Τσίχλα-Κοτσύφι-Αρχείο

  • Thread starter Thread starter tsakalos
  • Ημερομηνία δημιουργίας Ημερομηνία δημιουργίας
Status
Not open for further replies.
Έχω πάει πιτσιρικάς 17 χρονών, οικογενειακή επίσκεψη για φαγητό, όπου οι οικοδεσπότες έχουν δύο κόρες ΘΕΕΣ! ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ! Καθόμαστε στο τραπέζι δίπλα δίπλα και καυλαντίζουμε. Ξάφνου στο πρώτο τέταρτο, νοιώθω έναν πόνο κάτω από τον αφαλό. Ιδρώνω και ασπρίζω. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχουν φτάσει στην πύλη εξόδου και πιέζουν για να βγουν. Μαζεύω όση ψυχραιμία μπορώ και με τρεμάμενη φωνή, ρωτάω ευγενικά την οικοδέσποινα που είναι το λουτρό. "Εδώ Δημητράκη μου, μπες" Να έχει κολλήσει η ζώνη, εγώ να τρέμω... Με τα χίλια ζόρια κάθομαι και βγαίνει, όχι τούρτα, ολόκληρο ζαχαροπλαστείο, με έξτρα θόρυβο και οσμή. Λόφος ολόκληρος. Και δεύτερος γύρος και τρίτος και πάει λέγοντας. Σηκώνομαι τρέμοντας, ευτυχισμένος, ανακουφισμένος αλλά και αμήχανος, αν έχει ακουστεί τίποτα έξω. Πατάω το καζανάκι, νεκρό. Το ξαναπατάω, τίποτα. Η μπόχα απερίγραπτη. Αρχίζει η μάνα μου να λέει. Είναι καλά ο Δημήτρης; πολύ αργεί. Το λοφάκι δε ήταν τεράστιο. Τι να κάνω, βρίσκω ένα μικροσκοπικό λεκανάκι για τα μανταλάκια, και αρχίζω να το γεμίζω στη βρύση και να το αδειάζω με το ένα χέρι, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο ανοιγόκλεινα το μικρό παραθυράκι, μπας και ξεμυρίσει. Η στάμπα από τον ιδρώτα, ξεκίναγε από την μασχάλη και έφτανε στο ύψος του νεφρού. 20 λεπτά που φάνηκαν σαν αιωνιότητα. Εννοείτε πως όταν γύρισα στο τραπέζι, όλοι με κοιτάζανε με το βλέμα, ξέρω που ήσουνα και τι έκανες βρωμιάρη. Τέτοια ρόμπα δεν έχω ξαναγίνει. Με τα κορίτσια και βέβαια δεν έγινε τίποτα, γιατί κρυβόμουνα 20 χρόνια, να μην με ξαναδούν μέχρι να το ξεχάσουν. Βατερλώ. Φεύγοντας από την επίσκεψη, είδα ένα κοτσύφι, αλλά δεν είχα όπλο. Για να είμαι και on topic!
Εκλαψα με την τελευταία φράση!
 
