Φερ' το στα μέτρα σου...
- Thread starter BeReT aKa RoBo aKa 1%
- Ημερομηνία δημιουργίας
καλοτουφεκo akis να το χαρεις .. δεν μας ειπες τον δημιουργό ! αν και το μωσαϊκό πάει το μυαλό μου....κ σημερα ειναι ετσι .....ζωγραφισε ο καλλιτεχνης παλι....
αμα αγαπας κατι που κανεις φαινεται πραγματικα....
upload pictures
picture share
screen shot windows 7
respect.respect.
τωρα ειναι που θα κλαψουν οι μπερετακηδες .ha ha ha..ha ha ha..goodboy..goodboy.
Δημήτρη μετα απο αυτο το κοντακι.... άκουσα απο Ηπειρο οτι οι φασες ειναι μαυροφορεμένες ποια... αυριο ανεβαίνω Γιαννενα για αυτοψία ..
χαχααχ!
Αντε ,καλό ταξίδι ,καλά να περάσεις και πες μου τα νέα ,γιατί ίσως να ανέβω κι εγω την άλλη Τετάρτη για μια βδομάδα.
Παιδιά βρήκα ενα ενδιαφέρον άρθρο προς συζητηση.Αν κ μιλάει για πήλινο στόχο μπορούμε να υποθέσουμε ότι στην θέση του πιάτου είναι μια τσίχλα η οποιοδήποτε άλλο θήραμα.Αν και μεγαλουτσικο κείμενο να μου επιτρέψετε να το βάλω ολόκληρο:
Ο μυθος του "τελειου"κοντακιού
Των τάσου κεφάλα Χρήστου Αθανασόπουλου
Όλοι όσοι ασχολούνται (σοβαρά η όχι δεν έχει καμία σημασία) με την σκοποβολή σε πήλινο στόχο, κοιμούνται και ξυπνάνε με την αναζήτηση του “τέλειου κοντακιού”. Ποιο είναι αυτό; Μα το κοντάκι εκείνο που θα κάνει τα πιάτα να σπάνε από …μόνα τους. Η μανία των απανταχού τραπαδόρων και σκηταδόρων και οι ατέλειωτες ώρες που έχουν περάσει τρίβοντας και ξύνοντας ξύλα, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τον πυρετό της αναζήτησης της “φιλοσοφικής λίθου” από τους αλχημιστές του Μεσαίωνα.
Οι επισκευές και οι μετατροπές που φτάνουν σε πολλές περιπτώσεις τα όρια της τρέλας, συνήθως δεν οδηγούν τους πειραματιζόμενους σκοπευτές στην “σκοπευτική γη της επαγγελίας”. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Οι πλέον έμπειροι (και ψύχραιμοι) σκοπευτές αναφερόμενοι σχετικά, κάνουν λόγο για την επικίνδυνη, κολλητική νόσο που αποκαλείται “κοντακίασις”.
* Τι είναι αλήθεια εκείνο που κάνει τους ανά την υφήλιο σκοπευτές να ψάχνουν για να βρουν (επί ματαίω) το “τέλειο κοντάκι”.
* Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει (όλους μας) να ξεσπάμε στο δύστυχο ξύλο;
Απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Για το θέμα αυτό έχουν γραφτεί ολόκληροι τόμοι και έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης. Θα μπορούσαμε να πούμε, με πολύ απλά λόγια, ότι η “κοντακίασις” (όπως λέγεται) είναι ταυτόσημη με την σκοπευτική ανασφάλεια. Τα ανθρώπινα λάθη, η ελλιπής προπόνηση και τα σφάλματα τεχνικής εύκολα φορτώνονται στο “κακό” κοντάκι. Ξεχνώντας βέβαια ότι ήταν ακριβώς το ίδιο κοντάκι που πριν από λίγες ημέρες έκανε (πανεύκολα) καλά σκορ. Όπως και να το κάνεις, πολύ πιο εύκολα “βάζει κανείς χέρι” στο κοντάκι και απείρως δυσκολότερα στις κάνες και στους κυλίνδρους.
