Το μεγαλειο τους Ελληνισμου

[Xklefteris]

Κωστή, έχεις πετάξει ταυτόχρονα πολλές χειροβομβιδες, κάτι σαν αυτά που αποκαλούν βόμβες διασποράς, είναι και επίκαιρες. Ποιος έκανε γενετική ταυτοποίηση μεσοανατολικου DNA, ( σημιτικου , με νεοελληνικό ; Να υποθέσω σαν μεση ανατολή προσδιοριζεις την .μεσοποταμια ή σημερινό Ισραήλ-Ιορδανία ; Πιστεύεις πως μυθολογία για τους αρχαίους σήμαινε ότι και σήμερα ; ( αφήγηση παραμυθιών) ή προφορική ιστορία ; Είναι πολλά τα θέματα που ανεσυρες, να ρωτήσω και ένα τελευταίο, θεωρείς πως ο δωδεκαθεισμος ήταν όπως παρουσιάζεται θρησκεία ή η γενεαλογία των Ελλήνων ;

 

[wingmaster]

 

[tratsis]

Δεν ξέρω αν υπήρξαν ινδοευρωπαίοι,ούτε από μυθολογία ξέρω ούτε ανθρωπολόγος έχω σπουδάσει και πάει λέγοντας. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι Βούλγαροι μου λένε ότι η Μακεδονία δεν είναι ελληνική, οι Αλβανοί μου λένε ότι δεν υπάρχουν Έλληνες και ότι είμαι Αλβανός, οι Τούρκοι μου λένε ότι η μικρά Ασία και ο Πόντος είναι τουρκικό έδαφος που καμία σχέση δεν έχει με εμένα και σε όλα αυτά τα μεροι μέσα από τη γη βγαίνουν αγάλματα, μαρμάρινες επιγραφές, νομίσματα κλπ, που εγώ μπορώ διαβάσω και να καταλάβω τι γράφουν ενώ ο όλοι αυτοί όχι.

...μπράβο Κωστή! Έτσι η γη μιλά...

Υ.Γ...Σήμερα δεν μπορώ δεν ξερω ποτέ αλλα όταν ευκαιρήσω, θα μιλήσουμε και για αυτό...(έχει σχέση(!), με τη γη, με την Ελλάδα!)

​

 

[AthenKarpen]

Κωστή, έχεις πετάξει ταυτόχρονα πολλές χειροβομβιδες, κάτι σαν αυτά που αποκαλούν βόμβες διασποράς, είναι και επίκαιρες. Ποιος έκανε γενετική ταυτοποίηση μεσοανατολικου DNA, ( σημιτικου , με νεοελληνικό ; Να υποθέσω σαν μεση ανατολή προσδιοριζεις την .μεσοποταμια ή σημερινό Ισραήλ-Ιορδανία ; Πιστεύεις πως μυθολογία για τους αρχαίους σήμαινε ότι και σήμερα ; ( αφήγηση παραμυθιών) ή προφορική ιστορία ; Είναι πολλά τα θέματα που ανεσυρες, να ρωτήσω και ένα τελευταίο, θεωρείς πως ο δωδεκαθεισμος ήταν όπως παρουσιάζεται θρησκεία ή η γενεαλογία των Ελλήνων ;

Λευτερη καταλαβαινεις οτι ειναι τεραστιος ο ογκος δεδομενων και το χειροτερο οτι ξερουμε σημερα , αυριο στην κυριολεξια ακυρωνεται. Ειναι οπως με τον κορωνοιο , καθε μηνα οι επιστημονες ελεγαν , δεν ισχυαν αυτα που σας λεγαμε τον προηγουμενο μηνα . Και ειχαν δικιο. Φυσικα ο πολιτης νομιζει οτι ξεραν και του λεγανε ψεματα. (παρε κι αλλη βομβα χαχα)
Λοιπον , οταν φυγαν οι αγροτες το 8000πχ απο μεση ανατολη για μεσογειο, οι Σημιτες δεν κυριαρχουσαν στη μεση ανατολη, ηταν ελαχιστοι και στο νοτο.
Καυκασιοι ηρθαν εδω. Οι περιοχες ειναι μαλλον Συρια και βορειο Ιρακ. Και σημερα οι σημιτες που ειναι εκει πηγαν το 800μχ (αραβες)
Ενας ελληνας καθ ο Γιαννοπουλος νομιζω λεγεταιαπο standford , ειναι μεσα στους κορυφαιους γενετιστες που χαρτογραφισε επακριβως τη διαδρομη του Dna.
Στην τελευταια σου ερωτηση τι να πω; Ο χριστιανισμος ειναι θρησκεια ή προσπαθεια των αδυναμων στρωματων της κοινωνιας να βρουν μια θεση στον ηλιο (κατι σαν τον κομουνισμο, στο ηθικο επιπεδο) ;;; ή μια αφηγηση που βοηθησε τους ελληνες να κρατησουν συνειδυση τα 400 χρονια τουρκ

 

[Xklefteris]

Κωστή, και όλοι οι φίλοι στο φόρουμ, δείτε το πρόσφατο βίντεο στο διαδίκτυο με τον καθηγητή του Αριστοτελειου Κωνσταντίνο Τριανταφυλιδη η γενετική ιστορία των Ελλήνων. Ευχαριστώ τον φίλο Γιάννη, γενετιστής και αυτός, μέλος του φόρουμ που μου το υπέδειξε . Η παραχάραξη της ιστορίας από κάθε είδους < ανθρωπιστικα> κέντρα που κατευθυνονται από μαχητές της αλήθειας και του δικαίου, τύπου Τζωρτζ Σορρος ,σε αγαστή πολύχρονη συνεργασία με προθυμους ανιστορητους μαρξιστες, ( μην βιαστείς να με κατατάξεις στους ακροδεξιους μουτζαχεντιν, το αντίθετο, πιο κοντά στην δική σου θεώρηση βρίσκομαι), έχουν κάνει την μυθοπλασία ιστορική άποψη. Και κάτι από τα μελλούμενα, όταν ο Όμηρος περιέγραφε την Τροία, και τον εμφύλιο που την ισοπέδωσε, χρειάστηκε να περάσουν 3000 χρόνια για να δείξει στην ανθρωπότητα η αρχαιολογική σκαπάνη πως δεν ήταν προϊόν φαντασίας, ίσως το προλάβουμε, ίσως όχι, αλλά θα έρθει στο φως μια μέρα, η Ατλαντίδα, που τόσο παραστατικά περιγράφει ο Πλάτων, στον Κριτια, καθώς και όλη η σύνδεση που αναφέρει ο Σόλων για τον πρώτο μεγάλο εμφύλιο πόλεμο των Ελλήνων, αυτόν μεταξύ Αθηναίων και των επίσης Αθηναίων Ατλαντων, και την πρώτη εξαφάνιση του ελληνικού πολιτισμού το 9500 προ Χριστού . Θυμήσου ο Σωκράτης λέει είμαστε αυτοχθονες, και η παρουσία μας εδώ ανάγεται σε 25000+ χρόνια, αλλά αυτός ήταν μύστης των Ελευσινίων, παραείναι τραβηγμένα αυτά για εμάς με τον κοινό νου.

 

[Xklefteris]

Επίσης, πάλι καθ'υποδειξη του Γιάννη, δείτε στο YouTube στο κανάλι Φρυκτωριες, ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΑΛΦΆΒΗΤΟ. Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΚΑΙ Η ΔΎΝΑΜΗ ΕΝΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΎ ΥΠΕΡΟΠΛΟΥ. Αντωνιος Αντωνακος. Και ο γενετιστής στην Αμερική που ανέφερες λέγεται Σταματογιανοπουλος, όχι Γιαννόπουλος,με σημαντικό έργο όπως με πληροφορεί ο Γιάννης.

 

[AthenKarpen]

ίσως το προλάβουμε, ίσως όχι,

μονο αυτο με στενωχωρει, οχι το οποιο αποτελεσμα

 

[giorgos68]

Κωστή, και όλοι οι φίλοι στο φόρουμ, δείτε το πρόσφατο βίντεο στο διαδίκτυο με τον καθηγητή του Αριστοτελειου Κωνσταντίνο Τριανταφυλιδη η γενετική ιστορία των Ελλήνων. Ευχαριστώ τον φίλο Γιάννη, γενετιστής και αυτός, μέλος του φόρουμ που μου το υπέδειξε . Η παραχάραξη της ιστορίας από κάθε είδους < ανθρωπιστικα> κέντρα που κατευθυνονται από μαχητές της αλήθειας και του δικαίου, τύπου Τζωρτζ Σορρος ,σε αγαστή πολύχρονη συνεργασία με προθυμους ανιστορητους μαρξιστες, ( μην βιαστείς να με κατατάξεις στους ακροδεξιους μουτζαχεντιν, το αντίθετο, πιο κοντά στην δική σου θεώρηση βρίσκομαι), έχουν κάνει την μυθοπλασία ιστορική άποψη. Και κάτι από τα μελλούμενα, όταν ο Όμηρος περιέγραφε την Τροία, και τον εμφύλιο που την ισοπέδωσε, χρειάστηκε να περάσουν 3000 χρόνια για να δείξει στην ανθρωπότητα η αρχαιολογική σκαπάνη πως δεν ήταν προϊόν φαντασίας, ίσως το προλάβουμε, ίσως όχι, αλλά θα έρθει στο φως μια μέρα, η Ατλαντίδα, που τόσο παραστατικά περιγράφει ο Πλάτων, στον Κριτια, καθώς και όλη η σύνδεση που αναφέρει ο Σόλων για τον πρώτο μεγάλο εμφύλιο πόλεμο των Ελλήνων, αυτόν μεταξύ Αθηναίων και των επίσης Αθηναίων Ατλαντων, και την πρώτη εξαφάνιση του ελληνικού πολιτισμού το 9500 προ Χριστού . Θυμήσου ο Σωκράτης λέει είμαστε αυτοχθονες, και η παρουσία μας εδώ ανάγεται σε 25000+ χρόνια, αλλά αυτός ήταν μύστης των Ελευσινίων, παραείναι τραβηγμένα αυτά για εμάς με τον κοινό νου.

https://nikolaosanaximandros.gr/ellines-vs-aplantes-diogeneis-vs-kronivn/

Αλλη μια διαφορετικη θεωρια που οπως και οι αλλες, δεν ειναι δυνατο να ξερουμε κατα ποσο ειναι αληθεια.

