Παντελή καλησπέρα, κατ' αρχάς δεν είμαι ιδιαίτερος γνώστης του αντικειμένου, αλλά η αξία των ταινιών του φίλου σου, είναι σε όλους μας φανερή. Μοναδικά ντοκιμαντέρ καλογυρισμένα, που παρουσιάζουν την Ελληνική φύση, το κυνήγι στο βουνό και τη θάλασσα, τους παραδοσιακούς τρόπους συλλογής φυσικής τροφής, με στοιχεία λαογραφίας αυθεντικά της ζωής στην ύπαιθρο. Καταγράφονται με ακρίβεια στιγμιότυπα πολύτιμα, με όσους τα έχουν τρόπο ζωής, κάποια εκ των οποίων χάνονται, ... έτσι βλέπω αυτές τις ταινίες και δεν αισθάνομαι ότι κάνω διαφήμιση! άλλωστε και στο θέμα μανιτάρια του forum, αναφέρονται από την αρχή οι συγκεκριμένες ταινίες.
Αναγνώριση Μανιταριών
- Thread starter KoTzi
- Ημερομηνία δημιουργίας
Τάσο, να πω ευχαριστώ για την απάντηση είναι λίγο . Βρήκες την ευκαιρία με την απάντησή σου, να μας δείξεις πως γίνεται σωστά αυτό το κυνήγι. Όσο για τους αγκαθίτες και εγώ σε υψόμετρο τους βρίσκω 650-700 μέτρα σε λάκες του βουνού που πηγαίνω για κυνήγι, Οκτώβρη ή Νοέμβρη. Κάποιες χρονιές δεν τους βρήκα καθόλου, σκέφτηκα λοιπόν ότι κάποιες προηγούμενες βροχές προκάλεσαν καρποφορία που δεν την πρόλαβα.
Πραγματικα η μυρωδια του ειναι απιστευτη...
Καλο κρασακι που μαζι με τους τηγανιτους αγκαθιτες πανω στο τραπεζι ταιριαζουν αψογα στα βραδια του χειμωνα με καλη παρεα στο χωριο διπλα στη ξυλοσομπα...
Καλημέρα Γιώργο και σε όλους τους φίλους κυνηγούς.
Ο αγκαθίτης είναι από τα μανιτάρια που προτιμούν ποιό κρύες ημέρες για να εμφανιστούν. Το ίδιο ισχύει και για τα ξαδέλφια τους το pleurotus eryngii var.ferullae, που συνήθως εμφανίζεται από τον Νοέμβριο έως και τον Φεβρουάριο σε κάποιες περιοχές, ενώ το σπανιότατο pleurotus eryngii var. nebrodensis βγαίνει σε υψόμετρο πάνω από τα 1400 υψόμετρο, συμβιωτικά με τις ρίζες περυσινών φυτών του γένους Cachrys Ferulacea.
Γενικά και ο πλευρωτός ο οστερώδης προτιμά το κρύο και τον βρίσκουμε στα ξερά δέντρα που εμφανίζεται, συνήθως τέλη Οκτώβρη και Νοέμβρη.
Δεν είναι λάθος λοιπόν να συμπεράνουμε ότι η οικογένεια των πλευρωτών, με κορυφαία εδώδιμα είδη, είναι οικογένεια φθινοπωρινοχειμερινή, πάντα για την Στερεά και νοτιότερα μιλώντας.
Οι τελευταίες βροχές είναι αρκετά πιθανό να δώσουν καρποφορίες σε αυτό το είδος, (όχι βέβαιο όμως), ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι θα δώσουν τις τελευταίες και μάλλον πολύ μεγάλες καρποφορίες σε καλοκαιρινά είδη.
Καλημέρα σε όλους τους φίλους κυνηγούς.
Πλησιάζει σιγά σιγά το Σ/Κ και από ημέρες κάνω σχέδια για το που θα πρωτοπάω για συνδιαστικό κυνήγι, πτερωτών ή και τριχωτών μαζί με μανιταροσυγκομιδή.
