Γιάννη , ο αρθρογράφος φαίνεται ευφυής άνθρωπος, αλλά η δυσαρέσκεια μου με όλους αυτούς τους κοντοφθαλμους εμπόρους έγκειται ακριβώς εκεί. Σαν κλασικός Έλληνας παραγωγός φυσιγγίων με έντεχνο φαινομενικά τεκμηριωμένο τρόπο ,αδειάζει τους ιδιογομωτες : δεν γνωρίζουν - γνωρίζει αυτός, δεν έχουν κανονάκι - έχει ; αυτός ( άσχετα που μάλλον δεν λειτουργεί σωστά) , οι πυριτιδες διατηρούνται λιγότερο από δεκαετία - λάθος παραπλανητικο,κλπ. Λογικά θα σκεφτείς γιατί αντιμετωπίζω με καχυποψία ίσως και αρνητικά όλους αυτούς, άκου γιατί. Εγώ ή εσύ ,λάτρεις του κυνηγιού και των όπλων δεν έχουμε φωνή. Δεν συνομιλεί μαζί μας κανείς πριν αποφασίσει για μας, και στην << δημοκρατία >> που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια οι εκπρόσωποι των εμπόρων και παραγωγών πυρομαχικών και όπλων, με μία κουτοπονηρη συντεχνιακη λογική ,εισηγούνται πάντα στους θεσμούς ( διεύθυνση θήρας, υπουργείο δημόσιας τάξης) ότι θεωρούν πως τους βολεύει και διατηρεί τα εμπορικά τους πλεονεκτήματα, αδιαφορώντας για το τι επιθυμούμε εμείς. Πχ στο θέμα των ραβδωτων, γνωμοδοτουν πάντα αρνητικά, και μαζί με την ΚΣΕ είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της απαγόρευσης τους ,και όχι μόνο κάποιοι ανιδεοι της αστυνομίας. Και να σκεφτείς πως όποτε θέλουν να επιβάλλουν κάτι δυσβάσταχτο στον λαό μας επικαλούνται το τι ισχύει στην ευρωπαϊκή ένωση, και πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, όταν όμως θέλουν κάτι άλλο εδω είναι Ελλάδα. Δεν θα ζήσουμε για να προλάβουμε τα ραβδωτα ,και αν σε κάποια φάση έχουν διαφορετικα συμφέροντα θα γίνουν πρωτοστάτες στην απαγόρευση και των λειοκανων.Καλημέρα σ' όλους τους φίλους!
Ένα παλιό άρθρο "εισαγωγή" στις πυρίτιδες , για τους νέους αλλα και τους παλιούς...
Οι κυνηγετικές πυρίτιδες Aρχίζοντας από το άλφα
Του Μηνά Ιορδάνογλου
Το σημαντικότερο, ίσως στοιχείο από όσα απαρτίζουν το κυνηγετικό φυσίγγιο είναι η πυρίτιδα. Το εκπληκτικό αυτό χημικό προϊόν που συνεχώς εξελίσσεται εδώ και πεντακόσια χρόνια αντιμετωπίζεται, δικαιολογημένα, με ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό. Βεβαίως όπως έχουμε τονίσει και σε προηγούμενα άρθρα σε μία καλή τουφεκιά η πυρίτιδα παίζει σπουδαίο ρόλο αλλά όχι και τον μοναδικό.
Συχνά συναντώ, ερασιτέχνες, κυρίως γομωτές, οι οποίοι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους μόνο στην πυρίτιδα αδιαφορώντας για τον κάλυκα, το καψύλι, το βύσμα, τα σκάγια ή το κλείσιμο του φυσιγγίου. Συχνά ορισμένοι κατεργάζονται διάφορες αλχημείες όπως ανάμειξη διαφορετικών πυρίτιδων όπως μαύρη μπαρούτι πάνω στο καψύλι για να το «δυναμώσουν» κ.ο.κ. Κάποτε ένας κυνηγός μου έλεγε ότι ανακατεύει την πυρίτιδα με πιπέρι και οι τουφεκιές του «ζεμάτιζαν» τα πουλιά. Πέρα όμως από την αστεία διάσταση αυτής της υπόθεσης με την οποία ίσως αξίζει κάποτε να ασχοληθούμε για διασκέδαση, η επιλογή του τύπου της πυρίτιδας καθώς και ο τρόπος χρήσης της είναι ένα θέμα ιδιαίτερα σοβαρό. Σήμερα μάλιστα που οι περισσότερες βιομηχανίες παραγωγής πυρίτιδων δεν ενδιαφέρονται για τους ερασιτέχνες γομωτές, σπάνια συναντάμε αναλυτικές οδηγίες χρήσης για ένα τόσο ευαίσθητο και ίσως επικίνδυνο (αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά) προϊόν. Η εξέλιξη είναι συνεχής και συχνά συναντάμε πυρίτιδες που παραδοσιακά διατηρούν τα όνομα τους που συνοδεύει μια επιτυχημένη πορεία μέσα στο χρόνο, όμως με τεχνικά χαρακτηριστικά διαφοροποιημένα για να μπορούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις και να προσαρμοστούν καλύτερα στα υπόλοιπα απάρτια ενός φυσιγγίου. Έτσι πολλές φορές βλέπουμε πυρίτιδες που ενώ διατηρούν τα παλαιό τους όνομα, κυκλοφορούν με εντελώς νέα χαρακτηριστικά. Πρόκειται πραγματικά για ένα γρίφο μπροστά στον οποίο βρίσκονται οι γομωτές οι οποίοι εναποθέτουν συχνά τις ελπίδες τους για ενημέρωση