Ναι Γιάννη δυστυχώς.
Κατέβηκα από το χωριό την Κυριακή δεν πρόλαβα να τα αλλάξω ενω τα ειχα παραγγείλει και με περίμεναν. Δευτέρα πρωί στις 8 πεθαίνει η κουνιάδα μου και φεύγω για Έβρο.
Στο ύψος του Κιλελέρ σε ευθεία προσπερνάω νταλίκα η οποία κουβαλούσε σίδερα και στην αρχή τις προσπεράσης,απότομα αρχίζει να συγκλίνει προς στο τσιμεντένιο διαχωριστικό πάνω στο οποίο θα με έλιωνε στην κυριολεξία. Τραβάω το αμάξι όσο πιο αριστερά μπορώ στο τσιμεντένιο διαχωριστικό και πλακώνω φρένα και κόρνα. Για μισό μέτρο δεν καρφώθηκα πάνω του . Τα λάστιχα ανταποκρίθηκαν πλήρως εκει στο στεγνό δρόμο.
Μετά τη Θεσσαλονίκη ο καιρός άλλαξε τελείως συννεφιά , πολύς αέρας με ψιλόβροχο αρκετό. Και πριν καλά-καλά φτάσω στην Καβάλα στο κομμάτι αυτό με τις στροφές σε μία δεξιά κλειστή στροφή αισθάνομαι το αμάξι να μου φεύγει προσπάθησα να το κρατήσω με ανάποδα τιμόνια, απέφυγα τα χειρότερα και το ευτύχημα είναι ότι εκείνη τη στιγμή δεν ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από πίσω η νταλίκα γιατί δεν θα γλίτωνε με τίποτα . Τα μπροστινά λάστιχα σχεδόν βγήκαν από τις ζάντες οι οποίες είναι και για πέταμα μπροστά το αμάξι η μόνη ζημιά που έχει είναι το φανάρι και ότι έχει γίνει από κάτω σε κρεμαγιέρα και ψαλίδι δεξί.
Τα δύο φτερά τα μπροστινά έχουνε χτυπήσει ελαφρώς και έχω και ξύσιμο δεξιά αριστερά στις πόρτες και στο ένα πίσω φτερό . Με όλο αυτό λόγω των πλευρικών χτυπημάτων άνοιξαν και οι αερόσακοι οι πλευρικοί.
Στο αμάξι ήμουνα εγώ με τον γιο μου.
Το αμάξι ήρθε Αθήνα χθες και ακόμη δεν ξέρω αν συμφέρει η επισκευή ή όχι . Αυτά θα τα δούμε απο αύριο.
Πραγματικά γλιτώσαμε δύο φορές . Δεν μας ήθελε με τίποτα αυτό το ταξίδι.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τέτοιο κίνδυνο και κατάλαβα πόσο τυχερός είμαι που ζω και εγώ και το παιδί μου.