Βασίλη, θα σου πω τι πιστεύω, και τη έχω δει, όλα αυτά τα χρόνια που κυνηγάω μονο υδρόβια, παίζει μεγάλο και κυριότερο ρόλο αυτός που είναι πίσω από το όπλο, να έχει αντίληψη και να βλέπει που πηγαίνει κάθε φορά ο σμπαρος, να έχει όπλο που να είναι γκόμενα του, και μετά το φυσίγγιο, και θα σου πω γιατί το λέω, όταν ήταν στης δόξες του το υδρόβιο εδώ σε εμάς, μιλάω για το πέρασμα με πάρα πολλά πουλιά που νομίζεις ότι ήταν όνειρο, και μακάρι να ξανα ερχόταν να το ζούσαν και η νέα γενιά, τα πρώτα σμπαρα τα έριξα στο πέρασμα με το γέρο μου πίσω από μένα για να μου λέει και να με διορθώνει, το όπλο ένα πλαγιοκαννο με 70 αρες θαλάμες, που δεν μπορούσες να βάλεις και πολύ δυνατά φυσίγγια, τα πιο δυνατά ( ας το πούμε έτσι ) έβαζε λαμπρό καφέ εκείνης της εποχής, εγώ τότε από το χαρτζιλίκι έπαιρνα τα σοκολ τα πράσινα του Ρουμελιώτη τα απλά με τα 8 χιλιοστά κάλυκα, αρκετά χρόνια μετά πέρασα στην χραπα χρουπα, πέρασα και από τα μαγκουμ, και τελικά κατέληξα στην ιδιογομοση με νορμάλ έως ( δυνατά ) φυσίγγια στης δόσεις και τώρα τα πιο συνηθισμένα είναι από 28 έως 36, και πολύ σπάνια να πάω για πάρα πάνω. Και όλα αυτά τα γράφω γιατί συμφωνώ μαζί σου ότι είμαστε της υπερβολής.Εγώ νομίζω ότι είμαστε λιγάκι της υπερβολής.
Μόνο στο παπί χρειάζεται ειδικό πυρομαχικό (ούτε καν στο γουρούνι) .
Και το παπί γιατί το ρίχνουμε πολλές φορές πολύ μακρυά και το πολύ χοντρότερο σκάγι δεν κρατάει συγκέντρωση.
Δεν λέω να ρίχνουμε ότι βρούμε αλλά ένα αξιοπρεπές φυσίγγι θα την κάνει την δουλειά στα υπόλοιπα θηράματα.
Το πρόβλημα είναι ότι θέλουμε να σκοτώνουμε οτιδήποτε σε οποιαδήποτε απόσταση.
Αυτό δημιουργεί όλα τα παρατράγουδα.
