γιαυτο και τον αντιγραφουν!
Το παιδομαζομα τι νομιζεις οτι ηταν;;;
Πιστεψε με εχει πολυ μεγαλη σημασια το γιατι γινοταν!!!
Δεν ηταν τιμωρια!!!
Ηταν κατι πολυ πιο βαθυ!
αληθεύει ότι οι ελληνοκύπριοι φουλάρουν καύσιμα στα κατεχόμενα?
Ναι αληθευει και δεν θελω να το συνεχισω γιατι ξυνεις πληγες ωια τις οποιες εχω πληρωσει ακριβα και τσακωθει πολυ βαρια με το ατομο που μου εχει βαφτησει τον γιο
Οσοι διαμενουν κοντα η μεσα στην λευκωσια απο εκει γεμιζουν
Η διαφορα στην τιμη ειναι τεραστια
Μας εχουν γονατισει με τις αυξησεις σε ολα τα αγαθα
Καυσιμα γαλα ψωμι φθαρτα ζωοτροφες ΟΛΑ εχουν παει ατα υψη
Πες μου αν θελεις
Ποσα κανει στην Ελλαδα ενα γαλα των δυο λιτρων;
Εδω στοχιζει 2.92 ευρω!
Ενα ψωμι τοστ το μεσαιο μεγεθος στοιχηζει 2.35 ευρω
Ενα πιτογυρο εληνικη πιττα στην καλυτερη στοιχιζει 3.50
Ενα κιλο αλευρι στην καλυτερη 1ευρω
Αγγουρακι θερμοκηπιου 3.30
Αρνι-ριφι(κατσικι) 11 ευρω
Χοιρινο 7-8 ευρω
Δεν χρειαζετε να αναφερω αλλα
Ωστοσο δεν μπορω να δεκτω οτι καποιοι πανε και γεμιζουν απο τα κατεχομενα
Ουτε τις επισκεψεις τους εκει
Προσωπικα ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ!
Θα κανω πραματα εκτος εαυτου!
11-12 χρονων παιδαικι ειχαμε παει επισκεψη σε ενα φυλακιο με το σχολειο στην πρασινη γραμμη
Ο ιστος της σημαιας του ηταν περιπου 50 μετρα μακρια μου και ειμασταν στο φυλακιο των ΟΗΕ
Ξεφευγω απο τον σκοπο τους και παω προς την σημαια τους ωια να την κατεβασω
Ξαφνικα νιωθω ενα χερι να με τραβα απο τον γιακα!
Ηταν ο ΟΗΕ που ετρεξε πισω μου
Δεν μου ειπε κατι
Δεν μου θυμωσε
Παιδι ειμουν
Μου εδειξε μονο με το χερι του απεναντι στα 25-30 μετρα το τουρκο που με ειχε στο σημαδι!
Τελος συζητησης για μενα
Συμφωνώ απόλυτα, αυτή είναι η γη του Λεωνίδα και του Κολοκοτρώνη, αλλά ταυτόχρονα του εφιάλτη και του νενεκου. Αυτό που ανεφερες για το παιδομαζωμα μαζί με το μπασταρδεμα ( ας μου επιτραπεί η λέξη, δεν είναι από μισαλλοδοξια αλλά φυσικό επακόλουθο), μετά από αιώνες υποδούλωσης από Ασιάτες, είναι ίσως η αιτία για την παρακμή ενός λαού που ήταν μη συγκρισιμος με τους σύγχρονους του. Και το πιο απελπιστικο είναι πως έχουμε πλέον αποκτήσει ανατολίτικη μοιρολατρία, και με την φαυλοκρατια που επιλέγουμε βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση. Όταν βλέπεις τους < πνευματικούς > ανθρώπους αυτού του τόπου όπως και τους υπουργούς πολιτισμού, όταν μιλάνε για ελληνικό πολιτισμο να αναφέρονται μόνο στο Αισχύλο ή τον Αριστοφάνη και όχι σε αυτούς που συγκλονιζουν έως και σήμερα την ανθρώπινη σκέψη όπως ο Θαλής, Αρχιμήδης και ΧΙΛΙΑΔΕΣ άλλοι, τι να πεις. Είναι σαν να προβάλλεις σαν προσφορά της νεωτερης Ελλάδας στην ανθρώπινη εξέλιξη τον Λαζόπουλο ή τον Σεφερλη ( τους διασκεδαστες), και όχι τον Καραθεοδωρη, τον Νανόπουλο ή τον Δασκαλάκη.
