Γιάννη ξεχνάς, όχι εσκεμμένα, ζεις μακριά. Στις διαμαρτυρίες του πρώτου μνημονίου, κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας από 600.000 ως 1 εκατ. κόσμος. Το σχέδιο ήταν να μην φτάσει αυτός ο κόσμος στο Σύνταγμα. Στο κέντρο της Αθήνας που είναι ένας χαρτογραφημενος λαβύρινθος, είναι εύκολο να το πετύχεις αυτό. Κλείνεις το μετρό Σύνταγμα, Ομόνοια, Ακρόπολη και αφήνεις Μοναστηράκι και Συγγρού, παρατάσεις μια ταξιαρχεια από αστακούς οπλισμένους και δεν πλησιάζει κουνούπι. Η πλατεία συντάγματος δεν λέει τίποτα, μάρμαρο είναι, δεν παίρνει φωτιά
.
Μην ξεχνάς και του γνωστούς αγνώστους που εμφανίζονται σαν από το πουθενά και φροντίζουν καλύτερα από τον καθένα να διακόπτουν τέτοιες κινήσεις. Η αφετηρία τους στο παρελθόν έχει γίνει το μετρό....Αμπελόκηποι....για όσους ξέρουν τι υπάρχει εκεί γύρω
.
Έμεινα άναυδος όταν μίλαγα με ανθρώπους που δεν το φανταζόμουν ότι θα πήγαιναν σε διαδήλωση, οικογενειαρχες κτλ. Μου λέγαν, δεν μας άφησαν να ανεβούμε από το Μοναστηράκι και πάνω.
Ξέραν ωστόσο πολύ καλά ότι ο Έλληνας δεν είχε φτάσει στο σημείο να συγκρουσθεί αδιαφορώντας για την ζωή του. Δεν ήταν στην απόγνωση του Αργεντινου που δεν τον ενδιέφερε αν θα γυρίσει σπίτι του ή όχι . Εκεί πάτησαν και στην πορεία μας πέταξαν τον ΣΎΡΙΖΑ σαν επανάσταση
.
Τι κι αν φωνάζαμε ότι αυτά που εξαγγέλλει δεν γίνονται εντός ΕΕ, κυκλοφόρησε το σλόγκαν, δεν πειράζει και ένα από τα δέκα να κάνει, καλύτερα θα ήμαστε...
Όλοι περίμεναν το 1 από τα 10 που δεν ήρθε ποτέ. Βλέπεις θέλουμε επανάσταση με ... γαλλικό μανικιούρ και φρέντο εσπρέσο
Τον .... πατριώτη σωτήρα που περιμένεις, μην τον περιμένεις. Είναι πολύ πλούσιοι όλοι
