Κουμαράδες τους λέμε εμείς Γιάννη και λογικά και εσείς.Κοκκινομανίτες δεν τους έχω ακούσει.
Μανώλη, ιντερνετικά δεν γίνονται ταυτοποιήσεις αλλά μόνο εκτιμήσεις. Από εδώ, αναφέροντας το κατ' εκτίμηση πιθανό είδος, βοηθάμε ο ένας τον άλλον στην αναζήτηση της γνώσης μέσα από τις έγκυρες πηγές και τη σχετική βιβλιογραφία. Η εξοικείωση με κάθε είδος μανιταριού, είναι προσωπική και μακροχρόνια διαδικασία και μέχρι να το καταναλώσουμε θα πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι για την ικανότητά μας στην ταυτοποίησή του με όλες τις αισθήσεις μας, πράγμα το οποίο θα πρέπει να παίρνει αρκετά χρόνια ώστε να μας φεύγει και ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης. Οι δε πηγές που θα πρέπει να συμβουλευόμαστε, θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερες και όσο το δυνατόν ενημερωμένες. Στο βιβλίο του Κελτεμλίδη "Τα μανιτάρια του βουνού και του κάμπου", θεωρούνται φαγώσιμοι όλοι (ανεξαιρέτως) οι βωλίτες που δεν έχουν κόκκινο πόδι(!) ενώ, η θανατηφόρα «Γυρομίτρα η εδώδιμη»(!!!), «τρώγεται με προφυλάξεις»(!!!). Προσωπικά, αν είχα μείνει μόνο σε αυτό το βιβλίο ως πηγή, τώρα θα απολαμβάνατε την απουσία μου από το HL.
Άσ' τα σου λέω!... Δεν μου έχουν αφήσει ούτε μία σίγουρη μεριά! Δεν παραπονιέμαι όμως. Αντί για άγρια μανιτάρια τρώω άγρια γουρούνια.
Καλημέρα σε όλους. Θανατηφόρα μανιτάρια έχει φυσικά στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας μας και στην Πελοπόννησο. Προσωπικά έχω βρει αρκετές φορές τον αμανίτη τον φαλοειδή, τον πανθήρινο και τον ανοιξιάτικο (verna). Όλοι θανατηφόροι. Επίσης τις θανατηφόρες λεπιώτες καθώς και τις γαλερίνες, επίσης θανατηφόρες. Ο φίλος Μονήρης μιά χαρά τα γράφει παραπάνω. Βέβαια να δικαιολογήσω τον συγχωρεμένο τον Κελτεμελίδη, γιατί είναι παλιές οι πληροφορίες στα βιβλία του, αφού ήταν από πηγές προ 30 ετών. Πολλές από τις γνώσεις που έχουμε σήμερα είναι νεότερες.
Φίλε Μονήρη, έχεις δίκιο!. Ιντερνετικά δεν γίνονται εκτιμήσεις και ειδικά στα μανιτάρια. Όμως και έτσι είναι πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες, και γινόμαστε ακόμη πιο επιφυλακτικοί!. Σωστό και αυτό που αναφέρεις για τις επιστημονικές ονομασίες τους γιατί έτσι δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας ως προς το είδος!.Μανώλη, ιντερνετικά δεν γίνονται ταυτοποιήσεις αλλά μόνο εκτιμήσεις. Από εδώ, αναφέροντας το κατ' εκτίμηση πιθανό είδος, βοηθάμε ο ένας τον άλλον στην αναζήτηση της γνώσης μέσα από τις έγκυρες πηγές και τη σχετική βιβλιογραφία. Η εξοικείωση με κάθε είδος μανιταριού, είναι προσωπική και μακροχρόνια διαδικασία και μέχρι να το καταναλώσουμε θα πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι για την ικανότητά μας στην ταυτοποίησή του με όλες τις αισθήσεις μας, πράγμα το οποίο θα πρέπει να παίρνει αρκετά χρόνια ώστε να μας φεύγει και ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης. Οι δε πηγές που θα πρέπει να συμβουλευόμαστε, θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερες και όσο το δυνατόν ενημερωμένες. Στο βιβλίο του Κελτεμλίδη "Τα μανιτάρια του βουνού και του κάμπου", θεωρούνται φαγώσιμοι όλοι (ανεξαιρέτως) οι βωλίτες που δεν έχουν κόκκινο πόδι(!) ενώ, η θανατηφόρα «Γυρομίτρα η εδώδιμη»(!!!), «τρώγεται με προφυλάξεις»(!!!). Προσωπικά, αν είχα μείνει μόνο σε αυτό το βιβλίο ως πηγή, τώρα θα απολαμβάνατε την απουσία μου από το HL.