Αναποδα το καταλαβαινεις
Εγινε για να βαλουν στα δικα τους γονιδια γονδια Ελληνικα!!!!
Να εξελιξουν την ρατσα τους ενω παραλληλα να στερησουν την συνεχεια απο την δικη μας
Στο παιδομαζωμα δεν γινοταν απλα μαζεμα
Γινοταν επιλογη ακολουθως στο τι και πως θα συνεχιζε το παιδι και τι ειδος μορφωσης θα επερνε!
Τα παιδια ειναι το μελλον
Γιαυτο και εχουν σημερα σοβαρο προβλημα
Γιατι τα παιδια την παιδεια και την οικογενεια τα εχουν αφησει στην παρακμη!!!
Πολυ μεγαλο κεφαλαιο ανοιγουμε…
Η γενια του 80 δηλαδη εγω και αλλοι θα κατηγορηθουμε καποια στιγμη γιαυτο το λογο
Σκοτωσαμε την παιδεια τις παραδοσεις και τις αξιες μας
Κόκκινο Ποτάμι-Μεχμέτ Καρτάλ: Το ιστορικό πρόσωπο πίσω από τον Τούρκο σφαγέα
Ο Ταλαάτ ανέλαβε την ευθύνη για τον εκτοπισμό των μειονοτήτων και κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων. Διέφυγε στη Γερμανία και δολοφονήθηκε από τον Αρμένιο φυγά Τεϋλιριάν.
Ο ρόλος του "Μεχμέτ Καρτάλ" βασιζόταν στον Μεχμετ Ταλαάτ, ο οποίος ήταν Τούρκος πολιτικός. Ο Ταλάατ µαζί µε τους Εµβέρ και Τζεµάλ αποτελούσαν την τριανδρία του τουρκικού κοµιτάτου "Ενωση και Πρόοδος" των Νεότουρκων µετά την επικράτησή τους το 1908, µέχρι την τουρκική ήττα του 1918.
Ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών (1913-1917) και στη συνέχεια µέγα βεζίρη (1917-1918), θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγο πριν από τη συνθηκολόγηση.
Χαρακτηριστικό του ήταν η σκληρότητά του, καθώς ανάμεσα σε άλλες πράξεις του, είχε πρωτοστατήσει στον σχεδιασμό και εκτέλεση του εκτοπισμού των ελληνικών στοιχείων από τη Θράκη και τα παράλια της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Θεωρείται ο κύριος υποκινητής και πρωταγωνιστής της διπλής Γενοκτονίας των Ελλήνων και των Αρµενίων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου που υλοποιήθηκαν µε δική του εντολή από την άνοιξη του 1914 µέχρι το 1918.
============================================================================
Y.Γ: ...σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, ο σεναριογράφος , πολύ ευστοχά, παρουσιάζει τον Καρτάλ / Ταλαάτ, να μονολογεί συγχυσμένος με έντονη αγανάκτηση: ....Ρωμιοί!!!...αν δεν βρισκόσαστε στον δρόμο μας, θα είχαμε φάει τον κόσμο όλο!!!...είμαι βέβαιος οτι τούτα τα λόγια ειπώθηκαν στην πραγματικότητα πολλές φορές και οχι μόνον απ' αυτόν... εξ ου και οι πράξεις!!!
