gvp9000
Banned
Και τα φυσίγγια αφημένα τουλάχιστον 2-3 ώρες έξω για να πιάσει η πυρίτιδα την θερμοκρασία.
Συμβουλές και συνταγές ιδιογόμωσης Αρχείο
- Thread starter Vasilis
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Status
gvp9000
Banned
Ακριβώς, τα χοντρά εμβολίζουν τα ψιλά.
Τα 2χ6 της Remington ηταν πολυ καλα φυσιγγια δοκιμασμενα σε θυραματα πολλες φορες .Να σφαξουμε ενα να δουμε πως τα εχουν ,Μαζι με μπαφερ οπως συνηθηζουν οι αμερικανοι
30GR 6κατω/8πανω 12/18γρ βύσμα πατενταρισμένος giovani αν θυμάμαι καλά τσοκ skeet 15m , και αυτό το δοκιμάσαμε κάποτε
Attachments
Νομιζω εβγαινε σε 4/6 και 2/4
Το σκεπτικό του στησίματος με δύο νούμερα σκαγιων είναι να προηγηθούν τα χοντρά,να "κόψουν" αέρα και να διευκολύνουν τα ψιλά που έπονται,με μικρότερη αντίσταση ατμοσφαιρικού αέρα.
Κάτι σαν τον ποδηλάτη που κινείται πίσω από ένα φορτηγό.
Να κρατήσουν(τα ψιλά)μεγαλύτερες ταχύτητες και να εμπλουτίσουν την ροζέτα,συμπληρώνοντας τα κενα των χοντρών σκαγιων,τα οποία (κενά)υπάρχουν λόγω μικρότερου πλήθους ανά φορτίο σε σύγκριση με ψιλοτερα σκαγια.
Στο δυσδιαστατο δουλεύει καλά.
Κατά την πτήση,δημιουργεί μεγαλύτερη άτρακτο.
Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το αντίστροφο στήσιμο,με τα ψιλά να προηγούνται,έχει σαν αποτέλεσμα αυτό που περιγράφει ο Αρις.
Κάτι σαν τον ποδηλάτη που κινείται πίσω από ένα φορτηγό.
Να κρατήσουν(τα ψιλά)μεγαλύτερες ταχύτητες και να εμπλουτίσουν την ροζέτα,συμπληρώνοντας τα κενα των χοντρών σκαγιων,τα οποία (κενά)υπάρχουν λόγω μικρότερου πλήθους ανά φορτίο σε σύγκριση με ψιλοτερα σκαγια.
Στο δυσδιαστατο δουλεύει καλά.
Κατά την πτήση,δημιουργεί μεγαλύτερη άτρακτο.
Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το αντίστροφο στήσιμο,με τα ψιλά να προηγούνται,έχει σαν αποτέλεσμα αυτό που περιγράφει ο Αρις.
Ακριβώς αυτό που γράφεις συμβαίνει Γιάννη. Τα χοντρά μπροστά, "ανοίγουν δρόμο".
Νικόλα Καλημέρα και Χρόνια πολλά...
...Λίγα πράγματα απο τις σημειώσεις μου όταν ξεκινούσα .... Ελπίζω να βοηθήσουν λίγο...
...--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[...]
ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΡΕΛΙ
Πρέπει να εξασφαλίσεις ουσιαστικά δύο (2) βασικά στοιχεία:
1. Την σωστή πίεση επί της πυρίτιδας μέσω του βύσματος (περί τα 2-3 κιλά με μέσης σκληρότητας βύσμα).
2. Την επίτευξη ενός βάθους ρελιάσματος περί τα ~3,0 χιλ (στο στρογγυλό κλείσιμο).
