Αναλογίσου:
Μπέης = ανώτερος διοικητικός
τίτλος στην Οθωμανική αυτοκρατορία, που εδίδετο από από τους Οθωμανούς
στους τοπικούς υποτελείς ηγεμόνες που τους διόριζε ο σουλτάνος, και
ο οποίος
τίτλος ήταν κληρονομικός μονο κατ΄ αρρενογονία.
Οι μπέηδες ήσαν τοπικοί πολιτικοί διαχειριστές του οθωμανικού κράτους, και τον τίτλο συνήθως τον αγόραζαν άμεσα ή έμμεσα από τον σουλτάνο. Οι μπέηδες ήσαν ανώτεροι των προεστών/πρόκριτων, οι οποίοι ήσαν τρόπον τινά εκλεγμένοι.
Οι μπέηδες, ως πολιτικά πρόσωπα, ήσαν συνήθως και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, και στο οπλοστάσιο της επιχειρηματολογίας των ανήκε και η βία, ακόμα και η ένοπλη. Πολύ Έλληνες τοπάρχες, γνωστοί και ως ντερεμπέηδες, χρησιμοποιούσαν το προσωνύμιο "-μπεης" για να δηλώσουν την θέση τους, π.χ. Πετρόμπεης.
Και να μην ξεχνάμε: η ένοπλη επανάσταση σήμαινε βία και πόνο, πλιατσικολόγημα ακόμα και των ομοεθνών (δες Μακρυγιάννη και άλλους) και προσπάθεια υπερκερασμού των "συναγωνιστών". Στο τέλος τέτοιων καταστάσεων βγαίνουν συνήθως "κερδισμένοι" οι έχοντες χρήμα, πολιτική εμπειρία και δικτύωση.
ΥΓ: η σύγχρονη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν διαφέρει πολύ με αυτήν επί Τουρκοκρατίας, οικογενειοκρατία, πλιατσικολόγημα της ιδιοκτησίας των πολιτών και του κράτους, νέου είδους πνευματική πενία -
και πουθενά ένα κρυφό σχολειό!
Φίλτατε Θεόδωρε , συμφωνώ
με το Υ.Γ... θαρρώ πως οι σημερινοί
φιλοτομαριστές , άκαπνοι, μηδίζοντες , και φιλήκοοι των ξένων , δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους...
Όσον αφορά τα άλλα , είναι κατ' εμέ λίγο ξύλινη η γλώσσα σου, και ίσως θα έπρεπε να δεις και την άλλη όψη του νομίσματος διότι τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρα η μαύρα...
Οι συγκεκριμένοι δε
Μπέηδες κατέληξαν μετά το τέλος του Αγώνα σχεδόν επαίτες και όπως γράφει και ο Μακρυγιάννης ..."
εκατατρέχοντο από τους δανειστές τους...", υπάρχουν δε πάμπολα αλλα στοιχεία που θα έπρεπε να γράψω κατι τόμους αλλα δεν είμαι άξιος...
Ένα μόνο...
Αναλογίσου λοιπόν, πως ήσουν
εσύ ο Μπέης της Μάνης και έχανες τον πρωτότοκο σου έτσι...και
ζύγιασε το βάρος σου...
http://www.mani.org.gr/istor/kostakou/alk.htm
Υπάρχει στο κείμενο της κύριας Κωστάκου ,
ένα κομμάτι , που το έχω διαβάσει και αλλού πολλές φορές και η αλήθεια είναι οτι
προσωπικά με συγκινεί, πολύ - μα πάρα πολύ ...
Ο
Νεραϊδογέννητος ( ήταν πολύ όμορφος άνδρας )
πρωτότοκος του Πετρόμπεη,
Ηλίας Μαυρομιχάλης σκοτώθηκε στα Στύρα… ήταν 26 ετών, 12 Ιανουαρίου 1822. Ο
Πετρόμπεης, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του και την αφοβία του, έστειλε μαζί του τον θείο του Κυριακούλη και τον Ηλία Τσαλαφατίνο στην εκστρατεία της Ευβοίας για να "
προσέχουν τον Ηλία…" ...
