Το ύφος και το ήθος σου, συνονόματε, είναι πλέον γνωστό και δεν αφήνει περιθώρια παρεξήγησης. Αντιθέτως, οι απόψεις σου, και σεβαστές γίνονται αλλά και αποδεκτές.
Συμφωνώ με την κριτική σου στις συμπεριφορές που, σε επίπεδο διακήρυξης, επικαλούνται την Ελευθερία, ενώ στην πράξη οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο. Αυτές όμως –ως συνήθως–, δεν ανήκουν σε πραγματικά ελεύθερα άτομα μιας υγιούς κοινωνίας, αλλά, αποτελούν μεταστροφές και αντιδράσεις μιας χρόνιας καταπίεσης και ανελευθερίας και οδηγούν την κοινωνία στο ίδιο ακριβώς σημείο που τις δημιούργησε.
Είναι αλήθεια πως, μεγαλώνουμε σε μια δεδομένη κοινωνία και είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά της, όμως, το να αναπαράγουμε άκριτα τις παθογένειές της, είναι δείγμα κοινωνικής στασιμότητας, οι επιπτώσεις της οποίας επιβαρύνει, σε τελική ανάλυση, τα ίδια της τα άτομα. Γι’ αυτό λέμε συχνά: για να γίνεις αυτό που
είσαι πρέπει να πάψεις να είσαι όλα όσα είσαι. Όσο πιο ασυνείδητα όμως ζεις, τόσο πιο καλά και άκριτα παίζεις τους ρόλους τους οποίους σου αναθέτει, και, εν τέλει, η αμοιβή σου ισούται με το μερίδιο των βοδιών από τη σοδιά του χωραφιού που, σε
συζυγία, οργώνουν. Εδώ ακριβώς όμως φαίνεται η αξία και κρίνεται αναγκαίος ο ρόλος της Φιλοσοφίας που δεν είναι άλλος από το να διαχωρίζει την ήρα από το στάρι και τα σύκα από τη σκάφη, να κρατάει τα φώτα της συνείδησης αναμμένα και να μας θυμίζει τον αρχικό σκοπό μας κατά την ολοκλήρωση του [κάθε] γεφυριού μας, κι ας μας κάνει και λίγο εγωκεντρικούς (έως και σολιψιστές) και νάρκισσους. Διότι, κακά τα ψέματα, στον αγώνα της εξασφάλισης των μέσων – έχουμε χάσει το σκοπό. Δε νομίζεις;