 

[AthenKarpen]

Κωστή, και όλοι οι φίλοι στο φόρουμ, δείτε το πρόσφατο βίντεο στο διαδίκτυο με τον καθηγητή του Αριστοτελειου Κωνσταντίνο Τριανταφυλιδη η γενετική ιστορία των Ελλήνων. Ευχαριστώ τον φίλο Γιάννη, γενετιστής και αυτός, μέλος του φόρουμ που μου το υπέδειξε . Η παραχάραξη της ιστορίας από κάθε είδους < ανθρωπιστικα> κέντρα που κατευθυνονται από μαχητές της αλήθειας και του δικαίου, τύπου Τζωρτζ Σορρος ,σε αγαστή πολύχρονη συνεργασία με προθυμους ανιστορητους μαρξιστες, ( μην βιαστείς να με κατατάξεις στους ακροδεξιους μουτζαχεντιν, το αντίθετο, πιο κοντά στην δική σου θεώρηση βρίσκομαι), έχουν κάνει την μυθοπλασία ιστορική άποψη. Και κάτι από τα μελλούμενα, όταν ο Όμηρος περιέγραφε την Τροία, και τον εμφύλιο που την ισοπέδωσε, χρειάστηκε να περάσουν 3000 χρόνια για να δείξει στην ανθρωπότητα η αρχαιολογική σκαπάνη πως δεν ήταν προϊόν φαντασίας, ίσως το προλάβουμε, ίσως όχι, αλλά θα έρθει στο φως μια μέρα, η Ατλαντίδα, που τόσο παραστατικά περιγράφει ο Πλάτων, στον Κριτια, καθώς και όλη η σύνδεση που αναφέρει ο Σόλων για τον πρώτο μεγάλο εμφύλιο πόλεμο των Ελλήνων, αυτόν μεταξύ Αθηναίων και των επίσης Αθηναίων Ατλαντων, και την πρώτη εξαφάνιση του ελληνικού πολιτισμού το 9500 προ Χριστού . Θυμήσου ο Σωκράτης λέει είμαστε αυτοχθονες, και η παρουσία μας εδώ ανάγεται σε 25000+ χρόνια, αλλά αυτός ήταν μύστης των Ελευσινίων, παραείναι τραβηγμένα αυτά για εμάς με τον κοινό νου.

Επιστημομικα ο Τριανταφυλλιδης εκανε εξαιρετικη πρωτοπορα δουλεια. Εγω δεν διαφωνω μαζι του. Αλλα στα σημεια που η επιστημη κολλαει ακομα, αυτος προσθετει ευσεβεις ποθους. Με προσοχη ομως και σεβασμο στην επιστημονικη αμφιβολια. Στο βιντεο που αναφερεις επιβεβαιωνει ολα οσα ειπα.
Που την παταμε ; Μα στην ακριβεστατη παραθεση επιστημονικων στοιχειων , απο τα οποια ο καθενας βγαζει τα συμπερασματα που θελει.
Επιστημη εχουμε, αναλυτικη σκεψη δεν εχουμε
Επιστημη εχουμε , η φιλοσοφια μας λειπει.

 

[AthenKarpen]

για αυτο το βιντεο μιλαμε .
στο 44.30 και μετα λεει
Η γεννετικη συσταση των Ελληνων
11% παλαιολιθικοι (53000- 25000 πχ)
59% παλαιολιθικοι μεταπαγετωνικοι Κυνηγοι-τροφοσυλεκτες (25000 -13500πχ)
20% νεολιθικοι καυκασιοι αγροτες μεσης ανατολης (μετα το 8000πχ)
3,5% ινδοευρωπαιοι εποχης χαλκου (αυτοι φεραν γλωσσα, δωδεκαθεο, μετα το 2000πχ )

Δηλαδη σε ενα υποβαθρο παλαιολιθικων 59+11 = 70%,
προστεθηκε ενα 20% απο τη μεση ανατολη (και γιναν ολοι Πελασγοι)
και επειτα ηρθε ενα 3,5% ινδοευρωπαικο.(και γιναν ολοι Ελληνες )

 

[tratsis]

Λευτερη καταλαβαινεις οτι ειναι τεραστιος ο ογκος δεδομενων και το χειροτερο οτι ξερουμε σημερα , αυριο στην κυριολεξια ακυρωνεται. Ειναι οπως με τον κορωνοιο , καθε μηνα οι επιστημονες ελεγαν , δεν ισχυαν αυτα που σας λεγαμε τον προηγουμενο μηνα . Και ειχαν δικιο. Φυσικα ο πολιτης νομιζει οτι ξεραν και του λεγανε ψεματα. (παρε κι αλλη βομβα χαχα)
Λοιπον , οταν φυγαν οι αγροτες το 8000πχ απο μεση ανατολη για μεσογειο, οι Σημιτες δεν κυριαρχουσαν στη μεση ανατολη, ηταν ελαχιστοι και στο νοτο.
Καυκασιοι ηρθαν εδω. Οι περιοχες ειναι μαλλον Συρια και βορειο Ιρακ. Και σημερα οι σημιτες που ειναι εκει πηγαν το 800μχ (αραβες)
Ενας ελληνας καθ ο Γιαννοπουλος νομιζω λεγεταιαπο standford , ειναι μεσα στους κορυφαιους γενετιστες που χαρτογραφισε επακριβως τη διαδρομη του Dna.
Στην τελευταια σου ερωτηση τι να πω; Ο χριστιανισμος ειναι θρησκεια ή προσπαθεια των αδυναμων στρωματων της κοινωνιας να βρουν μια θεση στον ηλιο (κατι σαν τον κομουνισμο, στο ηθικο επιπεδο) ;;; ή μια αφηγηση που βοηθησε τους ελληνες να κρατησουν συνειδυση τα 400 χρονια τουρκ

Μαρδαΐτες-Απελάτες​

1. Ιστορικό πλαίσιο

Οι Μαρδαΐτες εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο τον 7ο αιώνα και οι απόψεις για την καταγωγή τους διίστανται.(1) Κατά την επικρατέστερη άποψη, ταυτίζονται με τους Djarādjima, που κατοικούσαν στο όρος Αμανός ή Μαύρον Όρος (αραβ. Lukkām) της Συρίας και στις ελώδεις περιοχές βόρεια της Αντιοχειας . Το όνομά τους (πληθ. του Djurdjumānī) προερχόταν είτε από την ονομασία της επαρχίας Gurgum, στην περιοχή της Γερμανικείας, είτε από μία μικρή πόλη ανάμεσα στο Αλέπιον (Χαλέπι) και την Αλεξανδρέττα, την Djurdjūma, προπύργιο των Djarādjima, την οποία κατέστρεψαν οι Άραβες το έτος 708, όταν κατέπνιξαν την εξέγερση που είχαν υποκινήσει και ενισχύσει οι Βυζαντινοί.

Οι Djarādjima ήταν χριστιανοί και υπάγονταν στο Πατριαρχείο Αντιόχειας, αλλά πιθανότατα ακολουθούσαν το δόγμα του μονοφυσιτισμού η του μονοθελητισμού.(2) Σύμφωνα με αραβικές πηγές, μετά την κατάκτηση της περιοχής της Αντιόχειας από τους μουσουλμάνους το 638, οι Άραβες υπέταξαν τους Djarādjima, στους οποίους ανέθεσαν τη φύλαξη των ορεινών περασμάτων του Αμανού, απαλλάσσοντάς τους από την καταβολή φόρων.

Στα μέσα της δεκαετίας του 660, καθώς οι Άραβες υποψιάζονταν τους χριστιανούς Djarādjima για συνεργασία με τους Βυζαντινούς, εγκατέστησαν εποίκους στην περιοχή, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση των Djarādjima. Στις στρατιωτικές συγκρούσεις που ακολούθησαν νικητής αναδείχθηκε ο χαλιφης Μωαβίας ιμπν Άμπι Σουφυάν (Muwa‘iyah ibn Abi Sufyan), πρώην διοικητής της Συρίας. Σε απάντηση, οι Djarādjima ξεκίνησαν επιδρομές εναντίον των αστικών κέντρων της Συρίας και της Παλαιστίνης, έχοντας επικεφαλής Βυζαντινούς αξιωματικούς. Πιθανότατα την περίοδο εκείνη έλαβαν από τους τοπικούς πληθυσμούς το όνομα «Μαρδαΐτες», με το οποίο έμειναν γνωστοί στις ελληνόγλωσσες πηγές. Το όνομα προέρχεται πιθανότατα από τη σημιτική λέξη “maridaye” και σημαίνει «αντάρτης» ή «ληστής».(3) Η σύγκρουσή τους με τους μουσουλμάνους κορυφώθηκε τα επόμενα χρόνια, όταν οι Βυζαντινοί αποφάσισαν να τους χρησιμοποιήσουν για να προκαλέσουν αντιπερισπασμό στους Άραβες.

