Λευτέρη,
Όχι, δεν εννοώ την τσόχινη τάπα με την ξυλόβιδα του μακαρίτη Wilhelm, τα οποία παρεμπιπτόντως ήταν καλύτερα και στην ακρίβεια και στη διάτρηση από τα αντίστοιχα τύπου Foster, όταν ήταν τα μοναδικά 2 που υπήρχαν.
Εννοώ την πλαστική που σχεδίασε σχετικά πρόσφατα ο Peter Mank και αρχικά λειτουργούσε έτσι:
https://www.brenneke-ammunition.de/en/shotgun-ammunition/camour/
όπου η φούστα, κατά τη στιγμή της πυροδότησης μετακινούνταν μπροστά, στον κατακόρυφο άξονά της αυξάνοντας το χώρο καύσης και μειώνοντας τις πιέσεις και όχι κατά τη στιγμή της πρόσκρουσης με το στόχο όπως αναφέρουν στο διαφημιστικό τους, και η νεώτερη εκδοχή της όπου η φούστα μαζί με τον άξονα μετακινούνταν μέσα στη βάση του βλήματος προσφέροντας στην ουσία το ίδιο αποτέλεσμα:
https://www.brenneke-ammunition.de/en/shotgun-ammunition/opalmagnum/
Το βίσκω πολύ έξυπνο σαν ιδέα.
Το όποιο πρόβλημα ακρίβειας που υπάρχει με τις συγκεκριμένες ουρές σταθεροποίησης, συμβαίνει γιατί κάποιες φορές η ουρά αποχωρίζεται από το βλήμα, παρά τις δύο πόντες που υπάρχουν στη βάση του βλήματος.
Αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσουν. Να παραμένει η ουρά σταθεροποίησης συνδεμένη στο βλήμα καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης του.
Όχι, δεν εννοώ την τσόχινη τάπα με την ξυλόβιδα του μακαρίτη Wilhelm, τα οποία παρεμπιπτόντως ήταν καλύτερα και στην ακρίβεια και στη διάτρηση από τα αντίστοιχα τύπου Foster, όταν ήταν τα μοναδικά 2 που υπήρχαν.
Εννοώ την πλαστική που σχεδίασε σχετικά πρόσφατα ο Peter Mank και αρχικά λειτουργούσε έτσι:
https://www.brenneke-ammunition.de/en/shotgun-ammunition/camour/
όπου η φούστα, κατά τη στιγμή της πυροδότησης μετακινούνταν μπροστά, στον κατακόρυφο άξονά της αυξάνοντας το χώρο καύσης και μειώνοντας τις πιέσεις και όχι κατά τη στιγμή της πρόσκρουσης με το στόχο όπως αναφέρουν στο διαφημιστικό τους, και η νεώτερη εκδοχή της όπου η φούστα μαζί με τον άξονα μετακινούνταν μέσα στη βάση του βλήματος προσφέροντας στην ουσία το ίδιο αποτέλεσμα:
https://www.brenneke-ammunition.de/en/shotgun-ammunition/opalmagnum/
Το βίσκω πολύ έξυπνο σαν ιδέα.
Το όποιο πρόβλημα ακρίβειας που υπάρχει με τις συγκεκριμένες ουρές σταθεροποίησης, συμβαίνει γιατί κάποιες φορές η ουρά αποχωρίζεται από το βλήμα, παρά τις δύο πόντες που υπάρχουν στη βάση του βλήματος.
Αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσουν. Να παραμένει η ουρά σταθεροποίησης συνδεμένη στο βλήμα καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης του.