Χαιρετώ την παρέα.
Χθες οπως σας έγραψα είχαμε ξεκινήσει για ανάβαση στα Τζουμέρκα .Εγώ με την γυναίκα μου.
Μετα απο μια διαδρομή με το αυτοκίνητο μέχρι τα 800μ κατά τις 6 ξεκινήσαμε για τα 2500 .
Μετά απο
μ ια μικρή στάση συνεχίσαμε μεχρι την κορυφή και απο κει γυρίζοντας λίγο χαμηλότερα πιάσαμε την κορυφογραμμή για να φτάσουμε γύρω στις 12 εκει που θα ξεκουραζόμασταν για καμιά ώρα.
Ενω έχουμε φτάσει ακούω πίσω μου μια κραυγή και γυρίζοντας βλέπω την ..."αλεπού " να κατρακυλάει και να φωνάζει ..."το γονατό μου.." η ταραχή μου ήταν απερίγραπτη.Τράχω και βλέπω ένα σκίσιμο λίγο πλάι απο το γόνατο και στο σημείο που χτύπησε ένα βαθούλωμα .Αίμα σταγόνα.Ίσως απο το σοκ.Πίστεψα οτι έσπασε κόκαλο.Πιο μεγάλο ήταν το δικό μου σοκ παρά εκείνης που προσπαθούσε ψύχραιμα να ελέγξει την κατάσταση.
Στον βηματισμό μάγκωσε το πόδι της κάτω απο μια πέτρα και χάνοντας τοην ισορροπία της έπεσε .Το μεσαίο δάχτυλο του ποδιού πρέπει να έχει ένα κάταγμα και είναι καταμαυρο
Αφού είδαμε οτι το κινεί βάλαμε τα σχετικά το δέσαμε με επίδεσμο κια αφού πήρε 2 depon ξεκινήσαμε αμέσως την επιστροφή όσο ήταν το πόδι ζεστό.
Η επιστροφή ήταν το μεγαλύτερο μαρτύριο.Σε έδαφος πετρώδες,με ανηφόρες και πλαγιές. Στη διαδρομή ζαλιζόταν ,πονούσε και το περπάτημα ήταν αργό.Σταματήσαμε για πολύ λίγο να φάει κατι και να ξαναπάρει παυσίπονο.Να μην πολυλογώ απο τις 12 φτάσαμε στο αυτοκίνητο στις 6 το απόγευμα .Ευτυχώς είχαμε μαζί 4,5 λίτρα νερό.
Τέλος πάντων ότι και να λέμε τώρα όλα καλά και όλα στο πρόγραμμα είναι.Μπορεί ανά πάσα στιγμή να σου συμβούν τα πάντα .Αυτό όμως δεν αναιρεί τη θέληση το να κάνεις αυτό που αγαπάς και σε ευχαριστεί.