Αν λοιπόν αφήσεις "αέρα" η κοινώς ελεύθερο χώρο ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΛΥΠΤΡΙΔΑ ΤΑΠΑ πολλών χιλιοστών τότε ναι μεν θα επιτύχεις το βάθος ρελιάσματος που προαναφέρω δεν θα έχεις όμως επιτύχει την σωστή συμπίεση επί του βύσματος που θα πρέπει να κυμαίνεται σε ένα επίπεδο της τάξεως των ~2,0 χιλ.
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι τίθεται ζήτημα ανάλογα με το στροφείο που χρησιμοποιείς πώς και που θα τοποθετήσεις το τελικό ταπάκι ώστε ρελιάζοντας να πετύχεις τα προηγούμενα στοιχεία (1) και (2) ταυτόχρονα.
Ειδικά στο στρογγυλό κλείσιμο άπαξ και το πλαστικό συναντήσει "κόντρα" κατά το ρέλιασμα-κατέβασμα του στροφείου τότε δεν θα πιάσεις με τίποτε τα ~3,00 χιλ, διότι συμπιέζεται καθώς θερμαίνεται και αλλάζει η δομή του πλαστικού. Είναι λοιπόν βασικό να εντοπίσεις και να προσαρμόσεις τον ελεύθερο χώρο, ανάλογα:
(α) Με τον τύπο του πλαστικού του κάλυκα (χονδρό, λεπτό, μαλακό, σκληρό κ.λπ.).
(β) Με την ελαστικότητα του βύσματος.
(γ) Τον τύπο του στροφείου (συνιστώ βάθος ~ 3,00 χιλ).
(δ) Με την συμπιεσιμότητα της πυρίτιδας.
Στην περίπτωση πλαστικού συγκεντρωτήρα κατά το τέλος της διαδρομής του ρελιάσματος θα πρέπει να εξασφαλίζεται η ΜΗ ΕΠΑΦΗ της άκρης του ρελιού με την καλύπτρα τάπα (τζαμακι, χαρτόνι κ.λ.π), οπότε ανασηκώνοντας το στροφείο το πλαστικό βύσμα να επανέρχεται λόγω ελαστικότητας αλλά και να παραμένει συμπιεσμένο όσο πρέπει. Το τελικό ρέλι έχοντας πάρει εκείνο το βάθος που πρέπει ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ να ανέβει το βύσμα.
«ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΕΛΙΑΖΟΥΜΕ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΠΤΡΙΔΑ ΤΑΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΡΕΛΙΟΥ».
Το ρέλι πρέπει να διαμορφώνεται στον αέρα!!!!
Τα ίδια ισχύουν και με τις τάπες fiber (π.χ. χαρτοπολτου Diana). Eδω πρέπει να υπολογίσουμε προφανώς μεγαλύτερους ελευθερους χώρους ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΛΥΠΤΡΙΔΑ τάπα και οι συμπιέσεις θα έχουν πολύ-πολύ μικρότερη διαδρομή
Το απάτητο είναι σχετικό. Πρέπει να έχεις 1~1,5 χιλ ελαφρά συμπιεσμένο το βύσμα (αναλόγως σκληρότητας) ώστε η πυρίτιδα να έχει αποβάλλει τον αέρα από τα φυλλίδια της.
Aφήνοντας ~4,0/5,0 χιλ ελεύθερο χώρο από το διαφανές πριν το ρέλιασμα και θα είσαι OK.
Σε περίπτωση χρήσης φελλού σαν τελική τάπα μην αλλάξεις τίποτε. Βγάλε το διαφανές και βάλε το φελλό.
Τα ~4,0/5,0 χιλ αναφέρονται σε πυρίτιδες τύπου Α1 (μονοβασικές ασυμπίεστες σχετικά δηλαδή)…
Αν κάνεις χρήση πυρίτιδων τύπου B&P ( π.χ. MB32,MB36, τροποποιημένες μονοβασικές, συμπιέσιμες δηλαδή) τότε θα πρέπει να αφήσεις 4 χιλ. ίσως και 3,0 χιλ. ελεύθερο χώρο από το διαφανές...