2. Η δράση των Μαρδαϊτών στη Μέση Ανατολή

Το 671 οι Άραβες κατέλαβαν την Κυζικο και τα επόμενα έτη, ξεκινώντας από το 673, επιδόθηκαν σε ναυτικό αποκλεισμό της Κωνσταντινούπολης. Χάρη στον ισχυρό του στόλο και το υγρόν πυρ, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ΄ (668-685) κατάφερε να αποκρούσει τις επιθέσεις του αραβικού ναυτικού. Παράλληλα, εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες των Αράβων, οι Βυζαντινοί οργάνωσαν αντιπερισπασμό στη Μέση Ανατολή. Οι Μαρδαΐτες, καθοδηγούμενοι από Βυζαντινούς αξιωματικούς, κατέλαβαν (πιθανόν το 677) τα βουνά από την οροσειρά του Αμανού έως τις παρυφές των Ιεροσολύμων και από εκεί διενεργούσαν επιδρομές στη Συρία και το Λίβανο, ενώ στις γραμμές τους κατέφευγαν δούλοι και εντόπιοι χριστιανοί. Μην μπορώντας να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, ο Μωαβίας το 678 απέστειλε πρεσβεία ειρήνης στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης ειρήνης, οι Βυζαντινοί αναλάμβαναν την υποχρέωση να αναστείλουν τις επιθέσεις των Μαρδαϊτών στη Συρία και το Λίβανο.

Η εξέγερση των Μαρδαϊτών δεν έλαβε τέλος παρά δέκα έτη αργότερα. Ο Ιουστινιανός Β´ (685-695, 705-711), αν και είχε ανανεώσει τη συνθήκη ειρήνης με τους Άραβες το 685, θέλησε να εκμεταλλευτεί τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε εξαιτίας στασιαστικών κινημάτων ο χαλίφης Αμπντ αλ-Μαλίκ (Abd al-Malik). Για το λόγο αυτόν, το 688 ώθησε τους Μαρδαΐτες να επαναλάβουν τις επιδρομές τους, ενισχύοντάς τους με δυνάμεις ιππικού. Ο Αμπντ αλ-Μαλίκ αναγκάστηκε να υπογράψει νέα συνθήκη ειρήνης με επαχθείς για το χαλιφάτο όρους, αλλά και με την υποχρέωση εκ μέρους των Βυζαντινών να αποσύρουν τους Μαρδαΐτες από τον Αμανό. Ο Ιουστινιανός αποδέχτηκε τον όρο αυτόν, πράξη για την οποία κατακρίθηκε από μεταγενέστερους ιστορικούς.(4) Όσοι Μαρδαΐτες παρέμειναν στη Συρία ηττήθηκαν από τους Άραβες, οι οποίοι εξόντωσαν τα βυζαντινά στρατεύματα που είχαν σταλεί για να τους ενισχύσουν. Οι Μαρδαΐτες της Συρίας πολέμησαν στο πλευρό των Αράβων στο Ιράκ και στις επιδρομές τους εναντίον βυζαντινών εδαφών τον 8ο αιώνα, ενώ η παρουσία τους στον Αμανό μαρτυρείται έως το 10ο αιώνα.

3. Η εγκατάσταση των Μαρδαϊτών στα βυζαντινά εδάφη

Οι πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των Μαρδαϊτών που κατέφυγαν στα βυζαντινά εδάφη σε δώδεκα χιλιάδες δε διευκρινίζεται αν σε αυτόν περιλαμβάνεται το σύνολο των προσφύγων ή μόνο οι άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας. Οι Μαρδαΐτες εγκαταστάθηκαν στη νοτιοανατολική Μικρά Ασία, συγκεκριμένα στις περιοχές της Παμφυκίας , της Λυκίας και της Κυλικίας.

Στις αρχές του 8ου αιώνα οι βυζαντινές επαρχίες στις οποίες είχαν εγκατασταθεί οι Μαρδαΐτες οργανώθηκαν στρατιωτικά στο Θέμα Κιβυρραιωτών, στο οποίο είχε ενταχθεί το σύνολο των επαρχιακών ναυτικών δυνάμεων της αυτοκρατορίας. Στο πλαίσιο της οργάνωσης αυτής, οι Μαρδαΐτες ενσωματώθηκαν στις ναυτικές δυνάμεις του θέματος ως αυτόνομος σχηματισμός με έδρα την πρωτεύουσα Αττάλεια, ενώ ζούσαν και σε άλλες περιοχές.5 Διοικούνταν από Βυζαντινό αξιωματούχο που έφερε το βαθμό του κατεπάνω, διοριζόταν απευθείας από τον αυτοκράτορα και ήταν ανεξάρτητος από τον στρατηγό του θέματος. Δε γνωρίζουμε το χρόνο κατά τον οποίο έλαβαν χώρα οι μεταρρυθμίσεις αυτές, αλλά πιθανότατα είναι σχεδόν σύγχρονες με την ίδρυση του θέματος. Οι Μαρδαΐτες της Αττάλειας απέκτησαν μεγάλη φήμη για τις ναυτικές τους ικανότητες, ιδίως στη χρήση ταχέων αναγνωριστικών σκαφών, αλλά και για το μίσος τους προς τους Άραβες της Συρίας.

Αργότερα (τον 9ο αιώνα), ένα μέρος των Μαρδαϊτών μεταφέρθηκε στα θέματα Πελοποννήσου, Νικοπόλεως (περιλάμβανε τα εδάφη της Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας) και Κεφαλληνίας· στις περιοχές αυτές συνέχισαν να υπηρετούν ως ναυτικά πληρώματα.(6) Στα τέλη του 9ου αιώνα οι Μαρδαΐτες της Πελοποννήσου έλαβαν μέρος στις εκστρατείες στη Σικελία, ενώ το 911 και το 949 μεγάλος αριθμός Μαρδαϊτών των τριών θεμάτων (πάνω από 5.000 στην πρώτη περίπτωση, 3.000 στη δεύτερη) συμμετείχαν στις εκστρατείες εναντίον των Αράβων της Κρήτης.

Οι Μαρδαΐτες της Αττάλειας συνέχισαν να υπηρετούν ως επίλεκτα πληρώματα του στόλου των Κιβυρραιωτών έως το δεύτερο ήμισυ του 10ου αιώνα, αλλά η αποδυνάμωση των θεματικού στόλου των Κιβυρραιωτών τον 11ο αιώνα πρέπει να επηρέασε και αυτούς. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τη μετέπειτα ιστορία τους και το πιθανότερο είναι ότι σταδιακά αφομοιώθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό.

4. Αποτελέσματα της παρουσίας των Μαρδαϊτών στη Μικρά Ασία

Οι Μαρδαΐτες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη στρατηγική των Βυζαντινών εναντίον των Αράβων τον 7ο αιώνα, και κυρίως κατά τη διάρκεια της πρώτης πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης· τότε οι επιδρομές τους στο Λίβανο, σε συνδυασμό με τη ναυτική ήττα των πολιορκητών, ουσιαστικά ανάγκασαν τους Άραβες να εγκαταλείψουν την πολιορκία και να υπογράψουν συνθήκη ειρήνης. Η επανάληψη των όρων για απόσυρση των Μαρδαϊτών στις επόμενες συνθήκες και η επιμονή των Αράβων το 688 να εγκαταλείψουν οι Μαρδαΐτες το Μαύρον Όρος δείχνουν το μέγεθος της απειλής που αντιμετώπιζαν οι κεντρικές περιοχές του χαλιφάτου από τους συμμάχους των Βυζαντινών.

Η εγκατάσταση των Μαρδαϊτών στα βυζαντινά εδάφη, αν και αποδυνάμωσε την επιθετική πολιτική του Βυζαντίου στη Μέση Ανατολή, ενίσχυσε όμως τις ναυτικές δυνάμεις της αυτοκρατορίας στη νοτιοανατολική Μικρά Ασία, καθώς σύντομα οι Μαρδαΐτες απέδειξαν τις ικανότητές τους στη θάλασσα και ενίσχυσαν σημαντικά το θεματικό ναυτικό των Κιβυρραιωτών, κυρίως στην ανίχνευση και τη συλλογή πληροφοριών. Παρόμοια θετικά αποτελέσματα είχε και η εγκατάσταση μέρους των Μαρδαϊτών στα δυτικά θέματα, οι στολίσκοι των οποίων ωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις ναυτικές ικανότητες του λαού της Συρίας, και μάλιστα σε μια εποχή που το Βυζάντιο αντιμετώπιζε επιπλέον την απειλή των αραβικών στόλων της Δυτικής Μεσογείου.

(συνέχεια στο επόμενο)

 

[tratsis]

(συνέχεια από το προηγούμενο)

5. Οι Μαρδαϊτες στην Κύπρο.

Πιστεύεται ότι κατά την εποχή αυτή ή λίγο πιο πριν, στρατιωτικό σώμα Μαρδαϊτών είχε σταλεί και εγκατασταθεί στην Κύπρο. Ο Κωνσταντίνος Σάθας (Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, 1873, σσ. νε΄-νζ΄) υποστηρίζει ότι την φρούρηση του νησιού είχαν αναλάβει τότε στρατιώτες ἐκ τῶν περί τόν Ταῦρον ἀπελατῶν ἢ μαρδαϊτῶν, βασιζόμενος στους ακόλουθους λόγους: α) ότι στην Κύπρο περισώθηκαν πολλά απελατικά άσματα, β) ότι ζωηρή είναι η παράδοση περί της εις Κύπρον μεταφοράς των λειψάνων του αγίου Μάμα, που ήταν ο προστάτης άγιος των Μαρδαϊτών - απελατών, γ) οι κοινές στο εξής δραστηριότητες, κατά των Σαρακηνών, των φρουρών Κύπρου και Αττάλειας.

