Το χρώμιο έχει διαφορετικό συντελεστή διαστολής από το μέταλλο της κάνης.
Άρα σε συχνές μεγάλες αλλαγές της θερμοκρασίας της κάνης (συνεχόμενες τουφεκιές βλέπε γάμοι) υπάρχει πιθανότητα να σπάσει ή να ξεκολλήσει το χρώμιο.
Το πάχος του χρωμίου δεν είναι παντού το ίδιο (κανονικά θα έπρεπε να είναι). Αποτέλεσμα πάλι σε θέρμανση ίσως η κάνη να πάρει κλίση.
Ελάχιστη και θεωρώ άνευ ουσίας για κυνηγούς αλλά τα σκοπευτικά είναι αλλιώς. Οι σκοπευτές έχουν χρήματα ...
Σκεφτείτε γιατί οι τραπίστες ενώ έχουν χτυπήσει το πιάτο με την πρώτη τουφεκιά ρίχνουν και την δεύτερη.
Υπάρχουν καλές χρωμιώσεις και μάπα χρωμιώσεις.
Η κρυογονική επεξεργασία αφαιρεί τις τάσεις από το μέταλλο της κάνης.
Δεν την σκληραίνει ούτε την μαλακώνει.
Ουσιαστικά και πάλι η κάνη παραμένει ευθύγραμμη όταν ζεσταίνεται.
Αν θεωρήσουμε ότι τα σημεία συγκέντρωσης τάσεων είναι και τα πιο πιθανά για εμφάνιση ρωγμών, μειώνει και την πιθανότητα εμφάνισής τους.
Μπορεί να βελτιώνει λίγο και το θέμα αντοχής σε οξείδωση.
Μπορεί να κάνει επίσης άλλα 10 πράγματα τα παραπάνω όμως θεωρώ σημαντικότερα.
Επειδή όλοι ξέρουν να φτιάχνουν κάνες και όλοι πουλάνε μικρή σημασία έχει η χρωμίωση.
Ενδιαφέρον θα είχε μια σύγκριση perazzi (από αυτούς που έχουν) με μια beretta. Παραδόξως δεν έχω βρει ούτε μια τουφεκιά σε χαρτί από perazzi στο internet. Εντύπωση μου έκανε ... μόνο ποσοστά βρίσκω. Ψάξτε και θα δείτε ...
Η χρωμίωση επίσης συγχωρεί λάθη συντήρησης (με μονοβασικές κυρίως) αλλά στις επεξεργασίες εσωτερικού είναι πιο δύσκολη.
Πάνω κάτω αυτά είναι.