Το ρέλι σου θα πρέπει να μην έχει ίχνη στριψίματος και βίαιης χρήσης από το στροφείο.
[...]
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σε ευχαριστώ πολύ ΚΑΠΤΕΝ και χρόνια πολλά!!!Νικόλα Καλημέρα και Χρόνια πολλά...
Λίγα πράγματα απο τις σημειώσεις μου όταν ξεκινούσα .... Ελπίζω να βοηθήσουν λίγο...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[...]
ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΡΕΛΙ
Πρέπει να εξασφαλίσεις ουσιαστικά δύο (2) βασικά στοιχεία:
1. Την σωστή πίεση επί της πυρίτιδας μέσω του βύσματος (περί τα 2-3 κιλά με μέσης σκληρότητας βύσμα).
2. Την επίτευξη ενός βάθους ρελιάσματος περί τα ~3,0 χιλ (στο στρογγυλό κλείσιμο).
Αν λοιπόν αφήσεις "αέρα" η κοινώς ελεύθερο χώρο ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΛΥΠΤΡΙΔΑ ΤΑΠΑ πολλών χιλιοστών τότε ναι μεν θα επιτύχεις το βάθος ρελιάσματος που προαναφέρω δεν θα έχεις όμως επιτύχει την σωστή συμπίεση επί του βύσματος που θα πρέπει να κυμαίνεται σε ένα επίπεδο της τάξεως των ~2,0 χιλ.
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι τίθεται ζήτημα ανάλογα με το στροφείο που χρησιμοποιείς πώς και που θα τοποθετήσεις το τελικό ταπάκι ώστε ρελιάζοντας να πετύχεις τα προηγούμενα στοιχεία (1) και (2) ταυτόχρονα.
Ειδικά στο στρογγυλό κλείσιμο άπαξ και το πλαστικό συναντήσει "κόντρα" κατά το ρέλιασμα-κατέβασμα του στροφείου τότε δεν θα πιάσεις με τίποτε τα ~3,00 χιλ, διότι συμπιέζεται καθώς θερμαίνεται και αλλάζει η δομή του πλαστικού. Είναι λοιπόν βασικό να εντοπίσεις και να προσαρμόσεις τον ελεύθερο χώρο, ανάλογα:
(α) Με τον τύπο του πλαστικού του κάλυκα (χονδρό, λεπτό, μαλακό, σκληρό κ.λπ.).
(β) Με την ελαστικότητα του βύσματος.
(γ) Τον τύπο του στροφείου (συνιστώ βάθος ~ 3,00 χιλ).
(δ) Με την συμπιεσιμότητα της πυρίτιδας.
Στην περίπτωση πλαστικού συγκεντρωτήρα κατά το τέλος της διαδρομής του ρελιάσματος θα πρέπει να εξασφαλίζεται η ΜΗ ΕΠΑΦΗ της άκρης του ρελιού με την καλύπτρα τάπα (τζαμακι, χαρτόνι κ.λ.π), οπότε ανασηκώνοντας το στροφείο το πλαστικό βύσμα να επανέρχεται λόγω ελαστικότητας αλλά και να παραμένει συμπιεσμένο όσο πρέπει. Το τελικό ρέλι έχοντας πάρει εκείνο το βάθος που πρέπει ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ να ανέβει το βύσμα.
«ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΕΛΙΑΖΟΥΜΕ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΠΤΡΙΔΑ ΤΑΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΡΕΛΙΟΥ».
Το ρέλι πρέπει να διαμορφώνεται στον αέρα!!!!