Ένας από τους γνωστούς Έλληνες τραπαδόρους (παλαιότερα μέλος της εθνικής), ο Ανδρέας Πλαστουργός μετά από πολλές απόπειρες και άλλες τόσες αλλαγές στο όπλο του έκανε (επιτέλους) σε μια προπόνηση στην Ελευσίνα, το επιθυμητό 25/25. “Επιτέλους, είπε. Έφτιαξα το όπλο στα μέτρα μου. Δεν πρόκειται να ποτέ πλέον να το πειράξω” κατέληξε. Όμως λίγα μόνο λεπτά της ώρας αργότερα, εθεάθη να λύνει το όπλο και να αλλάζει όλες τις ρυθμίσεις του κοντακιού.
Δυστυχώς κάποτε νόμιζα ότι η “κοντακίασις” ήταν καθαρά ελληνική νόσος, που δεν είχε κανένα κρούσμα εκτός των ορίων της ελληνικής επικράτειας. Πολύ γρήγορα αντελήφθην ότι απείχα παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Ο Ντανιέλε Τσιόνι στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1988 ξεκίνησε την επίσημη προπόνηση του τράπ με ένα φτωχό 17/25. “Αλίμονο μου” ψέλλισε και έπιασε δουλειά. Άρχισε να χαμηλώνει το κοντάκι του πανάκριβου όπλου του. Όσο έξυνε τόσο τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Είχε χαμηλώσει το κοντάκι περίπου 2,5 εκατ όταν επιτέλους φάνηκε να ικανοποιείται. Άλλωστε είχε βραδιάσει και η προπόνηση είχε τελειώσει.
Ο αγώνας που άρχισε την επομένη ήταν ένας ακόμα θρίαμβος για τον Ιταλό σκοπευτή που όχι μόνο κέρδισε αλλά και τελείωσε τον αγώνα με το πολύ καλό 196/200. Την επόμενη φορά που τον είδα παρατήρησα ότι έριχνε με άλλο κοντάκι. Σε σχετική ερώτηση μου απάντησε: “Πήγα στην Ιταλία και προσπάθησα να κάνω μια καλή επώμιση. Μάταιος κόπος. Δεν έβλεπα καν τη ρίγα. Έτσι το παράτησα και έβαλα καινούργιο”. Σε ερώτηση μου “μα καλά πώς έγινε στο πανευρωπαϊκό το όπλο αυτό να σου έρχεται γάντι”. Αυτός περιορίστηκε να σηκώσει τους ώμους και να μου γυρίσει την πλάτη…
Το 1995 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ζούλ (Γερμανία) ο Μάρκο Τιταρέλλι δεν μπορούσε να βρει άκρη. Τα νούμερα που έκανε στις επίσημες προπονήσεις του τράπ θύμιζαν πρωτάρη σκοπευτή (17/25 και 18/25). Μπροστά στην προγραφόμενη καταστροφή επενέβη ο προπονητής της Ιταλικής ομάδας Τσιόνι: “Ξέρω τι φταίει του είπε. Το κοντάκι σου θέλει φτιάξιμο. Πήγαινε στο μπαρ πιες μια μπύρα και έλα σε μια ώρα να το πάρεις”. Όπερ και εγέννετο. Σε μια ώρα ο Τιταρέλλι παρέλαβε το τουφέκι του, στο οποίο υπήρχαν εμφανή τα ίχνη των μετατροπών χάρη σε μια μαύρη μονωτική ταινία που υπήρχε κοντά στο πέλμα. Ο Τιταρέλλι μπήκε στο σταντ για να το δοκιμάσει και όταν βγήκε ήταν ενθουσιασμένος. Τις επόμενες δυο ημέρες στον αγώνα ο Ιταλός ήταν αλάνθαστος: μετά από ένα 125/125 σφράγισε το χρυσό με το φανταστικό 150/150, που ήταν βέβαια παγκόσμιο ρεκόρ. Μετά την απονομή ο Τσιόνι τον φώναξε, έλυσε την μονωτική ταινία και …ω του θαύματος φάνηκε ότι δεν είχε κάνει καμία εντελώς αλλαγή στο κοντάκι. Δυστυχώς ο Μάρκο Τιταρέλλι δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει τον άθλο του αφού πολύ σύντομα εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Έτσι μείναμε με την απορία με ποιο τέχνασμα θα μπορούσε να ξαναπετύχει το “απόλυτο” 150/150/
Ο Τζιοβάνι Πελιέλλο λίγο μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο τράπ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας καθόταν μέσα στο σκοπευτήριο του Μαρκόπουλου και έβλεπε τα κορίτσια να προετοιμάζονται για τον αγώνα του τράπ.
