Κατά αρχή, να χαίρονται τα σκυλάκια τους οι τυχεροί κάτοχοί!
Η Σίμπα είναι ''φωτιά'', η φάση στο 0:50 που δεν μπαίνει στο πυκνό αλλά ορμάει στην κυριολεξία πηδώντας μέσα, καθρεφτίζει την ψυχοσύνθεση αυτής της σκυλίτσας και ενώ την βλέπεις ενεργητικότατη και ζωηρότατη και νομίζεις ότι δεν μαζεύεται, με ένα σήκωμα του χεριού του κατόχου της, κάθεται κάτω και τον κοιτάζει στα μάτια...
Φαίνεται ο κάτοχός της ότι έχει επενδύσει αρκετό χρόνο στην εκπαίδευση και στη επαφή με την σκυλίτσα του. Μπράβο...
Αν επιτρέπεται πόσο χρονών είναι?
Η άλλη την κουτάβα η Ντιάνα, που είναι στα πρώτα βήματα, έχει εκπαιδευτεί στην βασική υπακοή ή είναι έμφυτη αυτή η τάση να προσπαθεί να διατηρεί την επαφή της με τον κατοχός της και να μην τρέχει δεξιά και αριστερά σαν κουτάβι?
Ο τρόπος εργασίας των Σπρίνγκερ Σπανιέλ, υπάκουα, απόλυτα ελεγχόμενα, να σαρώνουν και να ξεπετούν τα πάντα στο περασμά τους, να μην φοβούνται το πυκνό και να ''φέρνουν τα πουλιά στο χέρι'' από στεριά και νερό, ήταν και είναι ο επιθυμητός και ο ιδανικός τρόπος εργασίας, ανεξαρτήτου ράτσας σκύλου, για το σύνολο των κυνηγών του τόπου μου, έως και την δεκαετία του '90 που έγινε γνωστό πως πρέπει να κυνηγούν τα σκυλιά φέρμας.
Μάλιστα πολλοί 60χρονοι-70χρονοι κυνηγοί χαρακτηριστικά λένε ''αν δεν το βλέπεις το σκυλί δεν φχαριστιέσαι κυνήγι'' ή ''όταν ανοίγεται το σκυλί και φερμάρει την ξυλόκοτά, μέχρι να πάς αυτή έχει περπατήσει και έχει προετοιμαστεί να πετάξει από την άλλη μεριά''.
Παρεπιπτώντος με ουρά τα Σπρινκεράκια μ΄αρεσουν πολύ περισσότερο, αν και καταλαβαίνω ότι τέτοιες κινητικές ουρές τραυματίζονται συχνά στο πυκνό.