Βασίζεται επίσης ο Σάθας σε αναφορές μεσαιωνικών χρονογράφων (όπως ο Λεόντιος Μαχαιράς) περί αποστολής στρατευμάτων των Βυζαντινών στην Κύπρο, η συντήρηση μάλιστα των οποίων εξασφαλίσθηκε με ειδική φορολογία:

... Ὁ βασιλεύς [του Βυζαντίου] ... ἔπεψεν πολλύν λαόν τῶν ἀρμάτων εἰς βλέπησιν τοῦ αὐτοῦ τόπου˙ τἄπισα ἐκάτσαν μεσόν τους καί εἶδαν τήν ὁμάδαν τοῦ μηνίου τοῦ λαοῦ, καί ἐμοιράσαν τα μεσόν τους καί ἐβάλαν καπετάνον νά τά συμπιάζῃ, καί ἔππεσεν πασανοῦ τόν χρόνον [να πληρώνει] ἀπό τρία πέρπυρα χρυσᾶ...

Η πιθανή εγκατάσταση Μαρδαϊτών στην Κύπρο, θα πρέπει να σχετιστεί και προς τις σχετικές παραδόσεις του τόσο δημοφιλούς στο νησί αγίου Μάμα. Οι Μαρδαΐτες αποκαλούντο και απελάτες γιατί ως βασικό τους όπλο είχαν το περίφημο απελατίκι, σιδερένιο ρόπαλο που το χειρίζονταν άριστα. Πάνω σ’ αυτό είχαν αποτυπωμένη την εικόνα του αγίου Μάμα που ήταν ο προστάτης άγιός τους. Η παράδοση, εξάλλου, για τη θαυματουργή άφιξη στην Κύπρο και τοποθέτησή τους στη Μόρφου των οστών του αγίου Μάμα, δεν είναι άσχετη προς την άφιξη κι εγκατάσταση Μαρδαϊτών στο νησί.Ο Σάθας τοποθετεί χρονικά την άφιξη Μαρδαϊτών στην Κύπρο επί ημερών του αυτοκράτορα Τιβερίου Β΄(698-705 μ.Χ.).

Οι Χάκκεττ - Παπαϊωάννου ( Ἱστορία Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τόμος Β΄, 1927, σσ. 270-273) συσχετίζουν την άφιξη στην Κύπρο Μαρδαϊτών προς τη διάδοση της λατρείας του αγίου Μάμα, ιδίως στην περιοχή της Μόρφου όπου οι πολεμιστές αυτοί φαίνεται ότι είχαν εγκατασταθεί και ιδρύσει το στρατόπεδό τους, κι όπου ιδρύθηκε και το μοναστήρι το αφιερωμένο στον άγιο προστάτη τους. Τοποθετούν όμως χρονικά ενωρίτερα την άφιξη των Μαρδαϊτών στην Κύπρο, θεωρώντας ότι το στρατιωτικό τους σώμα είχε πιθανώς ήδη διαλυθεί με τη συμφωνία Ιουστινιανού Β΄ - Αράβων του 688 μ.Χ.

Και προσθέτουν:

... Ἐκ τοῦ περί τόν ναόν τοῦτον στρατοπέδου τῶν Μαρδαϊτῶν προέκυψεν ἀναμφιβόλως ἡ κωμόπολις Μόρφου, ἦς οἱ κάτοικοι διατηροῦσι μέχρι σήμερον τόν ρωμαλέον χαρακτῆρα τῶν προγόνων των. Ὃτε οἱ Μαρδαΐται ἀπέβαλον τόν στρατιωτικόν αὐτῶν χαρακτῆρα, τό δέ στρατόπεδον αὐτῶν ἐγένετο πόλις, φυσικῷ τῷ λόγῳ ὁ ἃγιος Μάμας μετά τῶν περί τόν ναόν οἰκημάτων τῶν κληρικῶν ἐγένετο μοναστήριον, καί διετέλεσε τοῦτο ἐν ἐνεργείᾳ μέχρι τῶν ἀρχῶν τῆς ιθ΄ ἑκατονταετίδος.

6. Ακρίτες.

Οι Ακρίτες διαλύθηκαν οριστικά τον 11ο αιώνα όταν ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος τούς έκοψε το μισθό και τα προνόμια και τους ανάγκασε να διαλυθούν και να σκορπίσουν τελείως. Πολλοί έφτασαν στα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο και άλλοι μέχρι και την κυρίως Ελλάδα. Οι επίσημοι βυζαντινοί, οι λόγιοι και οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, τους περιφρονούσαν, μα ο λαός αγαπούσε τα Ακριτικά τραγούδια και τ’ άκουγε συχνά από τραγουδιστές, που γύριζαν από τόπο σε τόπο και τα τραγουδούσαν.

Ο επίσκοπος Καισαρείας Αρέθας τούς ονομάζει αγύρτες και καταραμένους, όπως φαίνεται στο παρακάτω κείμενό του: «Τους εγείροντας, ήτοι αγύρτας ως νυν δείγμα οι κατάρατοι Παφλαγόνες, ωδάς τινας συμπλάσαντες πάθη περιεχούσας ενδόξων ανδρών και προς όβολον άδοντες καθ’ εκάστην οικίαν…» (Λαογραφίας τόμος Δ’ σελίδα 539).

Ομολογεί και ο Σπ. Ζαμπέλιος, που στα «Δημοτικά τραγούδια» του και γράφει:

«…Η μοναρχία της Κωνσταντινουπόλεως απ’ αρχής και μέχρι της ΙΔ’ εκατονταετηρίδος, μετ’ ολιγίστων εξαιρέσεων, διάκειται τοσούτον αλλοτρία εις τας εθνικάς των υπηκόων κλίσεις, ώστε δεν περιθάλπει τον ελληνισμόν ειμή τα περί τα τέλη της… βεβιασμένη σχεδόν ούσα και κατηναγκασμένη…»

7. Οι «άλλοι» Μαρδαϊτες και…οι 45 Γιάννηδες

Υπάρχει λοιπόν και μια άλλη εκδοχή για τους 45 Γιάννηδες για όσους δεν γνωρίζουν, που κρύβεται επιμελώς γιατί ταρακουνά την γη…

Οι Μαρδαϊτες δεν χάθηκαν, και ούτε ξέχασαν την Βασιλεύουσα, σε ανύποπτο χρόνο όταν χρειάστηκε επανήλθαν και έθεσαν εαυτούς στην διάθεση του Αυτοκράτορα για την υπεράσπιση της Αυτοκρατορίας, από τους νέους εχθρούς, τους Σελτζούκους Τούρκους.

Ήταν όμως πλέον Έλληνες Πελλοπονήσιοι Οπλαρχηγοί και αντιμετωπίσθηκαν ως αιρετικοί ειδωλολάτρες από τον Πατριάρχη ( αυτοί ήταν οι Έλληνες για τους Βυζαντινούς ), απειλήθηκε η ζωή τους και κατέφυγαν στην Αγία Σοφία.

Παρά ταύτα, σφαγιαστήκαν εντός του ναού, την αγιότητα του χώρου την όποια δεν σεβάσθηκε ο Πατριάρχης.

Ήταν 45 Πελλοπονήσιοι Οπλαρχηγοί, με επικεφαλής κάποιον που ονομάζετο Γιάννης…

Υ.Γ… είναι φυσιολογικό να καταλάβει κανείς γιατί βγήκε και παρέμεινε το ενός κοκόρου γνώση…διότι πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι…και τούτο πέρασε στον λαό(όχι ότι δεν είχαν μυαλό όπως επιμελώς παραφράστηκε αργότερα - αλλά έκαμαν κουτουράδα και έφαγαν το κεφάλι τους)…


1. Ο P.A. Hollingsworth στο The Oxford Dictionary of Byzantium 2 (New York – Oxford 1991), σελ. 1297, βλ. λ.“Mardaites”, τους θεωρεί περσικής ή αρμενικής καταγωγής. Ο M. Canard στο The Encyclopedia of Islam2 2 (Leiden – London 1965), σελ. 456-458, βλ. λ. “Djaradjima”, κλίνει προς την άποψη ότι οι Μαρδαΐτες ήταν περσικής καταγωγής. Ο Χ. Μπαρτικιάν, «Η λύση του αινίγματος των Μαρδαϊτών», στο Στράτου, Ν.Α. (επιμ.), Βυζάντιον. Αφιέρωμα στον Ανδρέα Ν. Στράτο 1 (Aθήνα 1986), σελ. 17-39, διατυπώνει τη θεωρία ότι οι Μαρδαΐτες του 7ου αιώνα ήταν εξαρμενισμένοι Μάρδοι (ιρανική ληστρική φυλή) που πολεμούσαν ως μισθοφόροι των Βυζαντινών και δεν είχαν καμία σχέση με τους Djarādjima ή τους μεταγενέστερους Μαρδαΐτες της Μικράς Ασίας. Οι σύγχρονοι Μαρωνίτες του Λιβάνου υποστηρίζουν ότι κατάγονται από τους Μαρδαΐτες, αλλά η άποψη αυτή καταρρίπτεται από το Moosa, M., “The Relation of the Maronites of Lebanon to the Mardaites and al-Jarājima”, Speculum 44 (1969), σελ. 597-608.

2. Ο Χ. Μπαρτικιάν, «Η λύση του αινίγματος των Μαρδαϊτών», στο Στράτου, Ν.Α. (επιμ.), Βυζάντιον. Αφιέρωμα στον Ανδρέα Ν. Στράτο 1 (Aθήνα 1986), σελ. 17-39, πιστεύει ότι ήταν μονοφυσίτες, ενώ ο Κ. Άμαντος, «Μαρδαΐται», Ελληνικά 5 (1932), σελ. 130-136, θεωρεί ότι ακολουθούσαν το ορθόδοξο δόγμα.