Οι αμανίτες είναι από τα πιο δύσκολα στην ταυτοποίησή τους μανιτάρια, λόγω της πληθώρας των ειδών και της ομοιότητά τους, γι' αυτό και ευθύνονται για τα περισσότερα ατυχήματα με τραγικά αποτελέσματα. Στην οικογένειά τους ανήκουν τα πιο θανατηφόρα μανιτάρια της Ελλάδας, τα οποία εμφανίζονται και στην Πελοπόννησο αλλά δεν το λέμε για τουριστικούς λόγους.
Επίσης, για να μπορούμε να συνενοηθούμε εδώ μέσα, καλό είναι να χρησιμοποιούμε τις επιστημονικές ονομασίες των μανιταριών, ελληνικές και λατινικές. Τις, συναισθηματικά φορτισμένες, "παραδοσιακές" ονομασίες τους, ας τις κρατήσουμε για το καφενείο του χωριού.
Πλάκα έκανα Μανώλη. Δεν πρέπει όμως να δίνουμε βάση σε "πληροφορίες" που αποτέλεσμα (αν όχι σκοπό) έχουν τον εφησυχασμό. Σχέση με την Πελοπόννησο δυστυχώς εγώ δεν έχω, αλλά, όπως βλέπεις, ο φίλος Τάσος αναφέρει ότι έχει συναντήσει ήδη πέντε θανατηφόρα.
Προς θεού Τάσο! Δεν ήθελα να κατηγορήσω τον αείμνηστο Κελτεμλίδη, τον έγκριτο επιστήμονα και αγωνιστή, και λυπάμαι αν φάνηκε έτσι. Γι' αυτό άλλωστε χρησιμοποίησα παθητική (θεωρούνται φαγώσιμοι). Απλά ήθελα να τονίσω την εξέλιξη που έχει η μυκητολογία ως επιστήμη στο πέρασμα των χρόνων αλλά και τα ίδια τα μανιτάρια ως ζωντανοί οργανισμοί ή εμείς ως καταναλωτές, και ανέφερα το βιβλίο απ' το οποίο ξεκίνησα κι εγώ αυτό το συναρπαστικό ταξίδι στη γεύση και τη γνώση. Άλλωστε, και κάποια "σημερινά" ασφαλή μανιτάρια, "αύριο" θα περιλαμβάνονται στα ύποπτα ή και επικίνδυνα, όπως συνέβη με πολλά "χτεσινά" (πχ Marasmius oreades). Σημαντικός επίσης παράγοντας που αξίζει να ερευνάται σχολαστικά αποτελεί και το περιβάλλον ως προς την τοξική επιβάρυνσή του. Γι' αυτό, η ιστορία ενός τόπου, έχει ιδιαίτερη σημασία για έναν μανιταροσυλλέκτη ή/και ερευνητή.
Σου μυρίζει τίποτα ;;;
Άστα Κώστα, το ίδιο δίλημμα έχω και εγώ και τώρα με τις βροχές έχουν μεγαλώσει ένα σωρό. Το κακό είναι ότι δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να ξέρει από μανιταρια, μας λείπει τελείως αυτή η κουλτούρα αφού και οι μεγαλύτεροι δεν τα άγγιζαν Τώρα οι νεότεροι δεν αναγνωρίζουν ούτε τα βρώσιμα αγριόχορτα, αλλά σε αυτό φταίνε αυτοί.
Χίλια δίκια έχεις αγαπητέ μου!