Έχω πάει πιτσιρικάς 17 χρονών, οικογενειακή επίσκεψη για φαγητό, όπου οι οικοδεσπότες έχουν δύο κόρες ΘΕΕΣ! ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ! Καθόμαστε στο τραπέζι δίπλα δίπλα και καυλαντίζουμε. Ξάφνου στο πρώτο τέταρτο, νοιώθω έναν πόνο κάτω από τον αφαλό. Ιδρώνω και ασπρίζω. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχουν φτάσει στην πύλη εξόδου και πιέζουν για να βγουν. Μαζεύω όση ψυχραιμία μπορώ και με τρεμάμενη φωνή, ρωτάω ευγενικά την οικοδέσποινα που είναι το λουτρό. "Εδώ Δημητράκη μου, μπες" Να έχει κολλήσει η ζώνη, εγώ να τρέμω... Με τα χίλια ζόρια κάθομαι και βγαίνει, όχι τούρτα, ολόκληρο ζαχαροπλαστείο, με έξτρα θόρυβο και οσμή. Λόφος ολόκληρος. Και δεύτερος γύρος και τρίτος και πάει λέγοντας. Σηκώνομαι τρέμοντας, ευτυχισμένος, ανακουφισμένος αλλά και αμήχανος, αν έχει ακουστεί τίποτα έξω. Πατάω το καζανάκι, νεκρό. Το ξαναπατάω, τίποτα. Η μπόχα απερίγραπτη. Αρχίζει η μάνα μου να λέει. Είναι καλά ο Δημήτρης; πολύ αργεί. Το λοφάκι δε ήταν τεράστιο. Τι να κάνω, βρίσκω ένα μικροσκοπικό λεκανάκι για τα μανταλάκια, και αρχίζω να το γεμίζω στη βρύση και να το αδειάζω με το ένα χέρι, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο ανοιγόκλεινα το μικρό παραθυράκι, μπας και ξεμυρίσει. Η στάμπα από τον ιδρώτα, ξεκίναγε από την μασχάλη και έφτανε στο ύψος του νεφρού. 20 λεπτά που φάνηκαν σαν αιωνιότητα. Εννοείτε πως όταν γύρισα στο τραπέζι, όλοι με κοιτάζανε με το βλέμα, ξέρω που ήσουνα και τι έκανες βρωμιάρη. Τέτοια ρόμπα δεν έχω ξαναγίνει. Με τα κορίτσια και βέβαια δεν έγινε τίποτα, γιατί κρυβόμουνα 20 χρόνια, να μην με ξαναδούν μέχρι να το ξεχάσουν. Βατερλώ. Φεύγοντας από την επίσκεψη, είδα ένα κοτσύφι, αλλά δεν είχα όπλο. Για να είμαι και on topic!
Δεν παιζεσαι ρε Μητσο. Απο το πρωι δεν ειχα ανοιξει το σαιτ και τα διαβασα ολα μαζι. Κλαιω απο τα γελια. Να'σαι καλα παληκαρε!!!!!
 
Εκλαψα με την τελευταία φράση!
Δεν παιζεσαι ρε Μητσο. Απο το πρωι δεν ειχα ανοιξει το σαιτ και τα διαβασα ολα μαζι. Κλαιω απο τα γελια. Να'σαι καλα παληκαρε!!!!!
Να'στε καλά ρε παιδιά. Έτσι να γελάμε λιγάκι. Δεν βγαίνει αλλιώς. Πάω τώρα να ξεραθώ γιατί δεν θα ξυπνάω! Καληνύχτα!
 
Έχω πάει πιτσιρικάς 17 χρονών, οικογενειακή επίσκεψη για φαγητό, όπου οι οικοδεσπότες έχουν δύο κόρες ΘΕΕΣ! ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ! Καθόμαστε στο τραπέζι δίπλα δίπλα και καυλαντίζουμε. Ξάφνου στο πρώτο τέταρτο, νοιώθω έναν πόνο κάτω από τον αφαλό. Ιδρώνω και ασπρίζω. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχουν φτάσει στην πύλη εξόδου και πιέζουν για να βγουν. Μαζεύω όση ψυχραιμία μπορώ και με τρεμάμενη φωνή, ρωτάω ευγενικά την οικοδέσποινα που είναι το λουτρό. "Εδώ Δημητράκη μου, μπες" Να έχει κολλήσει η ζώνη, εγώ να τρέμω... Με τα χίλια ζόρια κάθομαι και βγαίνει, όχι τούρτα, ολόκληρο ζαχαροπλαστείο, με έξτρα θόρυβο και οσμή. Λόφος ολόκληρος. Και δεύτερος γύρος και τρίτος και πάει λέγοντας. Σηκώνομαι τρέμοντας, ευτυχισμένος, ανακουφισμένος αλλά και αμήχανος, αν έχει ακουστεί τίποτα έξω. Πατάω το καζανάκι, νεκρό. Το ξαναπατάω, τίποτα. Η μπόχα απερίγραπτη. Αρχίζει η μάνα μου να λέει. Είναι καλά ο Δημήτρης; πολύ αργεί. Το λοφάκι δε ήταν τεράστιο. Τι να κάνω, βρίσκω ένα μικροσκοπικό λεκανάκι για τα μανταλάκια, και αρχίζω να το γεμίζω στη βρύση και να το αδειάζω με το ένα χέρι, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο ανοιγόκλεινα το μικρό παραθυράκι, μπας και ξεμυρίσει. Η στάμπα από τον ιδρώτα, ξεκίναγε από την μασχάλη και έφτανε στο ύψος του νεφρού. 20 λεπτά που φάνηκαν σαν αιωνιότητα. Εννοείτε πως όταν γύρισα στο τραπέζι, όλοι με κοιτάζανε με το βλέμα, ξέρω που ήσουνα και τι έκανες βρωμιάρη. Τέτοια ρόμπα δεν έχω ξαναγίνει. Με τα κορίτσια και βέβαια δεν έγινε τίποτα, γιατί κρυβόμουνα 20 χρόνια, να μην με ξαναδούν μέχρι να το ξεχάσουν. Βατερλώ. Φεύγοντας από την επίσκεψη, είδα ένα κοτσύφι, αλλά δεν είχα όπλο. Για να είμαι και on topic!
δεν παιζεσαι....sarcastic.
 