3. Το γεγονός ότι κυριότερη πολεμική τακτική των Μαρδαϊτών ήταν ο κλεφτοπόλεμος γίνεται εμφανές και από ένα χωρίο του Βυζαντινού χρονογράφου Θεοφάνους, Χρονογραφία, στο de Boor, C. (επιμ.), Theophanis Chronographia (Leipzig 1883), σελ. 397, 17-19. Σε αυτό περιγράφεται η δράση των βυζαντινών στρατευμάτων, τα οποία είχαν λάβει θέση στα όρη της Βιθυνίας για να παρενοχλούν τις δυνάμεις των Αράβων που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη το 717-718 και οι καταδρομικές τους επιχειρήσεις παραλληλίζονται με αυτές των Μαρδαϊτών («δίκην Μαρδαϊτών κρυπτόμενοι»).

4. Ο Θεοφάνης, Χρονογραφία, στο de Boor, C. (επιμ.), Theophanis Chronographia (Leipzig 1883), σελ. 364, 3-5, ανέφερε ότι, με την κίνησή του αυτή, ο Ιουστινιανός διέλυσε ένα «χάλκινο» τείχος και ακρωτηρίασε τη βυζαντινή εξουσία: «τούτῳ τῷ ἔτει ἐγένετο λιμὸς ἐν Συρίᾳ· καὶ πολλοὶ εἰσῆλθον εἰς Ῥωμανίαν. καὶ ἐλθὼν ὁ βασιλεὺς εἰς Ἀρμενίαν ἐκεῖ ἐδέξατο τοὺς ἐν τῷ Λιβάνῳ Μαρδαΐτας, χάλκεον τεῖχος διαλύσας». Βλ. επίσης ό.π., σελ. 363, 14-20: «καὶ πέμψας ὁ βασιλεὺς προσελάβετο τοὺς Μαρδαΐτας χιλιάδας ιβ΄, τὴν Ῥωμαϊκὴν δυναστείαν ἀκρωτηριάσας. πᾶσαι γὰρ αἱ νῦν οἰκούμεναι παρὰ τῶν Ἀράβων εἰς τὰ ἄκρα πόλεις ἀπὸ Μοψουεστίας καὶ ἕως τετάρτης Ἀρμενίας ἀνίσχυροι καὶ ἀοίκητοι ἐτύγχανον διὰ τὴν ἔφοδον τῶν Μαρδαϊτῶν· ὧν παρασταλλέντων, πάνδεινα κακὰ πέπονθεν ἡ Ῥωμανία ὑπὸ τῶν Ἀράβων μέχρι τοῦ νῦν».

5. Η άποψη ότι Μαρδαΐτες είχαν εγκατασταθεί και στην Αντιόχεια της Πισιδίας και τη νήσο Κάρπαθο βασίζεται στο γεγονός ότι το 10ο αιώνα στις περιοχές αυτές στάθμευαν «γαλέες» του θέματος Κιβυρραιωτών και στην υπόθεση ότι ο συγκεκριμένος τύπος πλοίου χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους Μαρδαΐτες, βλ. Makrypoulias, Ch.G., “The Navy in the Works of Constantine Porphyrogenitus”, Graeco-Arabica 6 (1995), σελ. 152-171.

6. Σε αντίθεση με την Ahrweiler-Γλύκατζη, Ε., Byzance et la mer (Paris 1966), σελ. 399-400, ο Άμαντος, Κ., «Μαρδαΐται», Ελληνικά 5 (1932), σελ. 130-136, θεωρεί ότι οι Μαρδαΐτες των δυτικών θεμάτων δεν είχαν σχέση με τους Μαρδαΐτες της Αττάλειας, αλλά ονομάστηκαν έτσι επειδή ήταν και αυτοί ναυτικοί.

 

[AthenKarpen]

(συνέχεια από το προηγούμενο)

5. Οι Μαρδαϊτες στην Κύπρο.

Πιστεύεται ότι κατά την εποχή αυτή ή λίγο πιο πριν, στρατιωτικό σώμα Μαρδαϊτών είχε σταλεί και εγκατασταθεί στην Κύπρο. Ο Κωνσταντίνος Σάθας (Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, 1873, σσ. νε΄-νζ΄) υποστηρίζει ότι την φρούρηση του νησιού είχαν αναλάβει τότε στρατιώτες ἐκ τῶν περί τόν Ταῦρον ἀπελατῶν ἢ μαρδαϊτῶν, βασιζόμενος στους ακόλουθους λόγους: α) ότι στην Κύπρο περισώθηκαν πολλά απελατικά άσματα, β) ότι ζωηρή είναι η παράδοση περί της εις Κύπρον μεταφοράς των λειψάνων του αγίου Μάμα, που ήταν ο προστάτης άγιος των Μαρδαϊτών - απελατών, γ) οι κοινές στο εξής δραστηριότητες, κατά των Σαρακηνών, των φρουρών Κύπρου και Αττάλειας.

Βασίζεται επίσης ο Σάθας σε αναφορές μεσαιωνικών χρονογράφων (όπως ο Λεόντιος Μαχαιράς) περί αποστολής στρατευμάτων των Βυζαντινών στην Κύπρο, η συντήρηση μάλιστα των οποίων εξασφαλίσθηκε με ειδική φορολογία:

... Ὁ βασιλεύς [του Βυζαντίου] ... ἔπεψεν πολλύν λαόν τῶν ἀρμάτων εἰς βλέπησιν τοῦ αὐτοῦ τόπου˙ τἄπισα ἐκάτσαν μεσόν τους καί εἶδαν τήν ὁμάδαν τοῦ μηνίου τοῦ λαοῦ, καί ἐμοιράσαν τα μεσόν τους καί ἐβάλαν καπετάνον νά τά συμπιάζῃ, καί ἔππεσεν πασανοῦ τόν χρόνον [να πληρώνει] ἀπό τρία πέρπυρα χρυσᾶ...

Η πιθανή εγκατάσταση Μαρδαϊτών στην Κύπρο, θα πρέπει να σχετιστεί και προς τις σχετικές παραδόσεις του τόσο δημοφιλούς στο νησί αγίου Μάμα. Οι Μαρδαΐτες αποκαλούντο και απελάτες γιατί ως βασικό τους όπλο είχαν το περίφημο απελατίκι, σιδερένιο ρόπαλο που το χειρίζονταν άριστα. Πάνω σ’ αυτό είχαν αποτυπωμένη την εικόνα του αγίου Μάμα που ήταν ο προστάτης άγιός τους. Η παράδοση, εξάλλου, για τη θαυματουργή άφιξη στην Κύπρο και τοποθέτησή τους στη Μόρφου των οστών του αγίου Μάμα, δεν είναι άσχετη προς την άφιξη κι εγκατάσταση Μαρδαϊτών στο νησί.Ο Σάθας τοποθετεί χρονικά την άφιξη Μαρδαϊτών στην Κύπρο επί ημερών του αυτοκράτορα Τιβερίου Β΄(698-705 μ.Χ.).

Οι Χάκκεττ - Παπαϊωάννου ( Ἱστορία Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τόμος Β΄, 1927, σσ. 270-273) συσχετίζουν την άφιξη στην Κύπρο Μαρδαϊτών προς τη διάδοση της λατρείας του αγίου Μάμα, ιδίως στην περιοχή της Μόρφου όπου οι πολεμιστές αυτοί φαίνεται ότι είχαν εγκατασταθεί και ιδρύσει το στρατόπεδό τους, κι όπου ιδρύθηκε και το μοναστήρι το αφιερωμένο στον άγιο προστάτη τους. Τοποθετούν όμως χρονικά ενωρίτερα την άφιξη των Μαρδαϊτών στην Κύπρο, θεωρώντας ότι το στρατιωτικό τους σώμα είχε πιθανώς ήδη διαλυθεί με τη συμφωνία Ιουστινιανού Β΄ - Αράβων του 688 μ.Χ.

Και προσθέτουν:

... Ἐκ τοῦ περί τόν ναόν τοῦτον στρατοπέδου τῶν Μαρδαϊτῶν προέκυψεν ἀναμφιβόλως ἡ κωμόπολις Μόρφου, ἦς οἱ κάτοικοι διατηροῦσι μέχρι σήμερον τόν ρωμαλέον χαρακτῆρα τῶν προγόνων των. Ὃτε οἱ Μαρδαΐται ἀπέβαλον τόν στρατιωτικόν αὐτῶν χαρακτῆρα, τό δέ στρατόπεδον αὐτῶν ἐγένετο πόλις, φυσικῷ τῷ λόγῳ ὁ ἃγιος Μάμας μετά τῶν περί τόν ναόν οἰκημάτων τῶν κληρικῶν ἐγένετο μοναστήριον, καί διετέλεσε τοῦτο ἐν ἐνεργείᾳ μέχρι τῶν ἀρχῶν τῆς ιθ΄ ἑκατονταετίδος.

6. Ακρίτες.

Οι Ακρίτες διαλύθηκαν οριστικά τον 11ο αιώνα όταν ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος τούς έκοψε το μισθό και τα προνόμια και τους ανάγκασε να διαλυθούν και να σκορπίσουν τελείως. Πολλοί έφτασαν στα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο και άλλοι μέχρι και την κυρίως Ελλάδα. Οι επίσημοι βυζαντινοί, οι λόγιοι και οι εκκλησιαστικοί άρχοντες, τους περιφρονούσαν, μα ο λαός αγαπούσε τα Ακριτικά τραγούδια και τ’ άκουγε συχνά από τραγουδιστές, που γύριζαν από τόπο σε τόπο και τα τραγουδούσαν.

Ο επίσκοπος Καισαρείας Αρέθας τούς ονομάζει αγύρτες και καταραμένους, όπως φαίνεται στο παρακάτω κείμενό του: «Τους εγείροντας, ήτοι αγύρτας ως νυν δείγμα οι κατάρατοι Παφλαγόνες, ωδάς τινας συμπλάσαντες πάθη περιεχούσας ενδόξων ανδρών και προς όβολον άδοντες καθ’ εκάστην οικίαν…» (Λαογραφίας τόμος Δ’ σελίδα 539).