Η ερώτηση μου βέβαια σχετική με το “τέλειο” όπλο (φοβήθηκα να πω για κοντάκι).
Γέλασε: “Κέρδισα μετάλλιο στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες με την Perazzi και στη συνέχεια άλλαξα εταιρία. Με την Beretta κέρδισα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και το δεύτερο Ολυμπιακό μου μετάλλιο. Επομένως…”
Επομένως ο άνθρωπος με όποιο όπλο και να αγωνιστεί θα είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Γιατί βασικά κουβαλάει πάνω του χιλιάδες ώρες προπόνησης.
Λίγο μετά πρόσθεσε: “Βέβαια το πιο σημαντικό είναι το όπλο να είναι στα μέτρα σου”. Το ξανασκέφτηκε και γέλασε ξανά: “Μπα, ούτε αυτό ισχύει. Κοίταξε την Φελίτσι και το όπλο της”. Η Ιταλίδα πρωταθλήτρια (ύψους 1,50 μ) φαίνεται να έχει “κλέψει” το όπλο του Ολλανδού Ντόμπελινγκ (ύψος 1.95 μ). Με το “περίεργο” αυτό πράγμα (γιατί ελάχιστα θυμίζει όπλο) η Ιταλίδα είναι τα τελευταία χρόνια είναι σε όλες τις διοργανώσεις ανάμεσα στις καλύτερες του κόσμου.
Συμπέρασμα υπάρχει; Τα πιάτα σπάνε όταν ο σκοπευτής βρίσκεται σε καλή προπονητική και ψυχολογική κατάσταση. Άσχετα αν το όπλο είναι γνωστής και εγνωσμένης φίρμας και το κοντάκι στα μέτρα του. Χαίρετε…
Ο μυθος του "τελειου"κοντακιού
Των τάσου κεφάλα Χρήστου Αθανασόπουλου
Όλοι όσοι ασχολούνται (σοβαρά η όχι δεν έχει καμία σημασία) με την σκοποβολή σε πήλινο στόχο, κοιμούνται και ξυπνάνε με την αναζήτηση του “τέλειου κοντακιού”. Ποιο είναι αυτό; Μα το κοντάκι εκείνο που θα κάνει τα πιάτα να σπάνε από …μόνα τους. Η μανία των απανταχού τραπαδόρων και σκηταδόρων και οι ατέλειωτες ώρες που έχουν περάσει τρίβοντας και ξύνοντας ξύλα, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τον πυρετό της αναζήτησης της “φιλοσοφικής λίθου” από τους αλχημιστές του Μεσαίωνα.
Οι επισκευές και οι μετατροπές που φτάνουν σε πολλές περιπτώσεις τα όρια της τρέλας, συνήθως δεν οδηγούν τους πειραματιζόμενους σκοπευτές στην “σκοπευτική γη της επαγγελίας”. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Οι πλέον έμπειροι (και ψύχραιμοι) σκοπευτές αναφερόμενοι σχετικά, κάνουν λόγο για την επικίνδυνη, κολλητική νόσο που αποκαλείται “κοντακίασις”.
* Τι είναι αλήθεια εκείνο που κάνει τους ανά την υφήλιο σκοπευτές να ψάχνουν για να βρουν (επί ματαίω) το “τέλειο κοντάκι”.
* Τι είναι αλήθεια αυτό που μας κάνει (όλους μας) να ξεσπάμε στο δύστυχο ξύλο;
Απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Για το θέμα αυτό έχουν γραφτεί ολόκληροι τόμοι και έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης. Θα μπορούσαμε να πούμε, με πολύ απλά λόγια, ότι η “κοντακίασις” (όπως λέγεται) είναι ταυτόσημη με την σκοπευτική ανασφάλεια. Τα ανθρώπινα λάθη, η ελλιπής προπόνηση και τα σφάλματα τεχνικής εύκολα φορτώνονται στο “κακό” κοντάκι. Ξεχνώντας βέβαια ότι ήταν ακριβώς το ίδιο κοντάκι που πριν από λίγες ημέρες έκανε (πανεύκολα) καλά σκορ. Όπως και να το κάνεις, πολύ πιο εύκολα “βάζει κανείς χέρι” στο κοντάκι και απείρως δυσκολότερα στις κάνες και στους κυλίνδρους.
