Είναι πραγματικά ουτοπικό να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε ένα κόμμα, τη στιγμή που ως μέλη συλλογικών οργανώσεων που πληρώνουμε οι ίδιοι, νιώθουμε ουσιαστικά αποξενωμένα από το σώμα τους. Φαντάσου τι εμπαιγμό θα τρώμε από ένα κόμμα το οποίο θα είναι αναγκασμένο να χαϊδεύει [κυρίως] τα αφτιά των αντικυνηγών και να υπακούει στις επιταγές των οικονομικών εκείνων δυνάμεων που κατατρέχουν το κυνήγι, για να μπει στη βουλή, και ,κυρίως, να παραμείνει (πράγμα το οποίο μου ακούγεται πολύ αστείο).
Οι κυνηγοί δεν είναι ένα κομμά-τι της κοινωνίας με κοινά ιδεολογικά και κοινωνικά στοιχεία ώστε να αντιπροσωπεύονται από κάποιο κόμμα και να διεκδικούν την πολιτική εξουσία, ούτε και η Βουλή μια πλατεία που η κάθε ομάδα ζητάει δια βοής τα δικαιώματά της. Αλλιώς θα είχαμε και Κόμμα Ελλήνων Καπνιστών, Κόμμα Ελλήνων Χασισοποτών, Κόμμα Ελλήνων Κολομπαράδων κτλ. Τι; δεν έχουν αυτοί δικαιώματα;
Όταν οι κυνηγοί περάσουν την πύλη με το γαλάζιο παραβάν, θα πρέπει να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές τους (στην καλύτερη περίπτωση) και τις ρουσφετολογικές τους (στη χειρότερη) αγκυλώσεις για να φτάσουν να ψηφίσουν το "
δικό" τους κόμμα. Πόσο ρεαλιστικό σου φαίνεται αυτό και μάλιστα υπό τις παρούσες συνθήκες;
Οι κυνηγοί, κατά την άποψή μου, εκείνο που χρειάζονται είναι μια σύγχρονη, ευέλικτη, ενιαία πανελλαδική συλλογική δομή, η οποία θα σέβεται κάθε μέλος της ως τέτοιο, είτε πρόκειται για μεγαλοαστό της Αθήνας είτε ερημίτη της Πίνδου, και με απόλυτη διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, θα αξιοποιεί τους διαθέσιμους πόρους προς όφελος των μελών της και την εξυγίανση και διάσωση της φυσικής δραστηριότητας του κυνηγιού, ακόμη και σε συνεργασία με άλλες οικολογικές οργανώσεις που αποδέχονται το κυνήγι ως μέρος της φύσης. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, απαιτείται [αυτό]κριτική και [αυτό]κάθαρση, ώστε να εξαλειφθεί η αιτία και όχι να αντιμετωπιστούν απλά και πάλι τα συμπτώματα.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα χρειαστεί ο κυνηγός να αποβάλει από το κυνήγι τον αστισμό και τον καταναλωτισμό, ώστε να μπορεί δικαίως να το αποκαλεί
φυσικό τρόπο ζωής. Διαφορετικά, ως αιμοσταγές χόμπι και εκτόνωση της εβδομαδιαίας αστικής καταπίεσης θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται από το ευρύ κοινό, και θα συνεχίσουμε να μην έχουμε ουσιαστικό αντίλογο σ’ αυτήν την κατηγορία. Θα πρέπει ο κυνηγός (και όχι μόνο αυτός) να καταλάβει ότι, στην προσπάθειά του να ανταπεξέλθει στο καταναλωτικό μοντέλο και τον κοινωνικό ανταγωνισμό, απειλεί ακούσια την επιβίωση της πέρδικας και του λαγού (και φυσικά, όλης της "άγριας" πανίδας και χλωρίδας).
Αν κατουράς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι.
Οι κυνηγοί θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα πραγματικά οικολογικό κίνημα, ενάντια στη λαίλαπα του καταναλωτισμού και της οικονομικής "ανάπτυξης", και να αποδείξουν στον κόσμο, που δυστυχώς απέχει από τη φύση, ποιος πραγματικά την απειλεί. Το άνοιγμα όμως των κυνηγών στην κοινωνία, δεν πρέπει να γίνει με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης!...