Ομολογεί και ο Σπ. Ζαμπέλιος, που στα «Δημοτικά τραγούδια» του και γράφει:

«…Η μοναρχία της Κωνσταντινουπόλεως απ’ αρχής και μέχρι της ΙΔ’ εκατονταετηρίδος, μετ’ ολιγίστων εξαιρέσεων, διάκειται τοσούτον αλλοτρία εις τας εθνικάς των υπηκόων κλίσεις, ώστε δεν περιθάλπει τον ελληνισμόν ειμή τα περί τα τέλη της… βεβιασμένη σχεδόν ούσα και κατηναγκασμένη…»

7. Οι «άλλοι» Μαρδαϊτες και…οι 45 Γιάννηδες

Υπάρχει λοιπόν και μια άλλη εκδοχή για τους 45 Γιάννηδες για όσους δεν γνωρίζουν, που κρύβεται επιμελώς γιατί ταρακουνά την γη…

Οι Μαρδαϊτες δεν χάθηκαν, και ούτε ξέχασαν την Βασιλεύουσα, σε ανύποπτο χρόνο όταν χρειάστηκε επανήλθαν και έθεσαν εαυτούς στην διάθεση του Αυτοκράτορα για την υπεράσπιση της Αυτοκρατορίας, από τους νέους εχθρούς, τους Σελτζούκους Τούρκους.

Ήταν όμως πλέον Έλληνες Πελλοπονήσιοι Οπλαρχηγοί και αντιμετωπίσθηκαν ως αιρετικοί ειδωλολάτρες από τον Πατριάρχη ( αυτοί ήταν οι Έλληνες για τους Βυζαντινούς ), απειλήθηκε η ζωή τους και κατέφυγαν στην Αγία Σοφία.

Παρά ταύτα, σφαγιαστήκαν εντός του ναού, την αγιότητα του χώρου την όποια δεν σεβάσθηκε ο Πατριάρχης.

Ήταν 45 Πελλοπονήσιοι Οπλαρχηγοί, με επικεφαλής κάποιον που ονομάζετο Γιάννης…

Υ.Γ… είναι φυσιολογικό να καταλάβει κανείς γιατί βγήκε και παρέμεινε το ενός κοκόρου γνώση…διότι πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι…και τούτο πέρασε στον λαό(όχι ότι δεν είχαν μυαλό όπως επιμελώς παραφράστηκε αργότερα - αλλά έκαμαν κουτουράδα και έφαγαν το κεφάλι τους)…


1. Ο P.A. Hollingsworth στο The Oxford Dictionary of Byzantium 2 (New York – Oxford 1991), σελ. 1297, βλ. λ.“Mardaites”, τους θεωρεί περσικής ή αρμενικής καταγωγής. Ο M. Canard στο The Encyclopedia of Islam2 2 (Leiden – London 1965), σελ. 456-458, βλ. λ. “Djaradjima”, κλίνει προς την άποψη ότι οι Μαρδαΐτες ήταν περσικής καταγωγής. Ο Χ. Μπαρτικιάν, «Η λύση του αινίγματος των Μαρδαϊτών», στο Στράτου, Ν.Α. (επιμ.), Βυζάντιον. Αφιέρωμα στον Ανδρέα Ν. Στράτο 1 (Aθήνα 1986), σελ. 17-39, διατυπώνει τη θεωρία ότι οι Μαρδαΐτες του 7ου αιώνα ήταν εξαρμενισμένοι Μάρδοι (ιρανική ληστρική φυλή) που πολεμούσαν ως μισθοφόροι των Βυζαντινών και δεν είχαν καμία σχέση με τους Djarādjima ή τους μεταγενέστερους Μαρδαΐτες της Μικράς Ασίας. Οι σύγχρονοι Μαρωνίτες του Λιβάνου υποστηρίζουν ότι κατάγονται από τους Μαρδαΐτες, αλλά η άποψη αυτή καταρρίπτεται από το Moosa, M., “The Relation of the Maronites of Lebanon to the Mardaites and al-Jarājima”, Speculum 44 (1969), σελ. 597-608.

2. Ο Χ. Μπαρτικιάν, «Η λύση του αινίγματος των Μαρδαϊτών», στο Στράτου, Ν.Α. (επιμ.), Βυζάντιον. Αφιέρωμα στον Ανδρέα Ν. Στράτο 1 (Aθήνα 1986), σελ. 17-39, πιστεύει ότι ήταν μονοφυσίτες, ενώ ο Κ. Άμαντος, «Μαρδαΐται», Ελληνικά 5 (1932), σελ. 130-136, θεωρεί ότι ακολουθούσαν το ορθόδοξο δόγμα.

3. Το γεγονός ότι κυριότερη πολεμική τακτική των Μαρδαϊτών ήταν ο κλεφτοπόλεμος γίνεται εμφανές και από ένα χωρίο του Βυζαντινού χρονογράφου Θεοφάνους, Χρονογραφία, στο de Boor, C. (επιμ.), Theophanis Chronographia (Leipzig 1883), σελ. 397, 17-19. Σε αυτό περιγράφεται η δράση των βυζαντινών στρατευμάτων, τα οποία είχαν λάβει θέση στα όρη της Βιθυνίας για να παρενοχλούν τις δυνάμεις των Αράβων που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη το 717-718 και οι καταδρομικές τους επιχειρήσεις παραλληλίζονται με αυτές των Μαρδαϊτών («δίκην Μαρδαϊτών κρυπτόμενοι»).

4. Ο Θεοφάνης, Χρονογραφία, στο de Boor, C. (επιμ.), Theophanis Chronographia (Leipzig 1883), σελ. 364, 3-5, ανέφερε ότι, με την κίνησή του αυτή, ο Ιουστινιανός διέλυσε ένα «χάλκινο» τείχος και ακρωτηρίασε τη βυζαντινή εξουσία: «τούτῳ τῷ ἔτει ἐγένετο λιμὸς ἐν Συρίᾳ· καὶ πολλοὶ εἰσῆλθον εἰς Ῥωμανίαν. καὶ ἐλθὼν ὁ βασιλεὺς εἰς Ἀρμενίαν ἐκεῖ ἐδέξατο τοὺς ἐν τῷ Λιβάνῳ Μαρδαΐτας, χάλκεον τεῖχος διαλύσας». Βλ. επίσης ό.π., σελ. 363, 14-20: «καὶ πέμψας ὁ βασιλεὺς προσελάβετο τοὺς Μαρδαΐτας χιλιάδας ιβ΄, τὴν Ῥωμαϊκὴν δυναστείαν ἀκρωτηριάσας. πᾶσαι γὰρ αἱ νῦν οἰκούμεναι παρὰ τῶν Ἀράβων εἰς τὰ ἄκρα πόλεις ἀπὸ Μοψουεστίας καὶ ἕως τετάρτης Ἀρμενίας ἀνίσχυροι καὶ ἀοίκητοι ἐτύγχανον διὰ τὴν ἔφοδον τῶν Μαρδαϊτῶν· ὧν παρασταλλέντων, πάνδεινα κακὰ πέπονθεν ἡ Ῥωμανία ὑπὸ τῶν Ἀράβων μέχρι τοῦ νῦν».

5. Η άποψη ότι Μαρδαΐτες είχαν εγκατασταθεί και στην Αντιόχεια της Πισιδίας και τη νήσο Κάρπαθο βασίζεται στο γεγονός ότι το 10ο αιώνα στις περιοχές αυτές στάθμευαν «γαλέες» του θέματος Κιβυρραιωτών και στην υπόθεση ότι ο συγκεκριμένος τύπος πλοίου χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους Μαρδαΐτες, βλ. Makrypoulias, Ch.G., “The Navy in the Works of Constantine Porphyrogenitus”, Graeco-Arabica 6 (1995), σελ. 152-171.

6. Σε αντίθεση με την Ahrweiler-Γλύκατζη, Ε., Byzance et la mer (Paris 1966), σελ. 399-400, ο Άμαντος, Κ., «Μαρδαΐται», Ελληνικά 5 (1932), σελ. 130-136, θεωρεί ότι οι Μαρδαΐτες των δυτικών θεμάτων δεν είχαν σχέση με τους Μαρδαΐτες της Αττάλειας, αλλά ονομάστηκαν έτσι επειδή ήταν και αυτοί ναυτικοί.

Νίκου Καββαδία, «Αντινομία»​

Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού —χίλιες οργιές—
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.

Και σ’ έριξα σ’ ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε κι ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ’ το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.

Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.

 

[Xklefteris]

Ξέρει κανείς το τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, από πού μας προέκυψε ;

 

[tratsis]

Ξέρει κανείς το τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, από πού μας προέκυψε ;

....για πες!

 

[Xklefteris]

Πες εσύ

 

[Xklefteris]

Γιάννη μην παρεξηγήσεις, πλάκα κάνω, έβλεπα τραμπακουλα από Χάρυ Κλυν και παρασύρθηκα.

 

[Johnny brow]

Το ,από πού είμαστε ....είναι το ελασσων το πού πάμε, το μειζον
Ο καθείς ....πάει εκεί που βλέπει...στο τίποταεκεί θα πάει ...στη βασιλεία των ουρανώνεδώ ,τον κωλο σου να βαράς κάτω, η πίστη μόνο δεν αρκεί.... απαιτούνται θυσίες....

 

[tratsis]

...απαιτούνται θυσίες....