Ένας από τους γνωστούς Έλληνες τραπαδόρους (παλαιότερα μέλος της εθνικής), ο Ανδρέας Πλαστουργός μετά από πολλές απόπειρες και άλλες τόσες αλλαγές στο όπλο του έκανε (επιτέλους) σε μια προπόνηση στην Ελευσίνα, το επιθυμητό 25/25. “Επιτέλους, είπε. Έφτιαξα το όπλο στα μέτρα μου. Δεν πρόκειται να ποτέ πλέον να το πειράξω” κατέληξε. Όμως λίγα μόνο λεπτά της ώρας αργότερα, εθεάθη να λύνει το όπλο και να αλλάζει όλες τις ρυθμίσεις του κοντακιού.
Δυστυχώς κάποτε νόμιζα ότι η “κοντακίασις” ήταν καθαρά ελληνική νόσος, που δεν είχε κανένα κρούσμα εκτός των ορίων της ελληνικής επικράτειας. Πολύ γρήγορα αντελήφθην ότι απείχα παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Ο Ντανιέλε Τσιόνι στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1988 ξεκίνησε την επίσημη προπόνηση του τράπ με ένα φτωχό 17/25. “Αλίμονο μου” ψέλλισε και έπιασε δουλειά. Άρχισε να χαμηλώνει το κοντάκι του πανάκριβου όπλου του. Όσο έξυνε τόσο τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Είχε χαμηλώσει το κοντάκι περίπου 2,5 εκατ όταν επιτέλους φάνηκε να ικανοποιείται. Άλλωστε είχε βραδιάσει και η προπόνηση είχε τελειώσει.
Ο αγώνας που άρχισε την επομένη ήταν ένας ακόμα θρίαμβος για τον Ιταλό σκοπευτή που όχι μόνο κέρδισε αλλά και τελείωσε τον αγώνα με το πολύ καλό 196/200. Την επόμενη φορά που τον είδα παρατήρησα ότι έριχνε με άλλο κοντάκι. Σε σχετική ερώτηση μου απάντησε: “Πήγα στην Ιταλία και προσπάθησα να κάνω μια καλή επώμιση. Μάταιος κόπος. Δεν έβλεπα καν τη ρίγα. Έτσι το παράτησα και έβαλα καινούργιο”. Σε ερώτηση μου “μα καλά πώς έγινε στο πανευρωπαϊκό το όπλο αυτό να σου έρχεται γάντι”. Αυτός περιορίστηκε να σηκώσει τους ώμους και να μου γυρίσει την πλάτη…
Το 1995 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ζούλ (Γερμανία) ο Μάρκο Τιταρέλλι δεν μπορούσε να βρει άκρη. Τα νούμερα που έκανε στις επίσημες προπονήσεις του τράπ θύμιζαν πρωτάρη σκοπευτή (17/25 και 18/25). Μπροστά στην προγραφόμενη καταστροφή επενέβη ο προπονητής της Ιταλικής ομάδας Τσιόνι: “Ξέρω τι φταίει του είπε. Το κοντάκι σου θέλει φτιάξιμο. Πήγαινε στο μπαρ πιες μια μπύρα και έλα σε μια ώρα να το πάρεις”. Όπερ και εγέννετο. Σε μια ώρα ο Τιταρέλλι παρέλαβε το τουφέκι του, στο οποίο υπήρχαν εμφανή τα ίχνη των μετατροπών χάρη σε μια μαύρη μονωτική ταινία που υπήρχε κοντά στο πέλμα. Ο Τιταρέλλι μπήκε στο σταντ για να το δοκιμάσει και όταν βγήκε ήταν ενθουσιασμένος. Τις επόμενες δυο ημέρες στον αγώνα ο Ιταλός ήταν αλάνθαστος: μετά από ένα 125/125 σφράγισε το χρυσό με το φανταστικό 150/150, που ήταν βέβαια παγκόσμιο ρεκόρ. Μετά την απονομή ο Τσιόνι τον φώναξε, έλυσε την μονωτική ταινία και …ω του θαύματος φάνηκε ότι δεν είχε κάνει καμία εντελώς αλλαγή στο κοντάκι. Δυστυχώς ο Μάρκο Τιταρέλλι δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει τον άθλο του αφού πολύ σύντομα εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Έτσι μείναμε με την απορία με ποιο τέχνασμα θα μπορούσε να ξαναπετύχει το “απόλυτο” 150/150/
Ο Τζιοβάνι Πελιέλλο λίγο μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο τράπ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας καθόταν μέσα στο σκοπευτήριο του Μαρκόπουλου και έβλεπε τα κορίτσια να προετοιμάζονται για τον αγώνα του τράπ.