Υπάρχουν ήδη κάποια πανέμορφα βουνά μας στο μυαλό μου, αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσω μάλλον να είμαι σε όλα τα μέρη που θα επιθυμούσα. Ο μόνιμος προβληματισμός μου όταν είμαι μέσα στο δάσος, μαζί με το καλάθι και το μαχαίρι, είναι ποιό φυσίγγι θα έχω πρώτο στο όπλο. Νο 4 ή 6 για κανένα λαγό ή φάσσα, ή 9βολο για τα γουρούνια. Βλέπετε δεν είναι λίγες οι φορές που στο κυνήγι των μανιταριών έχω σηκώσει λαγούς, φάσσες ντοπιάρες, πάνω από 10 ζαρκάδια (απαγορεύονται βέβαια- αλλά είναι υπέροχες συναντήσεις), και φυσικά και αγριογούρουνο.
Άλλος προβληματισμός....να κάτσω πρώτα καρτέρι για τις φάσσες ή μετά την πρωινή συγκομιδή;;; Αυτό γιατί στο βουνό, ανεβαίνουν και άλλοι συνάδελφοι, κυνηγοί και μανιταράδες. Ειδικά έναν αγαπημένο μανιταρότοπο και υπέροχο κυνηγοτόπι, τον βρίσκω συχνά πιασμένο από γουρουνάδες και δεν μπορώ να κυνηγήσω, ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Δεν βαριέστε και μόνο με την σκέψη ταξιδεύω ήδη σε τόπους μαγικούς και ονειρεμένους. Τα μανιτάρια είναι ποιό σίγουρο κυνήγι, δεν πετάνε ούτε περπατάνε (απλά μπορεί να σου τα μαζέψει άλλος) και λόγω εμπειρίας σχεδόν σίγουρα θα επιστρέψω με μεζέ. Αυτό από μόνο του με κάνει χαρούμενο. Μία σχεδόν σίγουρη συνάντηση σε ένα τόπο κρυφό, είναι η συγκομιδή της υπέροχης κανθαρέλλας, (cantharellus cibarius) κανθαρίσκος ο βρώσιμος. Παρόμοιο είδος με ελάχιστες διαφορές -ποιό λευκωπή - η cantharellus pallens, το ίδιο νόστιμη και μυρωδάτη.
Κορυφαίο είδος, ίσως και από τα ποιό εύκολα για τους αρχάριους μανιταροκυνηγούς. Το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα της, (βοηθά και στον εντοπισμό της), το πλήθος των βιοτόπων στους οποίους την βρίσκουμε (τόσο σε φυλλοβόλα δάση, όσο και σε δάση πευκοειδών και ελάτων, καθώς και σε πουρναρότοπους) την κάνουν ένα από τα πλέον συχνά σε εμφανίσεις άγρια μανιτάρια. Κύριο χαρακτηριστικό στην αναγνώρισή της και τα φλεβόμορφα ελάσματά της. Όμως το χαρακτηριστικότερο όλων στην αναγνώρισή της, η υπέροχη μυρωδιά βερίκοκου για τους περισσότερους - φρούτων για κάποιους άλλους.
Πλησιάζει σιγά σιγά το Σ/Κ και από ημέρες κάνω σχέδια για το που θα πρωτοπάω για συνδιαστικό κυνήγι, πτερωτών ή και τριχωτών μαζί με μανιταροσυγκομιδή.