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

Αρχαίο κείμενο και νεοελληνική απόδοση​

27.1.1 «Μηνιν» αειδε, θεα, Πηληΐαδεω Αχιληος ουλομενην, η μυρι’ Αχαιοις αλγε’ εθηκε, πολλας δ’ ιφθιμους ψυχας Αΐδι προΐαψεν ηρψψν, αυτους δε ελωρια τευχε κυνεσσιν οιωνοισι τε πασι, Διος δ’ ετελειετο βουλη, εξ ου δη τα πρωτα διαστητην ερισαντε Ατρεΐδης τε αναξ ανδρων και διος Αχιλλευς ( Την «μηνιν» αδε, θεα, του Πηλειαδου Αχιλλεως την ολεθρια, που μυρια εις τους Αχαιους αλγη εθηκε και πολλες ψυχες εις τον Αδην εστηλεν ηρωων, αυτους δε λειαν εκαμε εις τους κυνας και εις τα ορνεα παντα, του Διος δε ετελειτο η βουλη, από τοτε που πρωτα ηλθαν σε διαστασην κι εριδα ο Ατρειδης αναξ ανδρων κι ο θεΐκος Αχιλλευς ) Ραψωδια Α΄ 1-7

Η λέξη (το ουσιαστικό ) μήνις < αρχαία ελληνική (μῆνις), γραμματικά αναλύεται ως κατώι.

Ουσιαστικό​

μήνις θηλυκό (της μήνιος και μήνιδος)

(λόγιο) η οργή

Συνώνυμα​

θυμός

οργή

Συγγενικές λέξεις​

μηνίω

Σύνθετα​

θεομηνία

Δείτε επίσης​

μένος

Η τεράστιας σημασίας (ανεκτίμητης άξιας θα τολμούσα να πω!)λέξη δεν χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Επιβίωσε «κρυμμένη» όπως τα μάρμαρα στην γη, στην ντοπιολαλιά των Ελλήνων σε διάφορα μέρη της χώρας(στην Χίο, στην Κρήτη, στην Μάνη και άλλου) και περιμένει να γίνει πράξη πανανθρώπινη, τολμώ να πω (και πάλι!) διότι αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης της.

Από το Σητειακό Λεξιλόγιο και τον Γιάννη Κριτσωτάκη διαβαζουμε.

μανισμένος < μετοχή παθητικού παρακειμένου μανίζω

Μανίζω (να/δα μανίσω, εμάνισα, εμάνιζα, μανίζοντας, μανισμένος, μάνισμα) = οργίζομαι, θυμώνω, αγριεύω, παραφέρομαι. Ν.Ε. μανιάζω.

Φρ. Θες να τονε κάμεις να μανίσει; Πιάσε ντου τη μύτη.
ΕΤΥΜ. από το αρχ. μανία = τρέλα+κατάληξη-ίζω,μαν(ία)+ίζω-μανίζω.

Ως βουληθώ του κύρη μου το δίκιο να μιλήσω
ο Έρωτας μανίζει μου, πως θε να τον αφήσω. ( Ερωτόκριτος)

Η εισαγωγή του βιβλίου του Leonard Mueller έχει ως εξής, και η μετάφραση της στα Ελληνικά με όσο καλύτερο τρόπο μπορούσα στερούμενος «φιλολογικής» και «μεταφραστικής» ιδιότητας.

Έχω δε επισημάνει με έντονη γραφή τα σημεία με ιδιαίτερη σημασία, για την κατανόηση του.

Leonard Muellner's goal is to restore the Greek word for the anger of Achilles, menis, to its social, mythical, and poetic contexts. His point of departure is the anthropology of emotions. He believes that notions of anger vary between cultures and that the particular meaning of a word such as menis needs to emerge from a close study of Greek epic. Menis means more than an individual's emotional response. On the basis of the epic exemplifications of the word, Muellner defines the term as a cosmic sanction against behavior that violates the most basic rules of human society. Virtually absent from the Odyssey, the term menis appears in the Iliad in conjunction with the enforcement of social rules, especially the rules of reciprocal exchange. To understand the way menis functions, Muellner invokes the concept of tabu developed by Mary Douglas, stressing both the power and the danger that accrue to a person who violates such rules. Transgressive behavior has both a creative and a destructive aspect. Muellner draws on the method of mythical analysis developed by Pierre-Yves Jacopin. He applies the restructured definition of menis to the anger of Achilles in the narrative of the Iliad, tracing the moral issues that motivate cosmic anger and, finally, exploring the transformation of menis into the social term that is explicitly named as its opposite: philotes, or friendship.

Ο στόχος του Leonard Muellner είναι να επαναφέρει την ελληνική λέξη για το θυμό του Αχιλλέα, μήνις»(menis), στα κοινωνικά, μυθικά και ποιητικά της συμφραζόμενα. Το σημείο εκκίνησης του είναι η ανθρωπολογία των συναισθημάτων. Πιστεύει ότι οι έννοιες του θυμού ποικίλλουν μεταξύ των πολιτισμών και ότι η ιδιαίτερη σημασία μιας λέξης όπως η «μήνις» πρέπει να προκύψει από μια προσεκτική μελέτη του ελληνικού έπους. «Μήνις» σημαίνει περισσότερα από τη συναισθηματική αντίδραση ενός ατόμου. Με βάση τα επικά παραδείγματα της λέξης, ο Muellner ορίζει τον όρο ως μια κοσμική κύρωση ενάντια στη συμπεριφορά που παραβιάζει τους πιο βασικούς κανόνες της ανθρώπινης κοινωνίας. Ουσιαστικά απουσιάζει από την Οδύσσεια, ο όρος menis εμφανίζεται στην Ιλιάδα σε συνδυασμό με την επιβολή των κοινωνικών κανόνων, ιδιαίτερα των κανόνων της αμοιβαίας ανταλλαγής. Για να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας του «μήνις», ο Muellner επικαλείται την έννοια του tabu που αναπτύχθηκε από τη Mary Douglas, τονίζοντας τόσο τη δύναμη όσο και τον κίνδυνο που εγκυμονεί ένα άτομο που παραβιάζει τέτοιους κανόνες. Η παραβατική συμπεριφορά έχει τόσο δημιουργική όσο και καταστροφική πτυχή. Ο Muellner βασίζεται στη μέθοδο της μυθικής ανάλυσης που αναπτύχθηκε από τον Pierre-Yves Jacopin. Εφαρμόζει τον αναδομημένο ορισμό του «μηνός» στην οργή του Αχιλλέα στην αφήγηση της Ιλιάδας, ανιχνεύοντας τα ηθικά ζητήματα που υποκινούν τον κοσμικό θυμό και, τέλος, διερευνώντας τη μετατροπή του μηνός στον κοινωνικό όρο που αναφέρεται ρητά ως αντίθετός του: φιλώτες, ή φιλία.

Ερμηνεύοντας τον σήμερα εν έτη 2022 την εποχή των Τυράννων της Παγκοσμιοποίησης θα πρέπει νομίζω αρχικά να δούμε ποιος είναι ο βασικός κανόνας της κοινωνίας που παραβιάζεται βίαια, κάθε ώρα και λεπτό;

… μα φυσικά η Ελευθερία!

Ορισμός της Ελευθερίας​

H ποιότητα η κατάσταση του να είσαι ελεύθερος όπως: η απουσία αναγκαιότητας, εξαναγκασμού ή περιορισμού στην επιλογή ή τη δράση, απελευθέρωση από τη σκλαβιά ή τον περιορισμό ή από τη δύναμη του άλλου, η ποιότητα ή η κατάσταση της απαλλαγής συνήθως από κάτι επαχθές, απεριόριστη χρήση, ευκολία ποιότητα του να είσαι ανοιχτός ή ειλικρινής, ακατάλληλη εξοικείωση, τόλμη σύλληψης ή εκτέλεσης, πολιτικό δικαίωμα!

Μα και τότε στην Τροία, την Ελευθερία του υπερασπίστηκε ο Αχιλλέας από τον Τύραννο Αγαμέμνονα!...φως φανάρι για οποιονδήποτε νοήμων άνθρωπο!

Παρακάτω ο Muellner επικαλείται την έννοια του tabu που αναπτύχθηκε από τη Mary Douglas, τονίζοντας τόσο τη δύναμη όσο και τον κίνδυνο που εγκυμονεί ένα άτομο που παραβιάζει τέτοιους κανόνες. Η παραβατική συμπεριφορά έχει τόσο δημιουργική όσο και καταστροφική πτυχή...

Η λέξη «μήνις», menis έχει απεμπολήσθει από την δυτική Αγγλόφωνη λογοτεχνία σχεδόν από τότε που ο «Δυτικός» κόσμος γνώρισε και άρχισε να μελετά τα Ομηρικά Έπη και αντιμετωπίζεται και ως σήμερα ως λέξη «ταμπού»...Την έχετε δει η ακούσει πουθενά?

Γιατί? Ποιοί το επέβαλαν?

Μα φυσικά η Άρχουσα Τάξη που εκπροσωπεί τον Δεσποτισμό επί τη Γης, από την εποχή του Μετερρνιχ έως του Ηγέτες της Παγκοσμιοποίησης του σήμερα! Η «μήνις» είναι Θεϊκή! Είναι αυτό που πολύ σωστά ο Ελληνικός Λαός ονομάζει «Φωνή Λαού, Οργή Θεού»! Πλανάται πλάνη οικτρά όποιος κοινός θνητός νομίζει ότι η Παγκοσμιοποίηση είναι Ισότητα των Λαών και δημιουργία ενός νέου «Θαυμαστού» Κόσμου!

Η αληθινή αδελφοσύνη έρχεται μόνον μετά από την «μήνιν» που διαλύει τον Δεσποτισμό!

Και μετράται με βία επί της γης …. όπως έγραψε ο Εθνικός μας ποιητής ...σε γνωρίζω από την κόψη του Σπαθιού την Τρομερή! Τούτο τρέμει κάθε Τύραννος!