Εχθές μίλησα με φίλο λαγά στο χωριό και έχει 2-3 μέρες που ακούει πουλιά την νύχτα ,όχι σε μεγάλη συχνότητα, αλλά ακούει κάθε βράδυ αυτές τις μέρες. Και στα ημιορεινά σε πυκνά έχει σηκώσει κάτι πουλάκια ,κυνηγώντας λαγό
 
Πάντως,πέρα από την πλάκα,γνωρίζω οικογένεια κολλητού μου στην Αθήνα που αγοράζουν κάποια προϊόντα του Βελόπουλου και είναι ευχαριστημένοι από αυτά. Και ΔΕΝ ψηφίζουν Ελληνική Λύση: οι γονείς είναι από πάντα ΝΔ,ο ένας γιος ΣΥΡΙΖΑ και ο άλλος υποθέτω ότι μάλλον πρέπει να είναι ''Σπαρτιάτης''....think.
 
Και που να να δεις το 1821 τι έμπαινε :rolleyes:
Άσχετο φίλε αλλά αληθινό: στα χρόνια του βασιλιά Όθωνα υπήρχαν στην Αττική ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΡΙΟΙ φασιανοί και οι παλατιανοί του βασιλιά τους κυνηγούσαν με τουφέκια στους κήπους των Ανακτόρων!!Φαντάσου τι θα είχε τότε σε Μακεδονία-Θράκη κλπ γεωγραφικά (σημερινά) διαμερίσματα...o_O
 
Άσχετο φίλε αλλά αληθινό: στα χρόνια του βασιλιά Όθωνα υπήρχαν στην Αττική ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΡΙΟΙ φασιανοί και οι παλατιανοί του βασιλιά τους κυνηγούσαν με τουφέκια στους κήπους των Ανακτόρων!!Φαντάσου τι θα είχε τότε σε Μακεδονία-Θράκη κλπ γεωγραφικά (σημερινά) διαμερίσματα...o_O
Το κτήμα στο Τατόι φτιάχτηκε και σαν κυνηγετικό περίπτερο. Ο δε πρίγκηπας Νικόλαος είχε φτιάξει εξοχική κατοικία και για κυνήγι στα περάσματα του Σεπτεμβρίου στην Βούλα επί της σημερινής Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
 
Το κτήμα στο Τατόι φτιάχτηκε και σαν κυνηγετικό περίπτερο. Ο δε πρίγκηπας Νικόλαος είχε φτιάξει εξοχική κατοικία και για κυνήγι στα περάσματα του Σεπτεμβρίου στην Βούλα επί της σημερινής Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Και το Παλατάκι χαιδαρίου, το επισκεπτόταν ο όθωνας αποκλειστικά για κυνήγι.
 
Status
Not open for further replies.
Back
Top