Υπάρχουν ήδη κάποια πανέμορφα βουνά μας στο μυαλό μου, αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσω μάλλον να είμαι σε όλα τα μέρη που θα επιθυμούσα. Ο μόνιμος προβληματισμός μου όταν είμαι μέσα στο δάσος, μαζί με το καλάθι και το μαχαίρι, είναι ποιό φυσίγγι θα έχω πρώτο στο όπλο. Νο 4 ή 6 για κανένα λαγό ή φάσσα, ή 9βολο για τα γουρούνια. Βλέπετε δεν είναι λίγες οι φορές που στο κυνήγι των μανιταριών έχω σηκώσει λαγούς, φάσσες ντοπιάρες, πάνω από 10 ζαρκάδια (απαγορεύονται βέβαια- αλλά είναι υπέροχες συναντήσεις), και φυσικά και αγριογούρουνο.
Άλλος προβληματισμός....να κάτσω πρώτα καρτέρι για τις φάσσες ή μετά την πρωινή συγκομιδή;;; Αυτό γιατί στο βουνό, ανεβαίνουν και άλλοι συνάδελφοι, κυνηγοί και μανιταράδες. Ειδικά έναν αγαπημένο μανιταρότοπο και υπέροχο κυνηγοτόπι, τον βρίσκω συχνά πιασμένο από γουρουνάδες και δεν μπορώ να κυνηγήσω, ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Δεν βαριέστε και μόνο με την σκέψη ταξιδεύω ήδη σε τόπους μαγικούς και ονειρεμένους. Τα μανιτάρια είναι ποιό σίγουρο κυνήγι, δεν πετάνε ούτε περπατάνε (απλά μπορεί να σου τα μαζέψει άλλος) και λόγω εμπειρίας σχεδόν σίγουρα θα επιστρέψω με μεζέ. Αυτό από μόνο του με κάνει χαρούμενο. Μία σχεδόν σίγουρη συνάντηση σε ένα τόπο κρυφό, είναι η συγκομιδή της υπέροχης κανθαρέλλας, (cantharellus cibarius) κανθαρίσκος ο βρώσιμος. Παρόμοιο είδος με ελάχιστες διαφορές -ποιό λευκωπή - η cantharellus pallens, το ίδιο νόστιμη και μυρωδάτη.
Κορυφαίο είδος, ίσως και από τα ποιό εύκολα για τους αρχάριους μανιταροκυνηγούς. Το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα της, (βοηθά και στον εντοπισμό της), το πλήθος των βιοτόπων στους οποίους την βρίσκουμε (τόσο σε φυλλοβόλα δάση, όσο και σε δάση πευκοειδών και ελάτων, καθώς και σε πουρναρότοπους) την κάνουν ένα από τα πλέον συχνά σε εμφανίσεις άγρια μανιτάρια. Κύριο χαρακτηριστικό στην αναγνώρισή της και τα φλεβόμορφα ελάσματά της. Όμως το χαρακτηριστικότερο όλων στην αναγνώρισή της, η υπέροχη μυρωδιά βερίκοκου για τους περισσότερους - φρούτων για κάποιους άλλους.
Ερώτηση αδαή...
βλέποντάς τα είναι άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, υπάρχουν ώριμα και άγουρα;
βλέποντάς τα είναι άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, υπάρχουν ώριμα και άγουρα;
Ναι Κώστα. Στο Γέρακα μένω. Καταγωγή όμως από κάτω από το αυλάκι.Τασο απο Αθηνα εισαι; Ξερεις που παει το μυαλο μου...
Παντελή στην κανθαρέλλα δεν ισχύει το ώριμη, άγουρη. Όλες από την μικρότερη έως την μεγαλύτερη μπορούν να μαζευτούν και τρώγονται. Οι μικρότερες μάλιστα προτιμώνται για γλυκό του κουταλιού. Εγώ συνήθως μαζεύω τα μεσαία και μεγάλα καρποσώματα. Γίνονται και εξαιρετικές σε τουρσί.
View attachment 16369
Σε άλλου είδους μανιτάρια ισχύει αυτό που είπε ο συνάδελφος;
Εισαι πολυ μεγαλη ευκαιρια για μενα που δεν πρεπει να την αφησω...
Ταιριαζουν κ οι περιοχες μας!
