Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε εκδρομή μαζί με άλλα άτομα.... αλλά για μένα ήταν πολύ σημαντικό που ήταν μαζί μου ο γιος μου. Ένιωσα περήφανος όταν ανέβηκε στο τέρμα χωρίς γκρίνιες.... μετά από 8 ώρες περπάτημα. Και για τον ίδιο είναι εμπειρία ζωής....θα το επαναλάβουμε
Πρεπει να τους δίνουμε κίνητρα να ζήσουν αυτες τις μοναδικές στιγμές και να αγαπήσουν δράσεις που τους φέρνουν κοντά στη φύση και στις ομορφιές της .
Πέρυσι σε ανάβαση που έκανα στα 2300 στα Τζουμέρκα πηρα και τον δικό μου που ηταν σχεδόν 16 με επιφύλαξη ,γιατι δεν περπατάει γενικώς,αλλα επέμενε να έρθει.
Η ανάβαση ξεκίνησε στις 5,30 το πρωί και ήταν και άυπνος. Δεν ειχε κατάλληλα παπούτσια και τα πόδια του έγιναν χάλια . Στην επιστροφή του έδωσα τα μποτάκια μου τα οποία αρνιόταν να φορέσει.
Παρ ολη την 12αωρη ταλαιπωρία που έφαγε και την κούραση στο λιοπύρι του Ιουλίου,το καταευχαριστήθηκε.. Ολο αυτο που έζησε ,οι εικόνες που εισέπραξε και η εμπειρία που ειναι μοναδική και συναρπαστική για ενα παιδί που δεν το χει ξανακάνει τον εκανε να μου μιλάει συνέχεια για αυτο και το ποτε θα το επαναλάβουμε.
Φετος αν και το είχαμε οργανώσει και ισως κάναμε και διανυκτέρευση, μας ανέτρεψε τα πλάνα το κουταβι που πήραμε . Την επομενη ναμαστε καλα .
Πάντως η αρχή έγινε και φέτος αρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για το κυνήγι και με ρωτάει αν μπορει απ του χρόνου να βγάλει αδεια.
Όνειρο ζω ,λεω μέσα μου
Επειδη έζησα τετειες στιγμές με τον πατερα μου , τώρα καταλαβαίνω ποσο σημαντικές ειναι και για τους δυο .