Χαιρετώ την παρέα.
Δύσκολο βράδυ απόψε αφού έμεινα σχεδόν άυπνος και δύσκολη η μέρα αυτή για μένα ..Μια μέρα που μας σημάδεψε όλους στο σπίτι και περισσότερο τον μεγάλο μου γιο.
Μπορεί να έχουν περάσει 16 χρόνια αλλά μέσα μου είναι κάτι που με σφίγγει και νοιώθω να με πνίγει ακόμη .Το αναφέρω γιατί κάθε φορά που το μοιράζομαι με φίλους ,αισθάνομαι να ξαλαφρώνω έστω και λίγο.
Ηταν Κυριακή 7 Οκτώβρη 2001 όταν ένα ατσαλόκαρφο 5 εκ. διαπέρασε το μάτι του γιού μου ,στην προσπάθεια να του κόψει το κεφάλι για να το κάνει άξονα .Καθισμένος μάλιστα στο γραφείο του.
Τραγικές στιγμές που δεν ξεχνιούνται ποτέ
Πανικός για μας και ιδιαίτερα για μένα ,αλλά ψύχραιμη αντιμετώπιση χωρίς ένα δάκρυ ,από τον εντεκάχρονο τότε Βασίλη .Ούτε εκείνες τις πρώτες στιγμές ,ούτε σ αυτά που επακολούθησαν .Αυτά που σε κάνουν να βλέπεις τον γιατρό Θεό και να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο γιατρό από τον σκατάνθρωπο.Γιατί όσο και να ακούγεται περίεργο ,ακόμη και σε τέτοια δύσκολη κατάσταση ,κάποιοι έβγαλαν τον χειρότερο εαυτό τους .
Δύσκολη μέρα που ξυπνάει άσχημες μνήμες από στιγμές που μακάρι να μην τις περνάει άνθρωπος.