Μπορεί να μην θεωρείται κυνήγι, αλλά, αυτή είναι η δραστηριότητα που προτιμώ στη φύση, εξού και το nickname μου.
Εντάξει, το κυνήγι με σκύλο και παρέα έχει άλλη χάρη αλλά, ο παραπάνω τρόπος σε κάνει ένα με τη φύση και απολαμβάνεις τα οφέλη της ελευθερίας που μόνο η μοναχικότητα μπορεί να σου προσφέρει. Βασίζεσαι αποκλειστικά στις αισθήσεις και τις ικανότητές σου τις οποίες εξελίσσεις συνεχώς και τον θεωρώ πιο ισότιμο ως προς το θήραμα. Όμως, μ' ένα 5άρι δεξιά κι ένα εννιάβολο αριστερά στο δίκαννο, βγαίνεις και από το δίλημμα του πρώτου φυσιγγίου.
Και για να μαζέψω και το offtopic, επισυνάπτω δυο φωτογραφίες με συγκομιδή μανιταριών της εποχής:
Μία με cantharellus cibarius και boletus reticulatus, και μια με macrolepiota procera και agaricus arvensis.
Attachments
Last edited:
Χρήστο καλησπέρα, στα μανιτάρια δεν υπάρχουν άγουρα. Όταν είναι νεαρά σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και πριν ανοίξει το "καπέλο" τους είναι καλύτερα, όταν ωριμάζουν πολύ, συνήθως χάνουν από την υφή τους αλλά κυρίως αρχίζουν να έχουν "ζημιές" και φαγώματα, κυρίως από έντομα και διάφορους άλλους οργανισμούς. Σημαντικό πρόβλημα, όταν είναι ακόμα σε πολύ μικρό στάδιο, "αυγά" τα λένε πολλοί, είναι να γίνει λάθος στην αναγνώριση. Πολλές φορές έμπειροι συλλέκτες μάζεψαν π.χ. το Amanita phalloides (θανατηφόρο) σε τέτοιο μικρό στάδιο, αντί για το Α. cesarea ή κάποιο Agaricus sp. γιατί "φύτρωνε" δίπλα σε μεγάλα από αυτά τα εδώδιμα είδη.
Σε ευχαριστώ για την απάντηση.
Χρήστο καλό μεσημέρι.
Από την στιγμή που το μανιτάρι εμφανίζεται περνάει χονδρικά 3 στάδια. Το αρχικό της εμφάνισής του. Το "κανονικό" της ολοκληρωμένης ανάπτυξής του και το τελικό της αποδόμησής του και της ενσωμάτωσής του με την φύση εκ νέου.
Το καισαρικό που έχουμε αναφερθεί , όπως και η οικογένεια των αμανιτών γενικότερα έχει την χαρακτηριστική εικόνα του αυγού που σας περιέγραψα, με αφορμή τον θάνατο του 16χρονου. Είναι βέβαια το πρώτο στάδιο. Στην
Φίλτατε καλησπέρα. Σαν να την είχα γράψει εγώ την ανάρτηση. Η μόνη διαφορά ότι εγώ κουβαλώ το αυτογεμές και όχι το δίκανο, που έχει σαφώς συγκριτικό πλεονέκτημα, σε αυτές τις καταστάσεις. Η δυσκολία να ταυτιστείς σχεδόν απόλυτα με άλλον χαρακτήρα είναι μία πραγματικότητα. Η ελευθερία κινήσεων, με βάση την εμπειρία και χωρίς συζητήσεις ή διαφωνίες βοηθά την ψυχική ανάταση και ηρεμία που εγώ αποζητώ στις εξορμήσεις μου στη φύση. Σίγουρα δεν είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να κυκλοφορείς, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Καλό βράδυ λεβεντιές μου.Μπορεί να μην θεωρείται κυνήγι, αλλά, αυτή είναι η δραστηριότητα που προτιμώ στη φύση, εξού και το nickname μου.
