Είχε πέσει ένας πράσινος ζωντανός στο νερό και επειδή ήταν πολύ ρηχά και δεν μπορούσε να βουτήξει, είχε βάλει την προπέλα στο φούλ και τράβαγε για το γκιάρ (
μετάφραση: το νεροφάγωμα που δημιουργείται από τον κυματισμό της λίμνης στην άκρη με την στεριά). Αν έφτανε στο γκιάρ, λοιπόν, χαιρετίσματα στους δικούς μας. Το πουλί τράβαγε προς τον Αντωνάκο ο οποίος είχε σηκωθεί από τον γκιουμέ του και το ντουφέκαγε στα 60-70 μέτρα, κάνοντάς του αέρα. Είχε κάνα 6άκι βοριά και του βάζω μια φωνή,
βγες ρε Αντώνη στο νερό και πάτα του μια τουφεκιά γιατί θα το χάσουμε.
Μετά λοιπόν που συζητάγαμε τα τεκταινόμενα, μου λέει στην καλύβα, ε Γιώργο γιατί μου φώναξες κάπως επιθετικά εκεί με τον πράσινο; .hit.
Τι επιθετικά, ρε τρίχα, σου φώναξα δυνατά γιατί με τον αέρα δεν ακούμε τίποτα και επειδή τουφέκαγες το πουλί από τα 60-70 στο νερό, που δεν το πιάνουν τα σκάγια με τίποτα, αφού το σώμα του είναι κάτω από το νερό.
Και παίρνω την θεική απάντηση από τον μικρό θεούλη, Αντωνάκο.
Όχι Γιώργο ήταν επιθετική η φωνή σου, εσύ όταν απλά φωνάζεις δυνατά κάνεις σαν
τηλεβόας, τώρα ήταν διαφορετικά ... .llk. .llk. .llk.
Δηλαδή ψάρωσε ο στρατηγός ; Σας φαντάζομαι και γελάω .