Τα ίδια ισχύουν και με τις τάπες fiber (π.χ. χαρτοπολτου Diana). Eδω πρέπει να υπολογίσουμε προφανώς μεγαλύτερους ελευθερους χώρους ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΛΥΠΤΡΙΔΑ τάπα και οι συμπιέσεις θα έχουν πολύ-πολύ μικρότερη διαδρομή
Το απάτητο είναι σχετικό. Πρέπει να έχεις 1~1,5 χιλ ελαφρά συμπιεσμένο το βύσμα (αναλόγως σκληρότητας) ώστε η πυρίτιδα να έχει αποβάλλει τον αέρα από τα φυλλίδια της.
Aφήνοντας ~4,0/5,0 χιλ ελεύθερο χώρο από το διαφανές πριν το ρέλιασμα και θα είσαι OK.
Σε περίπτωση χρήσης φελλού σαν τελική τάπα μην αλλάξεις τίποτε. Βγάλε το διαφανές και βάλε το φελλό.
Τα ~4,0/5,0 χιλ αναφέρονται σε πυρίτιδες τύπου Α1 (μονοβασικές ασυμπίεστες σχετικά δηλαδή)…
Αν κάνεις χρήση πυρίτιδων τύπου B&P ( π.χ. MB32,MB36, τροποποιημένες μονοβασικές, συμπιέσιμες δηλαδή) τότε θα πρέπει να αφήσεις 4 χιλ. ίσως και 3,0 χιλ. ελεύθερο χώρο από το διαφανές...
Το ρέλι σου θα πρέπει να μην έχει ίχνη στριψίματος και βίαιης χρήσης από το στροφείο.
[...]
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το ανάποδο Γιάννη για να δουλεψει θελει χαρτί ανάμεσα στον πινακα χωρις το χαρτί και τα δυο φενονται ιδια.
Να είσαι καλά...Επίσις!
...Υ.Γ...διευκρίνιση...
[...]
Την πίεση στο βύσμα μέσω της τελικής τάπας την ασκεί το "πρόσωπο" ή αλλιώς "πατούρα" του στροφείου.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κοντράρει με την τάπα (όσο κατεβαίνει το ρέλιασμα) , το κυκλικό τελείωμα του ρελιού.
ΤΟ ΡΕΛΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΉΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Τότε θα δεις οτι π.χ. τα 4~4,50 χιλ είναι αρκετά για να σου δώσουν ~3,00 χιλ βάθος ρελιού (για την περίπτωση των ασυμπίεστων πυρίτιδων), με τη ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΣΤΡΟΦΕΙΟ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΘΟΣ (δηλ. ~3,0-3,2 χιλ)...
[...]
Και η διαμόρφωση του αστεριού μαθηματικά είναι.Αν μετρήσεις τη διάμετρο του αστεριού,προσθέσεις το εσω-εξω προφίλ του ρελιου,όπως επίσης και το πάχος αυτού,προκύπτει ο απαιτούμενος ελευθερος χώρος που απαιτείται με την απαραίτητη συμπιεσιμοτητα στη γόμωσή μας...Πάρε μερικούς κάλυκες,βάλε βύσματα και πρόσθεσε σκάγια με διαφορετικό ελεύθερο χώρο να δεις πως συμπεριφέρεται το αστέρι και το αμορτισέρ.Ειναι ένας τρόπος,να βρεις τα πάτηματά σου και να μετράς πάντα με τον ίδιο τρόπο.Οι αριθμοί κι εδώ είναι σχετικοί.Αλλος εφαρμόζει 1.2,3 κιλά στατική αλλάζοντας στην ουσία τον ελεύθερο χώρο.Για να ισχύουν οι αριθμοί απόλυτα,θα πρέπει να έχεις τα ίδια υλικά,τα ίδια μηχανήματα και τις ίδιες "τεχνικες" με αυτον που σου μεταφέρει μια πληροφορία....
Το εσωτερικό στο άστερι είναι περίπου 2mm ;;; όταν από 68.50 ΠΆΤΗΜΑ στα 57.50 είναι -1-2mm το βάθος του ρελιού; ;; σωστά κατάλαβα; ;
Προσωπικά εγώ χρησιμοποιώ τα διπλά νούμερα σκάγιων σε στρώσεις...
