A
AltairLusso
Τάσο, προσπαθώ να καταλάβω την ένταση σου αλλά δεν την αντιλαμβάνομαι. Δες το λίγο πιο ψύχραιμα το θέμα, δεν είπε κανένας να πετάξει κανένας τίποτα. Ένας καλός σκοπευτής θα υπήρχε πάντα σε κάποιο χωριό, σε κάποια παρέα ή σε κάποια γειτονιά. Αν είχες προσωπικά γνωρίσει έναν τέτοιον και προσπαθήσεις να τον φέρεις στην θύμηση σου, κατά πάσα πιθανότητα θα διαπιστώσεις ότι ήταν κάποιος άνθρωπος μετρίου αναστήματος τον οποίον λογικά θα τον διακατείχε και κάποια ιδιαίτερη ευφυΐα. Εύλογα μπορεί να αναρωτηθείς γιατί μπλέκω την ευφυΐα με την σκόπευση. Δεν ξέρω αν το έχει θίξει ποτέ κανείς από τους βαρύγδουπους γνώστες της βλητικής και της μετροληψίας, αλλά προσπαθώντας όλα αυτά τα χρόνια να μην παρατηρώ απλά αλλά να προσπαθώ να πάω ένα βήμα πιο πέρα, μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως οι καλοί σκοπευτές είναι άνθρωποι που τους διακατέχει μια ιδιαίτερη ευφυΐα. Δεν έχει σημασία αν είναι βοσκοί ή αν είναι καρδιοχειρουργοί, σημασία έχει ότι σίγουρα στην ζωή τους αυτοί οι άνθρωποι ήταν και είναι αυτό που εύστοχα αναφέρει ο λαός "διαόλου κάλτσα". Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων πέραν της τυχαίας από την φύση τους "καλή" σωματοδομή ως προς τα όπλα της μαζικής παραγωγής, είχαν και την ικανότητα να προσαρμόζονται καλύτερα από τους υπολοίπους πάνω σε ένα κοντάκι που μπορεί να τους "ερχόταν" καλά αλλά εκείνοι το κάναν να φαίνεται επάνω τους τέλειο.
Από αυτά που έχω δει προσωπικά στους κυνηγότοπους τα τελευταία 30 χρόνια, από 10 χρονών παιδάκι δηλαδή, είναι τελείως αντίθετο με αυτό που προσπαθείς να εκφράσεις σχετικά με τις δυνατότητες ορισμένων παλιών ή νέων στον κυνηγότοπο. Επειδή το "παλιό" έχει την τάση να μας γοητεύει και να το "μυθοποιούμε" έχω δει απίστευτα ποσοστά αστοχίας από αυτούς τους παλιούς κυνηγούς που συνήθως επικαλείσαι. Έχω δει παιδάκι, μιας και έχω αμυδρά στο μυαλό μου την εποχή που επιτρέπονταν τα περισσότερα φυσίγγια από τα 3 στην καραμπίνα, να πλησιάζει "παλιός" το τρυγόνι, καθισμένο στα σύρματα, στα 30 μέτρα και να του ρίχνει 5 τουφεκιές και το τρυγόνι σε κάθε τουφεκιά να γυρίζει το κεφάλι του πέρα δώθε για να καταλάβει τι γινόταν και στο τέλος έφυγε. Έχω δει κοπαδάκια με τρυγόνια να πλανάρουν την πρώτη μέρα το ξημέρωμα πάνω από τον ήλιοσπορο και να σηκώνεται ο παλιός να τους ρίχνει 5 ή 6 τουφεκιές σε τραβέρσα στα 20 μέτρα και να μην παίρνει κανένα. Έχω δει από κοντά σε κυνήγι μπεκάτσας να σηκώνονται τουλάχιστον 20 φερμαριστά πουλιά σε καθαρό πουρνάρι και να πηγαίνει η τριάρα σύννεφο και στο τέλος να καταφέρνουν από μία μπεκάτσα και να είναι ευτυχισμένοι. Έχω δει βετεράνο του βάλτου, όταν τον ρώτησα γιατί δεν πάει στην έναρξη για τρυγόνια, να μου λέει αγανακτισμένος ότι για πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή του πήγε την περασμένη χρονιά για τρυγόνια και έριξε 3 κουτιά φυσίγγια την πρώτη μέρα και πήρε ένα τρυγόνι.