στον πωλητή, ο οποίος σπάνια έχει την απαιτούμενη γνώση για να δώσει αξιόπιστες οδηγίες. Βέβαια η έρευνα είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι από το μεράκι ενός ερασιτέχνη γομωτή ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν σταματά την αναζήτηση έστω κι αν έχει φθάσει κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ο απόλυτος σεβασμός στα τεχνικά χαρακτηριστικά των προϊόντων που χρησιμοποιούμαι έχοντας κατά νου ότι ο κατασκευαστής της πυρίτιδας γνωρίζει καλύτερα από μας τα όριά της. Γομώσεις μεγαλύτερες ή μικρότερες από τις υποδείξεις των κατασκευαστών θα μας δώσουν φυσίγγια άκρως επικίνδυνα και πιστεύω ότι κανένας σώφρων άνθρωπος δεν θα έβαζε το κεφάλι του πίσω από ένα φυσίγγι που θα μπορούσε να του σπάσει το όπλο και να τον τραυματίσει. Η έρευνα και ο πειραματισμός σε ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό επίπεδο θα πρέπει πάντοτε να γίνεται μέσα στα όρια της ασφάλειας εκείνου που θα χρησιμοποιήσει το τελικό προϊόν. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης που ακόμη δεν έχουν αποκτήσει προδιαγραφές ασφάλειας για τα κυνηγετικά όπλα και φυσίγγια παρά την επίμονη πίεση που ασκεί εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια προς το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης η ΠΕΒΕΚΕ. Παρά την υποχρέωση που έχουμε σαν χώρα από τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουμε εθνικό πρότυπο για τα προϊόντα αυτά, δεν έχουμε τράπεζα δοκιμών και γι ‘ αυτό το λόγο κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αναφέρει στα όπλα που εισάγει τα όρια ασφαλείας (ενδεικτικά θα αναφέρω ότι στην Γαλλία το όριο είναι 1350 μονάδες bar, στην Ιταλία 900 για τα όπλα και 1200 για τα magnum κ.ο.κ)
Αντίστοιχα με βάση τις οδηγίες του C.I.P. το οποίο έχουν υιοθετήσει οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα όρια ασφαλείας των απλών κυνηγετικών φυσιγγίων είναι για το CAL12 740 bars και για το magnum 1050 bars. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στα μικρά διαμετρήματα τα όρια είναι μεγαλύτερα, διότι εκεί - αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί - η αναπτυσσόμενη πίεση είναι μεγαλύτερη. Έτσι για τα απλά φυσίγγια CAL16 το όριο είναι 780 bars και για τα απλά CAL20 είναι 830 bars.
Αν αναλογιστούμε ότι η αναπτυσσόμενη σε ένα φυσίγγι πίεση μπορεί εύκολα να διαφοροποιηθεί, από υπέρβαση της αναλογίας της πυρίτιδας κατά 5% σε βαθμό που θα περάσει κατά πολύ τα όρια ασφαλείας είναι εύκολα αντιληπτό ότι χρειάζεται ιδιαίτερη φειδώ στις γομώσεις. Βέβαια δεν είναι μόνο η πυρίτιδα που αυξάνει τις πιέσεις. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και η βυσμάτωση στην οποία δεν επιτρέπονται επίσης αλχημείες. Σήμερα με τις πλαστικές βυσματώσεις τα πράγματα είναι ευκολότερα και αν ακολουθήσουμε τον κανόνα που λέει ότι η απόσταση των σκαγίων από τα χείλη του κάλυκα στην περίπτωση του αστεροειδούς κλεισίματος είναι 11 χιλιοστά και του στρογγυλού (ρελιαστού) είναι 5 χιλιοστά, δύσκολα θα περάσουμε τα επιτρεπτά όρια, διότι τα περισσότερα πλαστικά βύσματα που κυκλοφορούν στην Ελληνική αγορά είναι δοκιμασμένα και ασφαλή. Όμως η ποιότητα και κυρίως η ποσότητα της πυρίτιδας είναι δική μας ευθύνη και η γνώση πρέπει να προηγείται του πειραματισμού. Τέλος θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η παλαιά πυρίτιδα δεν είναι σαν το παλιό καλό κρασί και ότι τα χαρακτηριστικά της χρόνο με το χρόνο αλλοιώνονται. Περιττό να πούμε ότι η συντήρησή της θα πρέπει να γίνεται σε στεγανό χώρο (τα μπουκάλια με πώμα είναι μια καλή λύση) και βέβαια μακριά από υγρασία και θερμότητα.
Παρ’ όλα αυτά η ζωή της δεν ξεπερνά τα δέκα χρόνια και θα πρέπει να αποφεύγουμε τη χρήση τόσο παλαιών πυρίτιδων διότι έχουν χάσει την απαιτούμενη υγρασία και γίνονται επικίνδυνες.