Η ερώτηση μου βέβαια σχετική με το “τέλειο” όπλο (φοβήθηκα να πω για κοντάκι).
Γέλασε: “Κέρδισα μετάλλιο στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες με την Perazzi και στη συνέχεια άλλαξα εταιρία. Με την Beretta κέρδισα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και το δεύτερο Ολυμπιακό μου μετάλλιο. Επομένως…”
Επομένως ο άνθρωπος με όποιο όπλο και να αγωνιστεί θα είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Γιατί βασικά κουβαλάει πάνω του χιλιάδες ώρες προπόνησης.
Λίγο μετά πρόσθεσε: “Βέβαια το πιο σημαντικό είναι το όπλο να είναι στα μέτρα σου”. Το ξανασκέφτηκε και γέλασε ξανά: “Μπα, ούτε αυτό ισχύει. Κοίταξε την Φελίτσι και το όπλο της”. Η Ιταλίδα πρωταθλήτρια (ύψους 1,50 μ) φαίνεται να έχει “κλέψει” το όπλο του Ολλανδού Ντόμπελινγκ (ύψος 1.95 μ). Με το “περίεργο” αυτό πράγμα (γιατί ελάχιστα θυμίζει όπλο) η Ιταλίδα είναι τα τελευταία χρόνια είναι σε όλες τις διοργανώσεις ανάμεσα στις καλύτερες του κόσμου.
Συμπέρασμα υπάρχει; Τα πιάτα σπάνε όταν ο σκοπευτής βρίσκεται σε καλή προπονητική και ψυχολογική κατάσταση. Άσχετα αν το όπλο είναι γνωστής και εγνωσμένης φίρμας και το κοντάκι στα μέτρα του. Χαίρετε…
Last edited:
Το Άρθρο καθε αλλο παρα ενδιαφέρον ειναι .Το ενδιαφέρον θα ηταν να μιλησουμε για τον αρθρογράφο που το γραψε αν πραγματικα ειναι γνωστης! Σίγουρα Υπάρχει κοσμος που εχει ευκολη την δικαιολογία οτι φταιει παντα το κοντακι αλλα μην τα μηδενιζουμε ολα!!
Χρονια πολλα!!!
Χρονια πολλα Γιωργο Καλλιτεχνη!!
Δεν έχω κάτι με τους κοντακαδες.Την δουλειά τους κάνουν κ μάλιστα την κανουν πολύ καλα από οτι βλέπω.Ουτε λέω σε κανέναν να μην φτιάξει κοντακι στα μέτρα του.Το αρθρο το έβαλα γιατί εχει γραφτεί από ένα γνωστό σκοπευτή του Τραπ τον κεφάλα(πού ουτε με ξέρει ούτε τον ξέρω).
Μπορεί ο άνθρωπος να εχει δίκιο μπορεί και όχι.Μου έκανε εντύπωση πως ένας σκοπευτής δεν πολυπιστευει σε κοντακια(αν κατάλαβα καλα) αλλα σε μια καλή φυσική κατάσταση κ προπόνηση.
Μάκης
Banned
εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι η προετοιμασία και η ψυχολογία είναι το πάν άσχετα αν το κοντάκι είναι στα μέτρα του από τον ίδιο τον σκοπευτή η από τον καλύτερο κατασκευαστή κοντακίων
γι αυτό και ακούγεται στους μεγάλους αγώνες η χρήση κάποιων συμπληρωμάτων ψυχραιμίας για να το πώ ευγενικά
για το κοντάκι δεν νομίζω ότι υπάρχει σκοπευτής που να ρίχνει χωρίς να το έχει στα μέτρα του ακόμα και σε διασυλλογικούς αγώνες πόσο περισσότερο σε αγώνες διθνών συμμετοχών με ομάδα προπονητές ψυχολόγους κ.λ.π.
γι αυτό και ακούγεται στους μεγάλους αγώνες η χρήση κάποιων συμπληρωμάτων ψυχραιμίας για να το πώ ευγενικά
για το κοντάκι δεν νομίζω ότι υπάρχει σκοπευτής που να ρίχνει χωρίς να το έχει στα μέτρα του ακόμα και σε διασυλλογικούς αγώνες πόσο περισσότερο σε αγώνες διθνών συμμετοχών με ομάδα προπονητές ψυχολόγους κ.λ.π.
