Να είσαι καλα Χρήστο και όπως λες μερικές έξοδοι δίνουν χαρά σε σκυλιά σε αυτή την ηλικία γιατί πρώτα γερνάει το σώμα και μετά η ψυχή. Μου θύμισες τον Μπαρυ ένα από τα καλύτερα Σεττερ που έχουν περάσει από τα χέρια του φίλου μου, τον άφησα κουταβο και τον βρήκα γέρο όχι όμως στην ψυχή. Πρόπερσι στην έναρξη στα περδικοκυνηγια αποφύγαμε να τον πάρουμε μαζί αλλά χαλούσε τον κόσμο και ματωνε η καρδιά μας να τον αφήσουμε πίσω, πέτρα ζέστη σε μερικές ώρες έβγαινε εκτός και έπρεπε να κάνουμε ένα μεγάλο διάλειμμα μέχρι να συνέλθει, αυτός που δεν καταλάβαινε τίποτα και αλώνιζε τα βουνά.
Μιας και αναφέρθηκε παραπάνω η διαφορά με τα ποιντερ, ο μπάρμπας είχε μύτη ποιντερ ίσως και καλύτερη γεννούσε πέρδικες στο βουνό εκεί που τα αλλά σκυλιά περνούσαν αδιάφορα, όταν έβρισκε τις πέρδικες σε έπιανε ρίγος να τον βλέπεις ψηλά το κεφάλι στον αέρα, πονταρίσματα και πάντα από απόσταση μέχρι την τελική φερμα, δεν ήταν τέλειος και ήταν αξιοπερίεργο ένα σκυλί με τέτοιο πάθος να βρει θήραμα μετά την τουφεκιά να μην ενδιαφέρετε καθόλου για τα σκωτομενα αλλά να συνεχίζει. Στα τελευταία του άρχισε να κάνει απορτ και να βουτάει μες τους ασπαλαθους για τις σκοτωμενες τον έβλεπα και λέω πάει ξεμωραθηκε ο μπάρμπας κιόλα αυτά επειδή είχαμε τα κουτάβια μαζί και ζήλευε.
Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως ήταν ένα πρωινό που σηκωθηκαμε στο μιτατο στο βουνό (αργοπορημενοι όπως πάντα) την ώρα που χάραζε και είδα το μπαρμπα φερμαρισμενο πάνω στο μαντρότοιχο να κοιτάει προς την απέναντι μεριά του βουνού, λέω στο φίλο κοίτα το γερό ραβδί, αυτός από τον ύπνο ακόμα δεν έδωσε σημασία, φτιάξαμε, ήπιαμε καφέ, φορτώσαμε τα πράγματα στα αμάξι,σκυλιά πέρασε αρκετή ώρα πουθενά ό γέρος, φύγαμε με τα αμάξι και όπως κοιτούσαμε στο βουνό τον είδα φερμαρισμενο πείρα μερικά φυσίγγια το όπλο και πήγα να τον βρώ είχε μπλοκάρει το κοπάδι δεν ξέρω και γω πόση ώρα, ξέραμε ότι υπήρχε ένα κοπαδακι αλλά δεν του βάζαμε ποτέ χέρι τις ακούγαμε το χάραμα και το σούρουπο και πίναμε το καφεδάκι μας ακούγοντας τα κακαρισματα τούς, εκείνη την ημέρα όμως δεν μπορούσα ο γέρος μου είχε πάρει τα μυαλά με την ενέργεια του, έφτασα κοντά του τον πονταρα και σηκώθηκε το κοπάδι από από απέναντι κατέβασα δύο αλλά δεν είχε για μένα σημασία, την επόμενη χρονιά δεν είχε πια κουράγια λίγο πριν τα Χριστούγεννα έφυγε και ο φίλος τον έθαψε στον κήπο του μητατου και στο στήθος του άφησε δύο φυσίγγια, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα περδικοσκυλα που έχω δει.