Εντάξει, το κυνήγι με σκύλο και παρέα έχει άλλη χάρη αλλά, ο παραπάνω τρόπος σε κάνει ένα με τη φύση και απολαμβάνεις τα οφέλη της ελευθερίας που μόνο η μοναχικότητα μπορεί να σου προσφέρει. Βασίζεσαι αποκλειστικά στις αισθήσεις και τις ικανότητές σου τις οποίες εξελίσσεις συνεχώς και τον θεωρώ πιο ισότιμο ως προς το θήραμα. Όμως, μ' ένα 5άρι δεξιά κι ένα εννιάβολο αριστερά στο δίκαννο, βγαίνεις και από το δίλημμα του πρώτου φυσιγγίου.
Και για να μαζέψω και το offtopic, επισυνάπτω δυο φωτογραφίες με συγκομιδή μανιταριών της εποχής:
Μία με cantharellus cibarius και boletus reticulatus, και μια με macrolepiota procera και agaricus arvensis.
Ολο το νοημα των εξορμησεων στα βουνα!!
Καλησπέρα στην παρέα. Βρήκα πέρυσι τυχαία, ένα ωραίο πόστο που έπαιζαν ντοπιάρες φάσσες, ψάχνοντας για μανιτάρια. Πήρα μία στο χέρι και έχασα άλλη μία που κράτησε φτερό μετά τις 2 τουφεκιές και έπεσε μακρυά χωρίς να την βρω ποτέ. Όλα αυτά πέρυσι τέτοια εποχή. Ανέβηκα λοιπόν ξανά , προσπαθώντας να ταιριάξω την συγκομιδή μανιταριών με το κυνήγι. Τελικά είναι νωρίς ακόμη για καρποφορία, αλλά αυτό δεν με απογοήτευσε τόσο, όσο η απουσία από τις φάσσες. Κατέβηκα χαμηλότερα και η τύχη το έφερε να μιλήσω με έναν ντόπιο τσοπάνη, ο οποιός μου είπε τα εξής. Τις ξεκληρίσανε τις φάσσες. Βρήκαν μία φακή που πήγαιναν τα πουλιά για φαΐ και τους κόψανε τον σπόρο...Άκουγα τον ντόπιο και δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πόσο ανεγκέφαλοι είμαστε κάποιες φορές. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το μέλλον μας είναι το ντοπιάρικο θήραμα. Αν τα ντόπια πουλιά τα διαχειριζόμαστε όπως τα αποδημητικά τότε πυροβολούμε τα πόδια μας. Όποιος δεν το καταλαβαίνει τότε απλά εκείνος θα κλαίει την επόμενη χρονιά. Εγώ πέρυσι δεν ξαναπήγα. Ας ήξερα ότι είχε πουλιά. Στο ενδημικό θήραμα πρέπει να λειτουργούμε σαν διαχειριστές . Ελπίζω όταν το καταλάβουν κάποιοι να μην είναι αργά.
Macrolepiota procera.
Ένα ακόμη εξαιρετικό εδώδιμο μανιτάρι, από τα πλέον γνωστά, ειδικά στους Βορειοελλαδίτες που το ονομάζουν και ζαρκαδίσιο.
Οι λεπιώτες είναι μεγάλη οικογένεια με αρκετά είδη μανιταριών. Υπάρχουν μάλιστα και θανατηφόρες λεπιώτες (lepiota brunneoincarnata, lepiota subincarnata) που σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο τι μαζεύουμε (όπως πάντα άλλωστε).
