Οι Αμερικανοι δεν εχουν τραπεζα δοκιμων επισημη. Οποτε καθε κατασκευαστης ειναι υπευθυνος για την ασφαλεια του προιοντος που παραγει, και στην Αμερικη σημαινει οτι αν ενας ιδιωτης εχει χρονο και σχετικο χρημα, μπορει να διεκδικησει τρελλες αποζημιωσεις σε περιπτωση ατυχηματος ή ελλατωματικου οπλου. Οποτε ο Αμερικανος δεν ενδιαφερεται κατα τη γνωμη μου το οπλο του να δειχνει βαρυ, αλλωστε οι τρελλες πωλησεις των γνωστων Ιταλικων οπλων και εκει το αποδεικνυουν, αλλα ενδιαφερεται να ειναι ασφαλες. Ετσι, οι κατασκευαστες φτιαχνουν (ή εφτιαχναν παλιοτερα) οπλα απειρως πιο ανθεκτικα απο τα Ευρωπαικα, για να καλυπτουν ολα τα ενδεχομενα. Ομοιως τραπεζα δοκιμων δεν εχει ουτε η Ιαπωνια, αν δεν γελιεμαι.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Βίκτωρα, ότι το βάρος των όπλων που παράγονται στην Αμερική, άλλα και στην Ιαπωνία που η κύρια παραγωγή οπλων της προορίζεται για την Αμερικάνικη αγορά, είναι και απόρρεια της προσπάθειας των κατασκευαστών για ''περίσσια'' αντοχή και στιβαρότητα, προκειμένου να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υψηλές δοκιμές που τα υποβάλλουν μέσα στα εργοστασια κατασκευής, πριν τα διαθέσουν στην αγορά, για τους λόγους που πολύ σωστά αναφέρεις. Άλλωστε και η Διεθνή Τραπεζα Δοκιμών (CIP) στα μόνα όπλα που αναγνωρίζει την εργοστασιακή τους δοκιμή και μπορούν να πουληθούν στην Ευρώπη, χωρίς να χρειάζεται να περάσουν δοκιμή και να σφραγιστούν (πιστοποιηθούν) από Εθνική Τράπεζα Δοκιμών μέλος της CIP, είναι τα όπλα που κατασκευάζονται στην Αμερική και στην Ιαπωνία.
Από την άλλη οι Αμερικάνοι κυνηγοί προτιμούν τα σχετικά βαριά όπλα για να ρίχνουν με άνεση τις βαριές γομώσεις σκαγιών που προορίζονται για τα δημοφιλεστερα κυνηγια τους, τα παπιά και τον αγριόγαλο (εξάλλου τα MANGUM και SUPER MANGUM στην Αμερική πρωτοεμφανίστηκαν).
Από ότι έχω διαβάσει, τα Ιταλικά μοντέλα όπλων που προτιμούνται στην Αμερικάνικη αγορά , πέραν των σκοπευτικών, είναι κυρίως αυτογεμή με χαρακτηριστικά ''βολικά'' για τους εκεί κυνηγούς, (πού είναι και η βασικότερη πελατεία των Ιταλικών εταιριών) όπως θαλάμες MANGUM και τελευταία SUPER MANGUM, με χοντρά κοντάκια ανατομικά και επί το πλέιστον συνθετικά, και καννες τελευταίας τεχνολογίας με διευρυμένους αυλούς και μακριούς κώνους και τσοκ, προκειμένου να διαχειρίζονται καλύτερα τις βαριές γομώσεις, και το βάρος τους συνήθως δεν ειναι κάτω από 3200γρ, εάν προσθέσεις και την ανταγωνιστική τιμή, τότε εχεις αυτό που λένε οι Αμερικάνοι best value for money και δίνουν πολύ μεγάλη σημασία. Τα ελαφριά super poze με αλουμινένιες βάσεις δεν προτιμήθηκαν ποτέ στην αμερικάνικη αγορα.
Σαν λαός, οι Αμερικάνοι, έχουν στη ψυχοσύνθεσή τους την υπερβολή αυτό το ''κάτι παραπάνω'' και αυτό φαίνεται σε πολλές εκφάνσης της ζωής τους καθώς και στα εθνικά τους προϊοντα όπως π.χ μεγάλα αυτοκίνητα, ουρανοξύστες, μεγάλους δρόμους κ.α
έτσι και όπλα τους τα κατασκευάζουν, επί το πλέιστον, με χοντρές πάπιες τύπου BEΑVERTAIL, ψηλές εξαεριζόμενες ρίγες ακόμα και σε πλαγιόκανο (έχω πιασει στα χέρια μου ισπανικό πλαγιόκαννο AYA της δεκαετίας το '70 που προοριζόνταν για την Αμερικάνικη αγορά με αυτά τα χαρακτηριστικά), ψιλές φαρδιες ρίγες στα super poze. Ένα τέτοιο όπλο εάν το βάλεις δίπλα σε ένα πλαγιόκαννο με ευρωπαϊκη φιλοσοφία και αισθητική, που θέλει τα όπλα κομψά και λεπτοκαμωμένα, ''ζυγίζει'' βαρύτερο στο μάτι. Αυτό ηθελα να πώ παραπάνω, άλλα μάλλον δεν το διατύπωσα σωστά.