[Έστω και καθυστερημένα] Καλησπέρα Στράτο!
Είμαι ο τελευταίος που θα σου ζητήσει να γίνεις ήρωας και μάρτυρας, αν δεν νιώσεις μέσα σου την ανάγκη να το κάνεις. Όμως, με τη στάση της υπομονής και της ανοχής, φτάσαμε σε μια εποχή για την οποία ο Ιονέσκο θα είχε γράψει το μεγαλύτερο έργο της ζωής του, ενώ, τα έργα του Όργουελ και του Σαραμάγκου μοιάζουνε πια με Άρλεκιν.
Κάθε επανάσταση πληγώνει και πονάει, όμως, αν αυτό που σε πλακώνει δεν σε αφήνει πια να ζήσεις, είναι προτιμότερο και να πεθάνεις στην προσπάθεια να το ανατρέψεις. Όσο όμως το υπομένεις, τόσο αυτό εδραιώνεται σαν απαραίτητο για την ύπαρξή σου. Ας μην περιμένουμε όμως η επόμενη επανάσταση να έρθει με κάλεσμα από το facebook. Είναι διαδικασία καθημερινή, ατομική, μ’ ένα "Όχι" σε κάθε παράλογη, ανήθικη και άδικη πρόταση ή απόφαση, ακόμα κι αν φαίνεται αρχικά ότι μας ζημιώνει ή δεν μας ωφελεί, μέχρι η λογική, η ηθική και η δικαιοσύνη να ανακτήσουν τη θέση τους σε τούτη τη ζωή. Αν το αφήσουμε κι αυτό για τις επόμενες γενιές, αυτές θα έχουν μάθει δια της μιμήσεως να υπομένουν, να δέχονται και να υπερασπίζονται το παράλογο σαν λογικό.
Αυτά, δε στα λέω εκ του ασφαλούς πίσω από κάποια βολεμένη θέση. Το 2007 γύρισα την πλάτη μου στο μέλλον τους και από το 2011 ζω αυτοεξόριστος στην άκρη της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας, δίχως εισόδημα, δίχως κανένα επίδομα κι ανασφάλιστος –όχι όμως κι αναξιοπρεπής κι ανασφαλής–, διαπράττοντας καθημερινά το έγκλημα της ελεύθερης σκέψης.
Έμεινα δίχως μποτάκια φέτος για να ανανεώσω την άδειά μου· δε θα τους χαρίσω ούτε μια μέρα παίζοντας τον κομπάρσο ή κάνοντας το θεατή σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου. Η άσκηση του φυσικού μου δικαιώματος, Νοέμβρη μήνα, δε θέτει επ’ ουδενί σε κίνδυνο την υγεία, ούτε τη δική μου, ούτε τη δημόσια, ούτε και του περιβάλλοντος, μέρος του οποίου νιώθω.
Επισημαίνω κι επαναλαμβάνω: Τα πρόστιμα και οι τιμωρίες δεν αφορούν τη διασπορά του κορονοϊού αλλά την ανυπακοή μας στον αυταρχισμό τους, τον οποίο θέλουν και να εγκαθιδρύσουν υπό το γενικό κλίμα του φόβου. Λαμβάνοντας υπόψη τη σύνθεση αυτού του κυβερνητικού σχήματος, όταν μας μιλούσαν για Νέα Δημοκρατία, κυριολεκτούσαν τα παιδιά!
Μην ακούτε τα παπαγαλάκια τους που σας προτείνουν να κάνετε υπομονή και σας λένε "ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Είναι οι ίδιοι που χόρτασαν στα προηγούμενά τους φαγοπότια και περιμένουν με λαχτάρα τα επόμενα, στα οποία δεν είστε όλοι καλεσμένοι. Όσο καλά και φρόνιμα παιδιά και να ‘στε, στο τέλος θα σας επιπλήξουν με μια καρπαζιά που δεν φοράτε κράνος.
Την υποτέλεια όλοι την αγάπησαν, τον υποτελή ουδείς!