Σε στρώσεις ψιλά κάτω, χοντρά επάνω: πετυχαίνεις την δύναμη του χοντδροτερου σκαγιου κ κερδίζεις λίγο την πυκνότητα του ψιλοτερου... Έχω δοκιμάσει ακόμα να βάλω λίγο μπαφερ στα ψιλά μόνο κάτω σαν ένα επιπλέον αμορτισέρ... Παρόλο που με τον καιρό φεύγει λίγο το μπαφερ από τις κάτω στιβάδες, τα ψιλά είναι πιο δυνατά στην αποτύπωση...
Ανακατεμένα: ανακατεμένα τα χρησιμοποιω μόνο με ένα νούμερο διαφορά μεταξύ τους, 7/8, 8/9 κτλ... Αυτό που κερδίζεις είναι η δύναμη πάνω στο θήραμα του χονδροτερου σκαγιου... Προσωπικά μόυ αρέσει...
Σε στρώσεις ψιλά κάτω, χοντρά επάνω: πετυχαίνεις την δύναμη του χοντδροτερου σκαγιου κ κερδίζεις λίγο την πυκνότητα του ψιλοτερου... Έχω δοκιμάσει ακόμα να βάλω λίγο μπαφερ στα ψιλά μόνο κάτω σαν ένα επιπλέον αμορτισέρ... Παρόλο που με τον καιρό φεύγει λίγο το μπαφερ από τις κάτω στιβάδες, τα ψιλά είναι πιο δυνατά στην αποτύπωση...
Ανακατεμένα: ανακατεμένα τα χρησιμοποιω μόνο με ένα νούμερο διαφορά μεταξύ τους, 7/8, 8/9 κτλ... Αυτό που κερδίζεις είναι η δύναμη πάνω στο θήραμα του χονδροτερου σκαγιου... Προσωπικά μόυ αρέσει...
Και εγώ ανακατεμένα 6/4; Στα παπια στο χαρτί δεν την έχω ρίξει να δω τι παίζει αφού μου αρεση αυτό που βλέπω πανό στο θυραμα
Αναμεσα στα σκάγια ,
Δεν βρίσκω κανένα πλεονέκτημα στην χρήση δύο νούμερων σκαγιων στο φυσιγγιο, καλύτερα ένα νούμερο, το ενδιάμεσο. Ειναι περιπου όπως η στρωματοποιηση στις πυριτιδες, όπου στην πράξη αναμιγνυωνται , πάντα με διαφορετικό τρόπο, και επομένως με διαφορετικό αποτέλεσμα.
Όπως τη βρήκα .Από πολλά χρόνια πίσω...
To 2X6 ακουγόταν κάπως "ακραίο" κ ποσο μάλλον όταν παρουσιαστηκε στα μέσα δεκαετίας του '80..
Ένα "κομματι" από ένα άρθρο του Αιγινιτη εκείνη την εποχή:
".. Η κεντρική γομωση που την αποτελουν τα μικρότερα σκάγια τοποθετείται πρωτη κ ακολουθως στο πανω μέρος τοποθετούνται τα μεγαλυτερα σκάγια τα οποία έχουν συγκεκριμένο αριθμό για κάθε γομωση.
Έτσι λοιπόν η δέσμη των σκαγιων μόλις φτάσει στο στόμιο της καννης κατά την βολή κ τα μικρά κ τα μεγάλα ακαγια έχουν την ίδια αρχική ταχυτητα, με την εξοδο από το στόμιο κ την ελευθερη πτηση πλεον τα μεγαλυτερα κ φυσικά βαρύτερα σκάγια
συγκρατούν ενα μεγαλο μέρος της αρχικής ταχυτητας με αποτέλεσμα να πηγαινουν μπροστά εκείνα κ πισω να ακολουθουν τα μικρά.