Οταν μιλαμε για αθλημα και μαλιστα σε αυτο το επιπεδο, εννοειται οτι παιζει ρολο η ψυχολογια. Αλλα οτι αν εισαι σε καλη μερα, και το οπλο ειναι αλλου για αλλου, θα πας καλα σε αγωνα ή στο κυνηγι, δεν νομιζω να ισχυει. Κανονικα θα επρεπε να ειναι η πρωτη κινηση που κανει κανεις οταν αγοραζει οπλο, το να φτιαξεις κοντακι στα μετρα σου.
ρε βικτωρα αμα εχεις χερια δεν σου φταιει τιποτα.ποτε ητανε ο ρωσος περυσι η προπερυσι που δεν του περασανε τ οπλο κι επαιξε στο σπορτινγκ με οπλο του σκοπευτηριου και βγηκε δευτερος με 2 πιατακια διαφορα.καλα το κοντακι να εινα στα μετρα σου αλλα αδερφε αμα δεν εχεις χερια νανακια.π.χ ο μαυρος κακα παιζει στις τσιχλες?το κοντακι ειναι στα μετρα του?
Eυριπιδη, καλημερα
Ο μαυρος μια χαρα παιζει, αλλα φαντασου πως θα επαιζε αν ηταν στα μετρα του. Αυτο που κανουμε ολοι λαθος ειναι πως ταιριαζουμε το πως παιζουμε στο οπλο που πηραμε, ενω θα επρεπε να γινει το αντιθετο. Το κοντακι ή το οπλο, δε θα σε κανει φοβερο αθλητη ή κυνηγο, αλλα θα σε βαλει στο σωστο δρομο ωστε να βελτιωσεις τη σκοπευτικη σου ικανοτητα.
ο Ρωσος παιζει να ριχνει σε μια σαιζον οσα ριχνουμε ολοι μαζι οι κυνηγοι των Χανιων το χρονο. Οποτε με το δικο του οπλο, παιζει να εβλεπες ακομα μεγαλυτερα σκορ.
Ο μαυρος μια χαρα παιζει, αλλα φαντασου πως θα επαιζε αν ηταν στα μετρα του. Αυτο που κανουμε ολοι λαθος ειναι πως ταιριαζουμε το πως παιζουμε στο οπλο που πηραμε, ενω θα επρεπε να γινει το αντιθετο. Το κοντακι ή το οπλο, δε θα σε κανει φοβερο αθλητη ή κυνηγο, αλλα θα σε βαλει στο σωστο δρομο ωστε να βελτιωσεις τη σκοπευτικη σου ικανοτητα.
ο Ρωσος παιζει να ριχνει σε μια σαιζον οσα ριχνουμε ολοι μαζι οι κυνηγοι των Χανιων το χρονο. Οποτε με το δικο του οπλο, παιζει να εβλεπες ακομα μεγαλυτερα σκορ.
σου ειπα δεν διαφωνω στο θεμα κοντακι.αλλα τα χερια παιζουν ρολο.εμενα π.χ το καλυτερο κοντακι να μου φτιαξουνε καψοφυσεκης θα μεινω
Γιατι το λες αυτό Ευριπίδη?Όλοι χάνουμε τουφεκιες εξάλλου..
Τασο, τα ιδια ειμαι και γω, απλα ενα κοντακι στα μετρα μου, θα μου δωσει ενα λιγοτερο πραγμα για να εχω στο μυαλο. Δε θα μου δωσει ουτε τεχνικη, ουτε θα σταματησει να χρειαζεται η επωμιση στο σπιτι, απλα θα βοηθησει ωστε ολα οσα κανω να μην πανε στο βροντο.
τασο το λεω απο την αποψη οτι δεν ξερω για τους αλλους αλλα εγω εχω γινει λογω των περιστασεων θες τα παιδια θες οι υποχρεωσεις θες ο οικονομικος παραγοντας κυνηγος του σαββατοκυριακου.οταν δεν μπορω να εξασκουμαι οπως πρεπει και να ριχνω συχνα στο σκοπευτηριο γιατι καλωσ η κακως αυτο ειναι μεγαλο σχολειο 200 κοντακια να φτιξω στα μετρα μου το ιδιο αποτελεσμα θα εχω.και φυσικα συμφωνω μαζι σου οτι ντουφεκιες χανουν ολοι.εγω ομως μπορει να χασω καποιες που καποιος που ασχολειται πιο εντατικα δεν θα τις χασει
Ευριπιδη συμφωνω σε όλα.Εγω δεν έχω ιδέα τι θα πει σκοπευτηριο..