 

[Johnny brow]

View attachment 45783


ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

Αρχαίο κείμενο και νεοελληνική απόδοση​

27.1.1 «Μηνιν» αειδε, θεα, Πηληΐαδεω Αχιληος ουλομενην, η μυρι’ Αχαιοις αλγε’ εθηκε, πολλας δ’ ιφθιμους ψυχας Αΐδι προΐαψεν ηρψψν, αυτους δε ελωρια τευχε κυνεσσιν οιωνοισι τε πασι, Διος δ’ ετελειετο βουλη, εξ ου δη τα πρωτα διαστητην ερισαντε Ατρεΐδης τε αναξ ανδρων και διος Αχιλλευς ( Την «μηνιν» αδε, θεα, του Πηλειαδου Αχιλλεως την ολεθρια, που μυρια εις τους Αχαιους αλγη εθηκε και πολλες ψυχες εις τον Αδην εστηλεν ηρωων, αυτους δε λειαν εκαμε εις τους κυνας και εις τα ορνεα παντα, του Διος δε ετελειτο η βουλη, από τοτε που πρωτα ηλθαν σε διαστασην κι εριδα ο Ατρειδης αναξ ανδρων κι ο θεΐκος Αχιλλευς ) Ραψωδια Α΄ 1-7

Η λέξη (το ουσιαστικό ) μήνις < αρχαία ελληνική (μῆνις), γραμματικά αναλύεται ως κατώι.

Ουσιαστικό​

μήνις θηλυκό (της μήνιος και μήνιδος)

(λόγιο) η οργή

Συνώνυμα​

θυμός

οργή

Συγγενικές λέξεις​

μηνίω

Σύνθετα​

θεομηνία

Δείτε επίσης​

μένος

Η τεράστιας σημασίας (ανεκτίμητης άξιας θα τολμούσα να πω!)λέξη δεν χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Επιβίωσε «κρυμμένη» όπως τα μάρμαρα στην γη, στην ντοπιολαλιά των Ελλήνων σε διάφορα μέρη της χώρας(στην Χίο, στην Κρήτη, στην Μάνη και άλλου) και περιμένει να γίνει πράξη πανανθρώπινη, τολμώ να πω (και πάλι!) διότι αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης της.

Από το Σητειακό Λεξιλόγιο και τον Γιάννη Κριτσωτάκη διαβαζουμε.

μανισμένος < μετοχή παθητικού παρακειμένου μανίζω

Μανίζω (να/δα μανίσω, εμάνισα, εμάνιζα, μανίζοντας, μανισμένος, μάνισμα) = οργίζομαι, θυμώνω, αγριεύω, παραφέρομαι. Ν.Ε. μανιάζω.

Φρ. Θες να τονε κάμεις να μανίσει; Πιάσε ντου τη μύτη.
ΕΤΥΜ. από το αρχ. μανία = τρέλα+κατάληξη-ίζω,μαν(ία)+ίζω-μανίζω.

Ως βουληθώ του κύρη μου το δίκιο να μιλήσω
ο Έρωτας μανίζει μου, πως θε να τον αφήσω. ( Ερωτόκριτος)

Η εισαγωγή του βιβλίου του Leonard Mueller έχει ως εξής, και η μετάφραση της στα Ελληνικά με όσο καλύτερο τρόπο μπορούσα στερούμενος «φιλολογικής» και «μεταφραστικής» ιδιότητας.

Έχω δε επισημάνει με έντονη γραφή τα σημεία με ιδιαίτερη σημασία, για την κατανόηση του.

Leonard Muellner's goal is to restore the Greek word for the anger of Achilles, menis, to its social, mythical, and poetic contexts. His point of departure is the anthropology of emotions. He believes that notions of anger vary between cultures and that the particular meaning of a word such as menis needs to emerge from a close study of Greek epic. Menis means more than an individual's emotional response. On the basis of the epic exemplifications of the word, Muellner defines the term as a cosmic sanction against behavior that violates the most basic rules of human society. Virtually absent from the Odyssey, the term menis appears in the Iliad in conjunction with the enforcement of social rules, especially the rules of reciprocal exchange. To understand the way menis functions, Muellner invokes the concept of tabu developed by Mary Douglas, stressing both the power and the danger that accrue to a person who violates such rules. Transgressive behavior has both a creative and a destructive aspect. Muellner draws on the method of mythical analysis developed by Pierre-Yves Jacopin. He applies the restructured definition of menis to the anger of Achilles in the narrative of the Iliad, tracing the moral issues that motivate cosmic anger and, finally, exploring the transformation of menis into the social term that is explicitly named as its opposite: philotes, or friendship.

Ο στόχος του Leonard Muellner είναι να επαναφέρει την ελληνική λέξη για το θυμό του Αχιλλέα, μήνις»(menis), στα κοινωνικά, μυθικά και ποιητικά της συμφραζόμενα. Το σημείο εκκίνησης του είναι η ανθρωπολογία των συναισθημάτων. Πιστεύει ότι οι έννοιες του θυμού ποικίλλουν μεταξύ των πολιτισμών και ότι η ιδιαίτερη σημασία μιας λέξης όπως η «μήνις» πρέπει να προκύψει από μια προσεκτική μελέτη του ελληνικού έπους. «Μήνις» σημαίνει περισσότερα από τη συναισθηματική αντίδραση ενός ατόμου. Με βάση τα επικά παραδείγματα της λέξης, ο Muellner ορίζει τον όρο ως μια κοσμική κύρωση ενάντια στη συμπεριφορά που παραβιάζει τους πιο βασικούς κανόνες της ανθρώπινης κοινωνίας. Ουσιαστικά απουσιάζει από την Οδύσσεια, ο όρος menis εμφανίζεται στην Ιλιάδα σε συνδυασμό με την επιβολή των κοινωνικών κανόνων, ιδιαίτερα των κανόνων της αμοιβαίας ανταλλαγής. Για να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας του «μήνις», ο Muellner επικαλείται την έννοια του tabu που αναπτύχθηκε από τη Mary Douglas, τονίζοντας τόσο τη δύναμη όσο και τον κίνδυνο που εγκυμονεί ένα άτομο που παραβιάζει τέτοιους κανόνες. Η παραβατική συμπεριφορά έχει τόσο δημιουργική όσο και καταστροφική πτυχή. Ο Muellner βασίζεται στη μέθοδο της μυθικής ανάλυσης που αναπτύχθηκε από τον Pierre-Yves Jacopin. Εφαρμόζει τον αναδομημένο ορισμό του «μηνός» στην οργή του Αχιλλέα στην αφήγηση της Ιλιάδας, ανιχνεύοντας τα ηθικά ζητήματα που υποκινούν τον κοσμικό θυμό και, τέλος, διερευνώντας τη μετατροπή του μηνός στον κοινωνικό όρο που αναφέρεται ρητά ως αντίθετός του: φιλώτες, ή φιλία.

Ερμηνεύοντας τον σήμερα εν έτη 2022 την εποχή των Τυράννων της Παγκοσμιοποίησης θα πρέπει νομίζω αρχικά να δούμε ποιος είναι ο βασικός κανόνας της κοινωνίας που παραβιάζεται βίαια, κάθε ώρα και λεπτό;

… μα φυσικά η Ελευθερία!

Ορισμός της Ελευθερίας​

H ποιότητα η κατάσταση του να είσαι ελεύθερος όπως: η απουσία αναγκαιότητας, εξαναγκασμού ή περιορισμού στην επιλογή ή τη δράση, απελευθέρωση από τη σκλαβιά ή τον περιορισμό ή από τη δύναμη του άλλου, η ποιότητα ή η κατάσταση της απαλλαγής συνήθως από κάτι επαχθές, απεριόριστη χρήση, ευκολία ποιότητα του να είσαι ανοιχτός ή ειλικρινής, ακατάλληλη εξοικείωση, τόλμη σύλληψης ή εκτέλεσης, πολιτικό δικαίωμα!

Μα και τότε στην Τροία, την Ελευθερία του υπερασπίστηκε ο Αχιλλέας από τον Τύραννο Αγαμέμνονα!...φως φανάρι για οποιονδήποτε νοήμων άνθρωπο!

Παρακάτω ο Muellner επικαλείται την έννοια του tabu που αναπτύχθηκε από τη Mary Douglas, τονίζοντας τόσο τη δύναμη όσο και τον κίνδυνο που εγκυμονεί ένα άτομο που παραβιάζει τέτοιους κανόνες. Η παραβατική συμπεριφορά έχει τόσο δημιουργική όσο και καταστροφική πτυχή...

Η λέξη «μήνις», menis έχει απεμπολήσθει από την δυτική Αγγλόφωνη λογοτεχνία σχεδόν από τότε που ο «Δυτικός» κόσμος γνώρισε και άρχισε να μελετά τα Ομηρικά Έπη και αντιμετωπίζεται και ως σήμερα ως λέξη «ταμπού»...Την έχετε δει η ακούσει πουθενά?

Γιατί? Ποιοί το επέβαλαν?

Μα φυσικά η Άρχουσα Τάξη που εκπροσωπεί τον Δεσποτισμό επί τη Γης, από την εποχή του Μετερρνιχ έως του Ηγέτες της Παγκοσμιοποίησης του σήμερα! Η «μήνις» είναι Θεϊκή! Είναι αυτό που πολύ σωστά ο Ελληνικός Λαός ονομάζει «Φωνή Λαού, Οργή Θεού»! Πλανάται πλάνη οικτρά όποιος κοινός θνητός νομίζει ότι η Παγκοσμιοποίηση είναι Ισότητα των Λαών και δημιουργία ενός νέου «Θαυμαστού» Κόσμου!

Η αληθινή αδελφοσύνη έρχεται μόνον μετά από την «μήνιν» που διαλύει τον Δεσποτισμό!

Και μετράται με βία επί της γης …. όπως έγραψε ο Εθνικός μας ποιητής ...σε γνωρίζω από την κόψη του Σπαθιού την Τρομερή! Τούτο τρέμει κάθε Τύραννος!

Το μένος δλδ