Χρυσανθε σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλά θα σου πω κάτι και ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις. Όλα τα αγαθά θα τα αγόραζα από τη δική μου μεριά αλλά τα καύσιμα είναι κινητήριος δύναμη και σε μια κρίση είναι αυτά που θα κινήσουν και θα μετακινήσουν τα πάντα. Θα φουλαρα καύσιμα λοιπόν σε δεξαμενές αν υπήρχε η δυνατότητα για απόκτηση φθηνού και καλού καυσίμου. Γιατί αν είναι χαμηλής ποιότητας τότε δεν αξίζει τον κόπο. Αν χαθεί ένας δικός μας απλά για να κατεβάσει μια σημαία δεν αξιολόγησε σωστά τα πράγματα. Μεγαλύτερη αξία έχει να ζήσει, να κάνει μια μεγάλη και δυνατή οικογένεια και να διδάξει τα παιδιά τη σημαίνει Έθνος και Πατρίδα γιατί αυτό είναι το μέλλον. Και ο καλύτερος κομάντο να είναι κανείς, θα γεράσει. Πρέπει να μας ενδιαφέρει η συνέχεια και το μέλλον και να λειτουργούμε έξυπνα και μεθοδικά σε όλα, αν θέλουμε να είμαστε σε πλεονεκτική θέση τη στιγμή της αλήθειας. Δεν θέλω να σχολιάσω όσους αγοράζουν αγαθά πολυτελείας ( όπλα , φυσίγγια, διακοπές) από τους τούρκους. Το καύσιμο συγκεκριμένα όμως είναι άλλη ιστορία. Αυτό είναι αναγκαίο να βρίσκεται φθηνά και σε επάρκεια και αν είναι δυνατόν, σε αποθήκευση.
Last edited:
Όλα τα είπατε είναι οι λόγοι που ποτέ δεν θα πάρουμε τι θέση που μας αναλογεί στο πλανήτη ξανά .Έχθρα μεταξύ μας που διαιωνιζεται σκοπίμως ,διάλυση οικογένειας αρχών και αξιών σκοπίμως και αυτό και τελευταίο πλήρης εξάρτηση ακόμη και για το φαγητό ,φάρμακο κτλ από άλλους .Το τελευταίο είναι και το τελειωτικό εξαρτάσαι ακόμη και από το αν θα έρθουν διακοπές ή όχι σε εσένα.Ειμασταν κάποτε,είχαμε κάποτε κτλ . Τουλάχιστον να θυμόμαστε.
Prowler®
Banned
πριν λίγα χρόνια πέτυχα ένα γκρουπ περιηγητών (τουριστών) έξω από ένα οθωμανικό μνημείο - ιεροδιδασκαλείο (μεντρεσσέ), επειδή είχα άμεση σχέση με τον χώρο τους πλησίασα.... ρωτάω από που είστε; από τουρκια μου λένε μουδιασμένα.... α, λεω είστε αδέρφια μας (ρουμ εμ τουρκ καρνταςι) ..... ειλικρινά χάρηκαν πολύ... πάω και δίπλα σε έναν που μοιάζαμε κάπως τον πιάνω από τον ώμο και με νοήματα (καθότι μόνο 1-2 μιλάγαν αγγλικά) τους δείχνω ότι μοιάζουμε
γυρνάει ένας παππούς και με ρωτάει: ναι αδέρφια είμαστε αλλά ποιος προέρχεται από ποιόν; εμείς από εσάς; για εσείς από εμάς; (το ίδιο ακριβως ρωτάνε οι ποντιοφωνοι τουρκοι)
λεω: η ιστορία σας λέει ότι ήρθατε από την κεντρική Ασία, η ιστορία μας λέει ότι είμαστε ευρωπαίοι!
ταμάμ μου λέει
όπως τον είχα τον άλλο αγκαλιά από τον ωμο, τον στρέφω κι αντικρύζουμε μια βιτρίνα και καθρεπτιζόμαστε
και του λέω: για πες μΕ μπρε καρνταση τι βλέπεις; δυο ασιάτες για δυο ευρωπαίους;
κόκκαλο οι "τουρκοι"
μάλιστα, κάποιοι κούνησαν επιδοκιμαστικά το κεφάλι
παρασύρθηκα ίσως τες πα νομίζω δεν είμαι εκτός θέματος