Είμαι αυτοδίδακτος(κ σίγουρα λάθη κάνω).
Αυτο που με βοήθησε τρομερά ειναι οτι απο πιτσιρικάς και μέχρι κ τώρα Κυνηγάω τσίχλες με "μανία"(πιο παλιά έκανα καθημερινές εξόδους)..Δεν φανταζεσε πόσο με βοήθησε αυτο το μικρό θήραμα..Πειραματισμοί πολλοί με την σκόπευση.Και να χαθούν και τουφεκιες δεν υπάρχει θέμα..Δεν ειναι και λαγος
Mafia Calabria
Moderator
Θα συμφωνήσω και με τους δύο, και γω μια από τα ίδια Ευριπίδη και χειρότερα να πω εγώ είμαι του καναπέ λόγω συγκυριων και καταστάσεων και άμα δεν ήτανε η παρέα εδώ θα την έβγαζα με βιντεακια από το YouTube. Η κάθε δραστηριότητα απαιτεί εξάσκηση τόσο θεωρητική όσο και πρακτική κυρίως ώστε να γινόμαστε καλύτεροι χρόνο με το χρόνο, άμα αφήσεις κάτι σε αφήνει και αυτό με τη σειρά του. Παθών και εγώ μετά από χρόνια απουσίας κατέβηκα πέρσι στο νησί για το αγαπημένο κυνήγι που είναι η πέρδικα, καινούρια όπλα φυσιγγια τσοκ χωρίς καμία εξοικείωση μαζί τους και χωρίς καμία δοκιμή. Στην αρχή τα πήγα καλά μετά όμως άρχισε η πτώση μέχρι τα μέσα της περιόδου λίγες έως ελάχιστες βέβαια οι συναντήσεις αλλά ήταν κρίμα και αυτές να πηγαίνουν χαραμι από δικά μου λάθη. Για καλή μου τύχη έκανε ένα περάσματακι τσιχλες και έριξα τουφεκιδι που έβγαλα τα απωθημένα μου για χρόνια, το Σαββατοκύριακο στην περδικα άλλος άνθρωπος αυξήθηκαν οι επιτυχίες κατακόρυφα που απορησα και εγώ ο ίδιος αλλά νομίζω είχε βάλει το χεράκι της η Αγία Τσίχλα (πολες επώμισεις, τουφεκιες,γρήγορη σκοπευση κτλ ). Τάσο μεγάλο σχολείο η τσίχλα για αρχάριους,έμπειρους και βετερανους κυνηγούς ,κανένα άλλο θυραμα δεν σου προσφέρει τα πλεονεκτηματα(λόγο πλυθησμου, τουφεκιων)του κυνηγιού της τόσο καρτέρι περισσότερο όμως το περπατητο που μετά τρέλα σηκωματα και το μικρο ογκο τους ακονιζουν τις αισθήσεις τη σκοπευση και χαρίζουν μεγάλες συγκινήσεις.Ευριπιδη συμφωνω σε όλα.Εγω δεν έχω ιδέα τι θα πει σκοπευτηριο..
Είμαι αυτοδίδακτος(κ σίγουρα λάθη κάνω).
Αυτο που με βοήθησε τρομερά ειναι οτι απο πιτσιρικάς και μέχρι κ τώρα Κυνηγάω τσίχλες με "μανία"(πιο παλιά έκανα καθημερινές εξόδους)..Δεν φανταζεσε πόσο με βοήθησε αυτο το μικρό θήραμα..Πειραματισμοί πολλοί με την σκόπευση.Και να χαθούν και τουφεκιες δεν υπάρχει θέμα..Δεν ειναι και λαγος
Ζητώ συγνώμη που βγήκα .off
θα ήθελα να προσθέσω ότι εκτός από ένα κοντάκι στα μετρα μας που το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό εξίσου σημαντικά είναι και κάποια μαθήματα με έναν πεπειραμενο δάσκαλο σκοποβολής που ομως θα έχει τη δεινατοτητα να μοιραστεί τις γνώσεις του μαζί μας και να διορθώσει τα οποία σκοπευτικά λάθη κάνουμε.
πολυ σωστος ο κωνσταντινος