[…]
… ο
Ηλίας Μαυρομιχάλης εστάλη στην Αθήνα για να αναλάβει την πολιορκία της Ακρόπολης, αλλά παρά την ριψοκίνδυνη προσπάθειά του δεν κατάφερε να την εκπορθήσει. Μετά από 40 ημέρες δέχτηκε πατριωτική έκκληση του Επισκόπου Καρυστίας Νεοφύτου και μετέβη στην Εύβοια μαζί με τον θείο του Κυριακούλη και τον Ηλία Τσαλαφατίνο, φημισμένο Μανιάτη οπλαρχηγό για να βοηθήσουν τους επαναστατημένους Ευβοείς. Όταν ο Ομέρ Μπέης έμαθε την άφιξη του Ηλία Μαυρομιχάλη στην Εύβοια έστειλε στρατεύματα και κατέλαβαν την στρατηγική θέση των Στύρων. Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης με 500 Μανιάτες και ο οπλαρχηγός Βάσος Μαυροβουνιώτης με άλλους 500 ντόπιους πολεμιστές κινήθηκαν κατά των Τούρκων. Οι κακές καιρικές συνθήκες όμως και η κακή συνεννόηση των δύο οπλαρχηγών έφερε σε τρομερά δύσκολη θέση τον Ηλία Μαυρομιχάλη ο οποίος αναγκάστηκε με επτά Μανιάτες να οχυρωθεί σ' έναν άστεγο μύλο, το λεγόμενο
Κοκκινόμυλο. Να πώς περιγράφει ο Φιλήμων την ηρωική αντίσταση των επτά Μανιατών και το ένδοξο τέλος του Ηλία Μαυρομιχάλη:
"
Ο Ηλίας...μετά μόνον επτά οπισθοβατών εισέρχεται εντός τινος ανεμομύλου ερειπωμένου και επί του λόφου κειμένου πλησίον των Στύρων. Ονομάζεται ούτος
Κοκκινόμυλος. Ενταύθα παρίσταται η τελευταία του δράματος πράξις. Ο Ομέρ-Βελης (δηλ. ο Ομέρ Μπεής) ορμά αθρόος κατά των εγκλείστων, όπως λάβει τούτους αναρπάστους και τούτο μη δυνηθείς πολιορκεί αυτούς πανταχόθεν διά πυκνού στίφους. Η στιγμή επέστη ,μετά δίωρον έτι αντίστασιν. Αι πυριτιδοβολαί εξηντλήθησαν. Ο Ηλίας σύρει το ξιφος, ίνα μη συλληφθή αιχμάλωτος.
Εξορμά ίνα διασχίση τούς εχθρούς και πίπτει νεκρός. Το ίδιον έδωκαν ηρωϊκόν τέλος και οι ανυποχώρητοι απ' αυτού Λάκωνες, ενός ή δύο διασωθέντων. Ο Ομέρ Βελής εκέρδισεν ούτω την λαμπροτέραν νίκην..". Ο Άγγλος Ιστορικός Γκόρντον γράφει: "Οι Τουρκοι αναγνωρίσαντες τον Ηλίαν Μαυρομιχάλην προσπάθησαν να τον συλλάβουν (κατά την έξοδο από τον μύλο) ζωντανόν, αλλ'ουτος εβύθισε το εγχειρίδιόν του εις το στήθος του και ηυτοκτόνησε". Και ο επίσης Άγγλος Ιστορικός Άλιζον Φίλλιπς γράφει: "
Ο θάνατός του ήτο το πρώτον πλήγμα της Επαναστάσεως κατά το έτος τούτο (1822) και επροξένησε μεγάλην λύπην, διότι προς τη ανδρεια, η οποία ήτο συνήθης παρά τοις αρχηγοί της Επαναστάσεως, εκοσμείτο (ο Ηλίας Μαυρομιχάλης) υπό αφιλοκερδους φιλοπατρίας, ήτις δεν ήτο τόσον κοινή".
Όταν μαθεύτηκε ο ηρωικός θάνατος του Ηλία Μαυρομιχάλη στην έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας (στην Ακροκόρινθο) ο Πρόεδρος αυτής Δημ. Υψηλάντης θέλησε να την ανακοινώσει με τρόπο περιφραστικό
στον Πετρόμπεη, ο οποίος ήταν Αντιπρόεδρος της Γερουσίας και ο οποίος, αφού άκουσε με ψυχραιμία το θλιβερό συμβάν, είπε στον Δημήτριο Υψηλάντη: "
Μη με λυπάσαι. Έκαμα γυιό στρατιώτη, ο οποίος επλήρωσε το χρέος του προς την Πατρίδα!". -
Κατακαϋμένη Μάνη, με τα παιδιά που βγάνεις, ποτέ να μην πεθάνεις!- Ο Ιστορικός Φιλήμων αναφέρει, ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε "
πως μόνο ο Ηλίας ηδύνατο να διαφιλονικήση ποτέ τη στρατιωτική ηγεσία της Πελοποννήσου".
Ηλίας Μαυρομιχάλης (1795 – 1822)
...το κεφάλι του στάλθηκε στην Πόλη πεσκέσι του Σουλτάνου. Λέγεται οτι ο Ομέρ Μπέης είπε όταν το είδε "
Κρίμα τον άνδρα!"
[…]
.... θαρρώ πως θέλει πολύ μελέτη
η Ιστορία, για να κάμεις κριτική δίδοντας απλά έναν ορισμό του τι ήταν ο Μπέης, και εμείς
δεν ήμαστε άξιοι...