Ακόμα και στις μέρες μας, ξημερώνει η 20η Αυγούστου σε κάποιο χωριό της επαρχίας και ακούς τους ντόπιους χωριανούς που έχουν πιάσει τα καλά καρτέρια να κάνουν πλάκα μεταξύ τους, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον και όταν ξημερώσει πάει το "κλαμπάνισμα" σύννεφο. Νταβ, νταβ, νταβ, μετά από λίγο νταβ, νταβ, μετά από λίγο νταβ, νταβ, νταβ, ρεεεεε έπεσε; Όχιιιιι, σκαγιομένο είναι σε ένα δέντρο, πάτα, κιούτα, πάτα, κιούτα, ρε τι πάθαμε μας έφυγε το τρυγόνι .... και άλλα πολλά αμέτρητα τέτοια.
Αυτό που θέλω εν κατακλείδι να πω, είναι ότι κανείς δεν διαγράφει το παρελθόν αλλά από την άλλη δεν πρέπει να θεοποιείται κι' όλας. Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, αλλά δεν πειράζει, είναι ότι το σωστό κοντάκι στα μέτρα του κυνηγού φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο για την επιτυχία. Μετά είναι η εξοικείωση με το εκάστοτε θήραμα, προσκοπεύσεις κτλ και τέλος το φυσίγγι.
Από αυτά που έχω δει προσωπικά στους κυνηγότοπους τα τελευταία 30 χρόνια, από 10 χρονών παιδάκι δηλαδή, είναι τελείως αντίθετο με αυτό που προσπαθείς να εκφράσεις σχετικά με τις δυνατότητες ορισμένων παλιών ή νέων στον κυνηγότοπο. Επειδή το "παλιό" έχει την τάση να μας γοητεύει και να το "μυθοποιούμε" έχω δει απίστευτα ποσοστά αστοχίας από αυτούς τους παλιούς κυνηγούς που συνήθως επικαλείσαι. Έχω δει παιδάκι, μιας και έχω αμυδρά στο μυαλό μου την εποχή που επιτρέπονταν τα περισσότερα φυσίγγια από τα 3 στην καραμπίνα, να πλησιάζει "παλιός" το τρυγόνι, καθισμένο στα σύρματα, στα 30 μέτρα και να του ρίχνει 5 τουφεκιές και το τρυγόνι σε κάθε τουφεκιά να γυρίζει το κεφάλι του πέρα δώθε για να καταλάβει τι γινόταν και στο τέλος έφυγε. Έχω δει κοπαδάκια με τρυγόνια να πλανάρουν την πρώτη μέρα το ξημέρωμα πάνω από τον ήλιοσπορο και να σηκώνεται ο παλιός να τους ρίχνει 5 ή 6 τουφεκιές σε τραβέρσα στα 20 μέτρα και να μην παίρνει κανένα. Έχω δει από κοντά σε κυνήγι μπεκάτσας να σηκώνονται τουλάχιστον 20 φερμαριστά πουλιά σε καθαρό πουρνάρι και να πηγαίνει η τριάρα σύννεφο και στο τέλος να καταφέρνουν από μία μπεκάτσα και να είναι ευτυχισμένοι. Έχω δει βετεράνο του βάλτου, όταν τον ρώτησα γιατί δεν πάει στην έναρξη για τρυγόνια, να μου λέει αγανακτισμένος ότι για πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή του πήγε την περασμένη χρονιά για τρυγόνια και έριξε 3 κουτιά φυσίγγια την πρώτη μέρα και πήρε ένα τρυγόνι.
Ακόμα και στις μέρες μας, ξημερώνει η 20η Αυγούστου σε κάποιο χωριό της επαρχίας και ακούς τους ντόπιους χωριανούς που έχουν πιάσει τα καλά καρτέρια να κάνουν πλάκα μεταξύ τους, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον και όταν ξημερώσει πάει το "κλαμπάνισμα" σύννεφο. Νταβ, νταβ, νταβ, μετά από λίγο νταβ, νταβ, μετά από λίγο νταβ, νταβ, νταβ, ρεεεεε έπεσε; Όχιιιιι, σκαγιομένο είναι σε ένα δέντρο, πάτα, κιούτα, πάτα, κιούτα, ρε τι πάθαμε μας έφυγε το τρυγόνι .... και άλλα πολλά αμέτρητα τέτοια.
Αυτό που θέλω εν κατακλείδι να πω, είναι ότι κανείς δεν διαγράφει το παρελθόν αλλά από την άλλη δεν πρέπει να θεοποιείται κι' όλας. Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, αλλά δεν πειράζει, είναι ότι το σωστό κοντάκι στα μέτρα του κυνηγού φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο για την επιτυχία. Μετά είναι η εξοικείωση με το εκάστοτε θήραμα, προσκοπεύσεις κτλ και τέλος το φυσίγγι.