Επισης ένα από τα μυστικά της γομωσης ειναι οτι δεν έχει χρησιμοποιηθεί κανένα διαχωριστικό χαρτονακι ανάμεσα στην κυρίως γομωση τον μικρών κ των μεγάλων σκαγιων.
Οι βλητικοι συντάκτες του Αμερικανικού περιοδικου "Guns and ammo" παρατήρησαν μετά της δοκιμές σε πινακα ότι τα μεγάλα σκάγια βρίσκονταν σχεδόν όλα στο κέντρο του στόχου ενώ περιφερειακά βρισκόταν τα μικρότερα.
Αυτή ήταν κ η σκέψη των βλητικων της Remington.
Eτσι λοιπόν τα μεγαλυτερα σκάγια που βρίσκονται στο κέντρο της δέσμης έχουν κ την μεγαλυτερη φονική ισχυ, αφου διατηρούν το μεγαλύτερο ποσοστο από την κινητική ενέργεια που έχει ολόκληρη η δέσμη των σκαγιων.
Σε δοκιμαστικά τεστ τα μικρά σκάγια ν6 είχαν στα 27μ μεγάλο απόθεμα κινητικής ενέργειας ώστε να καταβάλλουν μια μεγάλη αγριόχηνα.
Όμως από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα ν2 σκαγια είχαν στα 55μ απόσταση τόσο μεγάλη κινητική ενέργεια όσο είχαν κ τα μικρά σκάγια ν6 στα 10μ.
Είναι τόσο μεγάλο το ποσοστο κινητικης ενέργειας που έχουν τα κεντρικά σκάγια που ο θάνατος είναι ακαριαιος παρολο που αυτα τα πουλια(αγριοχηνες-αγριοι διανοι) έχουν βάρος πανω απο πέντε κιλά.
Αλλα γιατί αυτό το φυσιγγι να μην έχει σκάγια μόνο ν2 για αυτά τα κυνηγια?
Οι ειδικοί τεχνικοί της Remington έδωσαν την εξής απάντηση:
Τα μικρά σκάγια ν6 υστερούν σε ενέργεια σε αποστάσεις μεγαλυτερες των 42μ, υπερτερούν όμως σε μικρές αποστάσεις 28-30μ γιατί έχουν πυκνη συγκέντρωση κ επιφέρουν πολλαπλα τραυματα.
τα μεγάλα σκάγια ν2 υστερούν σε συγκέντρωση, υπερτερούν όμως σε ενέργεια σε αποστάσεις άνω από 50μ.
Έτσι αποφασίστηκε..με ένα φυσιγγι στην θαλαμη του όπλου του ο κυνηγός να μπορεί να έχει επιτυχία όπου κ αν εμφανιστεί το θήραμα, κοντά ή μακριά.
Πριν βγουν αυτα τα φυσίγγια στο εμπόριο οι βλητικοι της Remington τα δοκιμασαν στον κυνηγοτοπο, αναλυτικά λένε ότι σε δυο μήνες χτυπησαν συνολικά οκτω άγριους διανους όλους σε πρωινα καρτερια στο έδαφος την στιγμή της βοσκης.
Η απόσταση που τουφεκιστηκαν οι έξι από αυτους ήταν 32 μ, ενώ για τους άλλους δυο ήταν τα 41μ.
όλοι σκοτώθηκαν ακαριαία με την πρωτη τουφεκιά δείγμα ότι τα φυσίγγια έκαναν σωστά την δουλειά τους. "
Last edited:
Εδω κανεις λαθος Λευτερη οι πυριτηδες ΔΕΝ αναμιγνυωνται υπαρχουν καποιες τεχνηκες και καποιες λεπτομεριες που κανουν τη διαφορα ! Οταν ριχνεις 10 φυσιγγια και εχεις μ.ο 6-7 μ/δ διαφορα στις ταχυτητες που ειναι το διαφορετικο αποτελεσμα ;
- Status