Η μακρολεπιώτα έχει δύο κύρια γνωρίσματα αναγνώρισης, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι μαζεύουμε το σωστό μανιτάρι. Το ένα είναι το μέγεθός της. Γίνεται μεγάλη έως τεράστια (πάνω από 30 εκατοστά, κάποιες φορές, όταν οι συνθήκες ευνοούν). Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί υπάρχει άλλη μία μακρολεπιώτα, που γίνεται μεγάλη ή και πολύ μεγάλη. Η macrolepiota rachodes. Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικό της ρακώδους που μας κάνει εύκολα να την ξεχωρίσουμε. Η ρακώδης μεταχρωματίζεται σε ροζ-κόκκινη όταν την κόψουμε, κάτι που δεν συμβαίνει με την ψηλή (procera). Το δεύτερο χαρακτηριστικό της είναι οι τεθλασμένες ζώνες, που υπάρχουν στο στύπο της (πόδι). Οι αγγλόφωνοι μάλιστα τις ονομάζουν snake skin (δέρμα φιδιού), επειδή προσομοιάζει με φίδι. Με αυτά τα δεδομένα και έχοντας υπόψιν ότι οι θανατηφόρες είναι μικρές σε μέγεθος (συνήθως 2-4 εκατοστά το καπέλο τους), μπορούμε να αρχίσουμε να μαζεύουμε μακρολεπιώτες, είτε είναι φρέσκες και μοιάζουν με μικρόφωνα (γιατί δεν έχει ανοίξει το καπέλο τους), είτε είναι μεγάλες, οπότε τις εντοπίζουμε εύκολα. Σημειωτέον ότι είμαστε στην εποχή που εμφανίζονται στα δάση.
Καλό βράδυ.
Ένα ακόμη εξαιρετικό εδώδιμο μανιτάρι, από τα πλέον γνωστά, ειδικά στους Βορειοελλαδίτες που το ονομάζουν και ζαρκαδίσιο.
Οι λεπιώτες είναι μεγάλη οικογένεια με αρκετά είδη μανιταριών. Υπάρχουν μάλιστα και θανατηφόρες λεπιώτες (lepiota brunneoincarnata, lepiota subincarnata) που σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο τι μαζεύουμε (όπως πάντα άλλωστε).
Η μακρολεπιώτα έχει δύο κύρια γνωρίσματα αναγνώρισης, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι μαζεύουμε το σωστό μανιτάρι. Το ένα είναι το μέγεθός της. Γίνεται μεγάλη έως τεράστια (πάνω από 30 εκατοστά, κάποιες φορές, όταν οι συνθήκες ευνοούν). Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί υπάρχει άλλη μία μακρολεπιώτα, που γίνεται μεγάλη ή και πολύ μεγάλη. Η macrolepiota rachodes. Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικό της ρακώδους που μας κάνει εύκολα να την ξεχωρίσουμε. Η ρακώδης μεταχρωματίζεται σε ροζ-κόκκινη όταν την κόψουμε, κάτι που δεν συμβαίνει με την ψηλή (procera). Το δεύτερο χαρακτηριστικό της είναι οι τεθλασμένες ζώνες, που υπάρχουν στο στύπο της (πόδι). Οι αγγλόφωνοι μάλιστα τις ονομάζουν snake skin (δέρμα φιδιού), επειδή προσομοιάζει με φίδι. Με αυτά τα δεδομένα και έχοντας υπόψιν ότι οι θανατηφόρες είναι μικρές σε μέγεθος (συνήθως 2-4 εκατοστά το καπέλο τους), μπορούμε να αρχίσουμε να μαζεύουμε μακρολεπιώτες, είτε είναι φρέσκες και μοιάζουν με μικρόφωνα (γιατί δεν έχει ανοίξει το καπέλο τους), είτε είναι μεγάλες, οπότε τις εντοπίζουμε εύκολα. Σημειωτέον ότι είμαστε στην εποχή που εμφανίζονται στα δάση.
Καλό βράδυ.
Και καλό είναι όταν δεν έχουμε κάποιον που να τα γνωρίζει άριστα να μην τα πιάνουμε κιόλας.Έχω διαβάσει ότι υπάρχουν μανιτάρια στον κοσμο (δεν ξέρω για την Ελλαδα) που είναι εξαιρετικά επικινδυνα ακόμα και στην επαφή με το δερμα